Χρήστος Μπολώσης, Υποστράτηγος ε.α.
Μετά την εκδήλωση της γερμανικής εισβολής
στη Νορβηγία τον Απρίλιο του 1940,
ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, Νέιβιν
Τσάμπερλεϊν παραιτήθηκε. Για το πρωθυπουργικό αξίωμα προτάθηκε αρχικά ο λόρδος Χάλιφαξ, ο οποίος όμως αρνήθηκε την προσφορά. Το ίδιο
έπραξαν και άλλες προσωπικότητες, στις οποίες είχε απευθυνθεί ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ΄ και τελικά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Ουίνστων Τσώρτσιλ στις 10 Μαΐου.
Στις 13 Μαΐου του
1940, ο Τσώρτσιλ είπε
για πρώτη φορά την ιστορική του φράση «Το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι αίμα, μόχθο, δάκρυα
και ιδρώτα», στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού του συμβουλίου,
ενώ την επανέλαβε αργότερα, την ίδια μέρα, στο βρετανικό Κοινοβούλιο.
Ο Αγγλικός λαός, πίστεψε στο ηγέτη του που του είπε την αλήθεια, με
αποτέλεσμα να είναι ο νικητής, με βαρύ φόρο αίματος είναι η αλήθεια, της Μάχης της Αγγλίας. Στις 17 Φεβρουαρίου 2016, ο υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κ. Σγουρίδης,
δηλώνει ευθαρσώς – και μπράβο του – ότι: «Οι πολιτικοί δυστυχώς δεν κρίνονται
από αυτά που κάνουν, αλλά από αυτά που έλεγαν. Αν δεν τάξεις δεν σε ψηφίζουν»
και σε επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου απάντησε ότι ο πρωθυπουργός παραπλάνησε τους ψηφοφόρους όπως
προηγουμένως τους είχαν παραπλανήσει και ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου κ.λπ.
(το κ.λπ.
δικό του). Τώρα θα μου πείτε τι
συγκρίνεις ρε μεγάλε; Ανόμοια πράγματα;
Εγώ Τσωρτσιλικός (κατά το
Καραμανλικός, Παπανδρεϊκός κ.λπ.) δεν
είμαι, διότι και τα λαθάκια του τα έκανε κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η σχεδιασθείσα από
αυτόν Εκστρατεία της Καλλιπόλεως
απέτυχε οικτρώς και του στοίχισε και την θέση στην τότε κυβέρνηση, αλλά και την
Ελλάδα έριξε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
(«κι’ αν μας την σκάσανε με μπαμπεσιά, οι σύμμαχοι στη
μοιρασιά» τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο…) Τώρα θα μου
πείτε ότι, αν δεν συμπαθείς εσύ τον Τσώρτσιλ, ούτε οι Άγγλοι θα
αλλάξουν την ώρα του Τea five o' clock, ούτε θα
φέρει το θέμα ο Ντέϊβιντ Κάμερον στην Βουλή των Λόρδων. Όχι
δεν λέω αυτό.
Ίσα – ίσα που θα ήθελα, μιμούμενος τον Τσώρτσιλ,
να βγεί ο κ. Καραμανλής, τότε
που άρχισε να βλέπει την επερχόμενη καταστροφή και να μας πει: «Μάγκες σφιχτείτε, γιατί θα πούμε το
ψωμί ψωμάκι» και να κάτσει κάτω και να πάρει σωστά μέτρα για να
προλάβει το κακό. Δεν το έκανε. Δεν το έκανε
και ο διάδοχός του ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος ως άλλος Τσώρτσιλ
(λέμε και
καμιά κακία για να περνάει η ώρα) να έλεγε: «My boys we caught bottom» (Παιδιά πιάσαμε
πάτο) και όχι εκείνο το «πιασάρικο»
για να κερδίσει τις εκλογές (και να τον ψηφίσουν οι αφελείς βεβαίως βεβαίως)
«Λεφτά υπάρχουν». Ή μπορούσε να έλεγε
αυτό που λίγο μετά τις εκλογές εκτόξευσε ο κ. Λοβέρδος:
«Δεν υπάρχει σάλιο».
Ακόμη και ο κ. Τσίπρας,
που υπέκλεψε την ψήφου των (αφελών) ψηφοφόρων, με τα περί νταουλιών και σχισιμάτων Μνημονίων, μπορούσε να
βγει και να πει: «Επέσατε
θύματα αδέρφια εσείς σε άνιση πάλη κι’ αγώνα…», για να είναι και
ασορτί με την κομματική γραμμή. Όμως, ουδείς από τους πολιτικούς μας και
για να εξηγούμαστε, όχι μόνο οι προαναφερθέντες αλλά και προγενέστεροι και
ύστεροι, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ουδείς μας παρουσίασε την πικρή
αλήθεια με ειλικρίνεια.
Τώρα θα πείτε. Καλά ρε μεγάλε συγκρίνεις τον Τσώρτσιλ με τους δικούς μας; Γιατί
όχι; Εδώ κάποτε κάποιοι προτιμήσανε τον Γουλιμή αντί του Χαριλάου
Τρικούπη…
