Παραβιάζεται η συνθήκη της Γενεύης κατά τη διαχείριση του προσφυγικού
ζητήματος? Ασφαλώς και παραβιάζεται, δεν χωράει
συζήτηση! Μας τα έχει εξηγήσει αυτά
με απλά λόγια και η κ. Τασία.
Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε? Σε αυτήν την περίπτωση, κατά τα φαινόμενα, δεν
είναι «η εφαρμογή,
ηλίθιε».
Εν πάση
περιπτώσει, το γεγονός είναι ένα: τόσο το ευρωπαϊκό
κεκτημένο -την καταπάτηση του οποίου τη ζούμε από
πρώτο χέρι κι εμείς οι Έλληνες στη σκοτεινή αυτή εποχή των μνημονίων- όσο και οι προβλέψεις
του ευρωπαϊκού χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων, έχουν
πάει κατά διαβόλου!
Απέναντι
σκοτώνονται οι Σύροι και βομβαρδίζονται τα πατρογονικά τους από βόμβες
φτιαγμένες στα εργοστάσια των (συν)εταίρων μας,κι έτσι παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Όχι
όποιος κι όποιος δηλαδή, αλλά όσοι από αυτούς έχουν λεφτά (κάθε
φτωχός κι η μοίρα του). Όσοι μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος της φυγής από
την κόλαση πυρός, παίρνουν τον δρόμο, για πού άραγε?
Ούτε στιγμή δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αρμαγεδδών της Συρίας επιτελέστηκε με την άμεση, δια πράξεων και
παραλείψεων, εμπλοκή των σταυροφόρων της Δύσης κι ας αναλογιστούμε
ότι άλλοι, αλλού, πουλάνε το σπίτι τους και μεταναστεύουν. Οι Σύροι δεν έχουν
τι να πουλήσουν, γιατί τα σπίτια τους, μαζί με τα όνειρά τους, τα γκρεμίζει ο
πόλεμος!
Κι ύστερα
αρχίζει ο κακοτράχαλος δρόμος ως τα παράλια της Μικρασίας.
Πουλάνε τα χρυσαφικά τους για να φτάσουν θαλασσοπνιγμένοι στις
ελληνικές ακτές. Είναι, όντως, εγκληματικό -το ξαναλέγαμε- ο
φράχτης στον Έβρο να παραμένει αδιαπέραστος, πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, μόνο
και μόνο για να καραβοτσακίζονται οι πρόσφυγες και να πλουτίζουν οι Τούρκοι
δουλέμποροι κι οι δικοί μας, οι ντόπιοι μαυραγορίτες!
Όσων τα κορμιά
δεν ξεβράζονται στις παραλίες που αύριο-μεθαύριο υποτίθεται ότι θα αποδοθούν
στον τουρισμό, παίρνουν το δρόμο για τον Γολγοθά της Ειδομένης και των Διαβατών. Κι εκεί ξεπαγιασμένα και
ταλαίπωρα κορμιά, περιμένουν την ευκαιρία για να συνεχίσουν την έξοδό προς την
αφιλόξενη γη της επαγγελίας.
Εκατό φτάνουν στα ελληνοσκοπιανά σύνορα, έναν
αφήνουν να περάσει, κι αυτός ο ένας που θα περάσει, αν κι όταν
θα φτάσει στον προορισμό του, θα πρέπει, με ό,τι δεν του λήστεψαν οι υπόλοιποι
δουλέμποροι στο δρόμο, να πληρώσει, λέει, το κόστος της παραμονής του, ας είναι
και το χρυσό του δόντι, που λέει ο λόγος. Όσοι δεν έχουν χρυσαφικά ούτε είναι
φρεσκοβομβαρδισμένες οι πόλεις και τα χωριά τους, λίγους-λίγους όπως φτάνουν,
τους βάζουν ευγενικά, στα αεροπλάνα της επιστροφής και τους
ξεφορτώνονται.
Για ποιους κανόνες
του διεθνούς δικαίου να μιλάμε λοιπόν, όταν οι διάδρομοι είναι κλειστοί? Αυτή
είναι η κατάσταση κι οι κάτοικοι των καυτών σημείων στην Ελλάδα, νοιώθουν κι
αυτοί, καυτή την ανάσα της απόγνωσης των προσφύγων, που καίει και τις δικές
τους ζωές. Δεν ξέρω, έτσι ομολογούν οι ίδιοι τουλάχιστον, απ΄ό,τι διαβάζω. Αυτούς δεν πρέπει να τους ακούσουμε, αλλά μόνο να τους οικτίρουμε, επειδή αντιμετωπίζουν ένα
πρόβλημα που εμάς τους υπόλοιπους δεν μας ακουμπάει?
Έκτακτες
οι συνθήκες λοιπόν, κι οι διεθνείς συμβάσεις καταργημένες στην πράξη.
Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω ότι
προσωπικά χαίρομαι για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο
Αιγαίο! Χαίρομαι, γιατί με αυτόν τον
τρόπο, αργά ή γρήγορα θα αναγκασθούν να παραδεχτούν οι στρατηγοί της Συμμαχίας
-κι όλοι
αυτοί οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που κουνούν σήμερα το δάχτυλο στην
Ελλάδα, επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα μη διαχειρίσιμο πρόβλημα-
ότι ο μόνος τρόπος για
να ανασχεθούν οι προσφυγικές ροές, είναι να αστυνομευθούν
στοιχειωδώς τα τουρκικά παράλια και να οργανωθούν αποτελεσματικά τα προσφυγικά
στρατόπεδα στην συροτουρκική μεθόριο.
Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος τρόπος
αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος είναι η κατάπαυση του πυρός και η
ειρήνευση στην περιοχή κι όσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο νωρίτερα θα
σταματήσουν να χάνονται κατά χιλιάδες, αθώα παιδιά στον επικίνδυνο
δρόμο της προσφυγιάς.
