Έλληνας ή Ρωμιός; Ελληνισμός ή Ελληνοχριστιανισμός; Ελληνικός ή Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός; ( Ι )

Το θέμα θα αναρτηθεί σε τέσσερα μέρη, ένα κάθε μέρα, λόγω του μεγέθους του.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Παναγιωταράκος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

            Είναι αναγκαίο να γυρίσουμε στο παρελθόν για να μπούμε στο κλίμα του παρόντος άρθρου. Το ζητούμενο δεν είναι να θιγούν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός· άλλο όμως είναι η αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας ένεκα των χαλκεύσεων και της «μισής» αλήθειας που τεχνηέντως προβάλλεται.

            Έτσι «ξέχασαν» στο σχολείο να μας διδάξουν πως ο κακός Γολιάθ ήταν Έλληνας εκ Κρήτης, άποικος της Φιλισταϊκής Πενταπόλεως των παραλίων της Παλαιστίνης και φονεύθηκε υπερασπιζόμενος τα πάτρια εδάφη από τον «Δίκαιο» (εορτή, 26/Δεκ), κατά συρροή σφαγέα και γενοκτόνο των εθνών Δαβίδ, όταν κατακτούσε με τους «Περιούσιους» τη γη Χαναάν.

            Ακόμα «παρέλειψαν» να μας ενημερώσουν πως οι Μακκαβαίοι (εβρ: Μακκαμπέτ, μτφρ: Σφυριά), οι προστάτες της Ελληνικής πολύτεκνης οικογένειας (άγιοι, 1η Αυγ.) πολέμησαν. Ποιους όμως; Τους Έλληνες των Ελληνιστικών βασιλείων και κατακτητές της πατρίδας τους! Αυτοί ορθώς έπραξαν και εύγε τους. Την υποταγμένη τους πατρίδα ελευθέρωσαν. Εμείς γιατί τιμούμε ως αγίους αυτούς τους φοβερούς πολεμιστές και θύτες μας; Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της ιεροσυλίας ποιός είναι;

            Διαχρονικό το μίσος κατά των Ελλήνων· των γκογίμ «goyim», (πληθυντικός του «γκόι» [έθνος]), όλοι όσοι δεν ανήκουν στο ιερό Ιουδαϊκό έθνος «γκόι καντός», (μτφρ: κτηνάνθρωποι ή γουρούνια)!

            Ο προφήτης Ζαχαρίας (εορτή 8/Φεβ), στην απελπισία του κραυγάζει (Θ, 7 κ’ 13): «…. (13) και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφίσω σε ως ρομφαίαν μαχητού·.…(7)και εξαρώ (χύσω) το αίμα αυτών εκ του στόματος αυτών και τα βδελύγματα αυτών εκ μέσου οδόντων αυτών ….».

           Σοφονίας Β’, 5-6 (εορτή 3/12): «….. ο λόγος του Κυρίου επάνω σας, Χαναάν γη των αλλοφύλων, θα σας αφανίσω από τις κατοικίες σας. Και θα γίνει η Κρήτη βοσκοτόπι των ποιμνίων και στάβλος των προβάτων».

            Ιεζεκιήλ ΚΕ’, 16-17 (εορτή 23/7): «Και θα εξολοθρεύσω τους Κρήτες και θα αφανίσω τους υπόλοιπους από αυτούς που κατοικούν στην παραλία και θα επιφέρω επάνω τους μεγάλες εκδικήσεις και θα αναγνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Κύριος (Γιαχβέ) που δίδω την εκδίκησή μου πάνω σ’ αυτούς».

            Τέτοιους και πολλούς ακόμα πολέμιους του Ελληνισμού τιμούμε και ζητάμε τις πρεσβείες τους!

Πως ανέχονται τις αγιοποιήσεις αυτές στο Υπουργείο Παιδείας (που όμως τυγχάνει να είναι και θρησκευμάτων); Έχουμε δεκάδες καταγραφές από τέτοιους αγίους, δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω.

            Ταξιδεύοντας χρονικά φθάνουμε στο μοιραίο  -146 όπου με φρίκη παρατηρούμε την εκθεμελίωση της Κορίνθου και τον ολοκληρωτικό αφανισμό του πληθυσμού της από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του ύπατου Λούκιου Μόμμιου, ως αποτέλεσμα της ήττας των ελληνικών δυνάμεων του στρατηγού Δίαιου στη μάχη της Λευκόπετρας στον Ισθμό που σήμανε την οριστική υποταγή της Ελλάδος. Η πόλη έμεινε έρημη για έναν αιώνα.

            Είχε προηγηθεί το -168 η υποδούλωση και λεηλασία της Μακεδονίας, απόρροια της ήττας στη μάχη της Πύδνας όπου ο βασιλιάς Περσέας σύρθηκε αιχμάλωτος «διακοσμώντας» στην Αιώνια Πόλη τον «θρίαμβο» του Λευκίου Αιμιλίου Παύλου. Ταυτόχρονα όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας καταληστεύονται συστηματικά, ερημώνονται και κατά χιλιάδες οι ηττημένοι οδηγούνται σκλάβοι στη Ρώμη. Η Ελλάς έχει διαιρεθεί σε δυο ασύνδετες μεταξύ τους επαρχίες, στην Αχαΐα (νότια και ηπειρωτικά) και την Μακεδονία, πλήρως υποτέλής στη ρωμαϊκή διοίκηση, αφοπλισμένη, γινόταν έρμαιο των εκάστοτε εσωτερικών εξελίξεων του δυνάστη της.

            Εκείνο που δεν έσβησε αλλά συνέχιζε να μεγαλουργεί και να προοδεύει ήταν ο ελληνικός πολιτισμός. Οι Ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας και οι δυστυχείς αυτοί σκλάβοι που έχασαν βίαια την ελευθερία τους ήταν που μεταλαμπάδευσαν τον πολιτισμό στον βάρβαρο κατακτητή. Τους βλέπουμε συν τω χρόνω να καταλαμβάνουν περίοπτες θέσεις, να διαβιούν ως παιδαγωγοί στις επαύλεις των Ρωμαίων μεγαλοαστών, να διδάσκουν σε σχολές, να κυριαρχούν στην πνευματική ζωή, ενώ αρκετοί έσπασαν τα δεσμά τους ως απελεύθεροι.

            Με τη Ρωμαϊκή κατάκτηση συνεχίζεται έτι περαιτέρω ο «Εξελληνισμός» της αυτοκρατορίας καρπός του οποίου είναι ο λεγόμενος «Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός». Η Ελληνική σαφώς υπερέχει της Λατινικής και ήταν καύχημα για την υψηλή κοινωνία να την προβάλλουν και να τη χρησιμοποιούν. Ο Οράτιος εύστοχα δηλώνει: «Η υποταγείσα δια των όπλων Ελλάς υπέταξε δια του πνεύματος το αγροίκον Λάτιον». Πολιτιστική άνθιση παρατηρήθηκε τους κατοπινούς αιώνες σε όλη την επικράτεια. Φιλοσοφικές σχολές και βιβλιοθήκες ιδρύονται σε πόλεις ακόμα και εκτός συνόρων. Η ιατρική, οι θετικές επιστήμες, τα μαθηματικά, η φυσική, η αστρονομία, οι τεχνολογίες, η γλυπτική σε όλες τις εκφάνσεις της, η μουσική και το θέατρο, η καλλιέργεια πνεύματος και σώματος, οι καινοτομίες, ….. σε πλήρη άνθιση βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος για συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη. Δημόσια έργα μεγαλόπνοα και για την εποχή τους πρωτοπόρα, παραδίδονται από Έλληνες και Ρωμαίους μηχανικούς· δρόμοι, γέφυρες, λιμάνια, υδραγωγεία, Ασκληπιεία, θέρμες, λουτρά, θέατρα. Έχουμε εκατοντάδες ονόματα Ελλήνων που πρωτοστάτησαν στα προαναφερθέντα.

           Η «Pax Romana»  εφάρμοσε το πιεστικό Ρωμαϊκό δίκαιο, τουλάχιστον έτσι παρατηρήθηκαν μεγάλες περίοδοι ηρεμίας, που στην ταραγμένη αρχαιότητα ήταν ο σημαντικότερος παράγων για την άνθιση του πολιτισμού. Η Ρώμη αναγκάζονταν εν τοις πράγμασι «να ανέχεται» τις ιδιαίτερες θρησκευτικές λατρείες των πολυεθνικών κατακτήσεών της. Είναι παροιμιώδης η έκφραση που αποκαλύπτει την ανοχή του ρωμαϊκού κράτους στις διάφορες θρησκείες: «Αν περπατήσεις στους δρόμους της Ρώμης, θα συναντήσεις περισσότερους θεούς παρά ανθρώπους». Η πίστη του καθενός ήταν σεβαστή από τους υπόλοιπους, έστω και αν οι ίδιοι θρησκεύονταν διαφορετικά. Αυτός ήταν ο διαχρονικός κανόνας σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και δεν αποτελεί εφεύρημα των Ρωμαίων. Έτσι αντιμετώπισε ο στρατηλάτης Μ. Αλέξανδρος όλα τα έθνη που βρέθηκαν στο διάβα του, σεβόμενος τις παραδόσεις, περισσότερο όμως τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Δεν υποχρέωσε κανέναν να ασπαστεί τα δικά του «σεβάσματα», σε σημείο να κατηγορηθεί από τους συντρόφους του για Μιθραϊσμό.

           Εξ’ άλλου οι αρχαίοι μας πρόγονοι σε περίοπτα σημεία στην αγορά αφιέρωναν βωμούς προς τιμήν των αλλότριων θεοτήτων: «ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ. ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Τι σχέση υπάρχει στην αφιέρωση αυτή με το πασίγνωστο χαλκείο του Παύλου: «ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ»? Έτσι οι βωμοί που βρέθηκαν σε ερημιές είναι αφιερωμένοι στον πληθυντικό, το αυτό νόημα αποδίδουν· δηλαδή προς τιμήν των αγνώστων θεοτήτων των συγκεκριμένων τοποθεσιών. Επιπροσθέτως ο Άγιος Ιερώνυμος επιβεβαιώνει την αγυρτεία αυτή, ακόμα και ο Οικουμενικός επίσκοπος Τρίκκης και ο Έρασμος στο «Μωρίας Εγκώμιον». Ο Παύλος είναι ειλικρινής. Με παρρησία δηλώνει: Ρωμαίους Γ’, 7 (σε μτφρ.): «Εάν η αλήθεια και η δόξα του Θεού με το δικό μου ψέμα αναδεικνύεται, εγώ γιατί να κριθώ ως αμαρτωλός?». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο φανατικός ηγούμενος Σενούθιος εκθεμελιωτής του Σεραπείου και της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, κατά συρροή δολοφόνος, καθησυχάζει τον εαυτό του: «Δεν υπάρχει έγκλημα γι’ αυτούς που είναι με τον Χριστό».

           Παρεμπιπτόντως, κατά πόσο Έλληνες ήταν αυτοί που πήγαν το εβραϊκό  Πάσχα και προσκύνησαν τον Ιησού, (Ιωάννης 12, 20-24); Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με Ιουδαίους εποίκους της διασποράς (και όχι Έλληνες), που μπορεί να πήγαν στα Ιεροσόλυμα από οποιαδήποτε Συναγωγή του εξωτερικού, εξελληνισμένοι από αιώνες, που είχαν αποκτήσει ελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης, προφανώς απερίτμητοι, που ομιλούσαν την ελληνική ως την παγκόσμια γλώσσα, αλλά διατηρούσαν τις παραδόσεις και τα έθιμά τους. Δεν είναι τυχαίο πως συναντάμε πάμπολλα ελληνικά ονόματα όχι μόνο στο γηγενή πληθυσμό της Παλαιστίνης αλλά ακόμα και στην ηγεσία του ιερατείου τους («Κοέν Γκαντόλ» [Μέγας Αρχιερέας] και «Νασί» [πρόεδρος του «Μεγάλου Σανχεντρίν»]), πχ. Κοέν Γκαντόλ Ιάσων, ή Μενέλαος, ή Άλκιμος κ.ά. ή πολιτικούς αρχηγούς, όπως Αριστόβουλος, Αντίγονος, Αλέξανδρος κλπ.

              Επί πλέον ο Παύλος στον Άρειο Πάγο ομιλούσε ελληνικά για να τον καταλάβουν οι Αθηναίοι. Και τέλος οι Έλληνες για ποιό λόγο να κάνουν ένα μακρύ επικίνδυνο ταξίδι στην ταραγμένη Παλαιστίνη να παρευρεθούν σε μια άγνωστη γι’ αυτούς εβραϊκή εορτή (Πάσχα), δεδομένης και της διαχρονικής αμοιβαίας αντιπάθειας; Να προσκυνήσουν τη στιγμή που ούτε τους θεούς τους προσκυνούσαν; Αυτοί οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι της διασποράς που χαρακτηρίζονταν ως Έλληνες από τους συμπατριώτες τους ήταν οι πρωταγωνιστές του παραπάνω εδαφίου

              Μετά τα παραπάνω εύλογα τίθεται το ερώτημα πως και γιατί η ανεκτική Ρώμη καταδίωξε τους χριστιανούς υπηκόους της, εξαπολύοντας κατά περιόδους ευρείας κλίμακας διωγμούς, τέτοιους που ο πατήρ Μεταλληνός και η Εκκλησία ανεβάζει τους αριθμούς των μαρτύρων στα 20.000.000 (είκοσι εκατομμύρια)! Να αναλογισθούμε πως ο συνολικός πληθυσμός της αυτοκρατορίας επί εποχής Μ. Κων/νου δεν ξεπερνούσε τα 80-100.000.000, το δε ποσοστό των χριστιανικών πληθυσμών ήταν μειονοτικό (8-10% στις μεγάλες πόλεις, ανύπαρκτο [2-4%] στην ύπαιθρο χώρα).

              Ενδελεχείς έρευνες δίνουν 3500-5000 μάρτυρες σε όλη την επικράτεια και για όλες τις περιόδους των διωγμών. Εξ άλλου δεν είναι λίγοι αυτοί που καταδικάστηκαν από νόμιμα δικαστήρια για κακουργηματικές πράξεις του ποινικού δικαίου και τους ονόμασαν μάρτυρες. Ο ίδιος ο Ευσέβιος Καισαρείας (σύγχρονος της εποχής), αναφέρει στο σύγγραμμα του «Μάρτυρες της Παλαιστίνης», ότι σε ολόκληρη την περιοχή καθ’ όλη την περίοδο του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού οι μάρτυρες δεν ξεπέρασαν τους 86 εκ των οποίων μόνο ένας επίσκοπος.

               Όπως και να είναι , η ιστορία δικαίωσε τους προγόνους μας αφού δεν έχει καταγραφεί έστω ένα περιστατικό βίας· ούτε μια δίωξη από τους  Έλληνες πολυθεϊστές σε βάρος χριστιανών. Αφ’ ενός γιατί δεν είχαν εξουσία για κάτι τέτοιο, κυρίως όμως ένεκα της αδογμάτιστης ελληνικής σκέψης, που δεν μπορεί να αφορίζει, ή να αποκλείει ή να επιβάλλει μονοδρόμους. Ο γίγας Δημόκριτος διδάσκει: «Δόκει μοι»· δλδ: νομίζω, μου φαίνεται. Ο Αριστοτέλης 150 χρόνια αργότερα: «ενδέχεται και άλλως έχει»· δλδ: μπορεί να είναι και αλλιώς. (Ποτέ δεν ισχυρίστηκαν πως κατέχουν τη μόνη αλήθεια). Εν τέλει εκείνο που ποτέ δεν περίμεναν οι πρόγονοί μας ήταν να πληρώσουν με το αίμα τους την θρησκευτική τους ανεκτικότητα.

              Μετά την έκδοση του διατάγματος «Περί Ανεξιθρησκίας», (+313) από τον Μ. Κων/νο   και Λικίνιο, αλλά κυρίως μετά την οριστική επικράτηση του πρώτου ως μονοκράτορα  στην απέραντη αυτοκρατορία (+324), ξεκινά από τους χριστιανούς η μανιώδης καταδίωξη του Ελληνισμού και της πατρώας εθνικής του θρησκείας. Είναι μύθος ότι οι Έλληνες Εθνικοί ανέμεναν με λαχτάρα την εκ του Θεού αποκάλυψη ερχόμενη από τις ερήμους της Παλαιστίνης και εθελοντικά και μαζικά προσέτρεχαν στο σωτήριον βάπτισμα.

             Στην ουσία από τον Κων/νο και εντεύθεν έχουμε την αυλαία του μαύρου Μεσαίωνα. Ο Ελληνισμός, με τη θρησκεία του, τις παραδόσεις, τις αξίες, με όλες τις υποδομές του καταδιώκεται. Για αιώνες ολόκληρους καταστρέφεται συστηματικά και μεθοδευμένα. Ο συγγραφέας Αθανάσιος Κουκοβίστας δηλώνει: «Ποιο λοιπόν ήταν το νέο δεδομένο που έστρεψε το Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εναντίον του Ελληνισμού? Η αναγνώρισις του χριστιανισμού ως επισήμου θρησκείας υποχρεωτικής για όλους τους κατοίκους και μάλιστα επιβληθείσης δια της βίας. Και είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που θρησκεία γίνεται υποχρεωτική. …… Η πρώτη φορά που υπάρχουν ναοί μίας μόνο θρησκείας με ταυτόχρονη καταστροφή των υπολοίπων συμβαίνει μόνο στην Ανατολικήν Ρώμην (Βυζάντιο)».