Με την πλάτη στον τοίχο η Αθήνα
Αιφνιδιασμένη δείχνει η ελληνική πλευρά από
την αρνητική τροπή που έχουν πάρει οι διαβουλεύσεις για το χρέος και την
αξιολόγηση.
Και αυτό παρά το γεγονός τα καμπανάκια
κινδύνου για πρόσθετα μέτρα είχαν ακουστεί εγκαίρως, τουλάχιστον απ’ όσους
είχαν ανοικτά αυτιά. Για να προαναγγείλεις νέα μέτρα, υπάρχουν δύο τρόποι:
είτε τα ανακοινώνεις είτε αποφεύγεις να τα διαψεύσεις ή έστω να τα σχολιάσεις.
Τη δεύτερη τακτική επέλεξε ο Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος επί ελληνικού εδάφους, σε
όλες τις συναντήσεις που είχε, σε όλες τις δηλώσεις που έκανε, χρησιμοποίησε τη συνήθη «στρογγυλή»
διπλωματική ή και φιλική γλώσσα, πλην όμως απέφυγε επιμελώς να αποκρούσει το
ενδεχόμενο να χρειαστούν νέα μέτρα από την Αθήνα. Για την κυβέρνηση θα ήταν
αρκετή μια φράση του τύπου «οι Έλληνες
έχουν ήδη ματώσει πολύ», ωστόσο δεν ακούστηκε τίποτε που να μοιάζει
με αυτό ούτε από τον Επίτροπο Μοσκοβισί, ούτε πολύ περισσότερο από τον ισχυρό
της ΕΚΤ Μπενουά Κερέ, ο οποίος κάλεσε τουλάχιστον τρεις φορές την Αθήνα να
εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Το ξέσπασμα του Ευκλείδη Τσακαλώτου κατά ΔΝΤ και Ευρωπαίων μάλλον ξένισε το ευρύ κοινό, όχι τόσο για την επιχειρηματολογία και τη φρασεολογία αλλά κυρίως για τη συγκυρία, αφού η κυβέρνηση είχε επιμελώς καλλιεργήσει την εντύπωση ότι όλα βαίνουν καλώς οδεύοντας στο κρίσιμο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου. Ωστόσο, όσοι παρακολουθούν τις πυρετώδεις διεργασίες στο στρατόπεδο των δανειστών, είχαν επισημάνει από τις 25 Μαίου κιόλας, ότι η ανακοίνωση του Eurogroup για τον οδικό χάρτη του Χρέους, που έγινε δεκτή με τυμπανοκρουσίες στην Αθήνα, κρύβει πολλές παγίδες. Στην πραγματικότητα όσο παραμένει ρυθμιστής του παιχνιδιού το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι μπορούν να κρύβονται από πίσω του και κατά την προσφιλή φράση του κ.Τσακαλώτου, να κλωτσάνε το τενεκεδάκι παρακάτω, στέλνοντας το λογαριασμό στον πιο αδύνατο: στην ελληνική πλευρά.
Από τις δηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα αλλά και από τις επίσημες ή ανεπίσημες τοποθετήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων έχει γίνει σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα παίξουν στο ρυθμό του Βερολίνου ήτοι θα κρατήσουν πάση θυσία το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι υπάρχει σενάριο εργασίας για συνέχιση του ελληνικού προγράμματος χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι ακριβείς, πλην όμως καλύπτουν την περίπτωση που το ίδιο το Ταμείο θα επιμείνει στις απόλυτες θέσεις του (σημαντικά χαμηλότερα πλεονάσματα και επιμηκύνσεις- μαμούθ στις λήξεις του Χρέους), κάτι που δεν φαίνεται ορατό στον ορίζοντα. Αντιθέτως.
Στην πραγματικότητα ο συμβιβασμός Ευρωπαίων- ΔΝΤ μπορεί να έχει μόνο έναν χαμένο: την Αθήνα. Η… υποσχετική για το Χρέος που ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι δεν θα είναι περισσότερο δεσμευτική από τα όσα ήδη προβλέπει η απόφαση της 25ης Μαίου, ενώ η μέση οδός που αναζητείται για τα πλεονάσματα μετά από το 2018 θα αφήσει «κενό», το οποίο δεν πρόκειται να το καλύψουν οι Ευρωπαίοι αλλά η Ελλάδα με πρόσθετα μέτρα και μάλιστα εμπροσθοβαρώς. Το οξύμωρο είναι ότι είτε τα πλεονάσματα παραμείνουν στο 3,5% έστω για μια 3ετία είτε πέσουν στο 2- 2,5%, η Αθήνα θα υποχρεωθεί ούτως ή άλλως σε νέα μέτρα, καθώς το ΔΝΤ επιμένει ότι με τα έως τώρα ψηφισθέντα το… σακούλι δεν είναι γεμάτο.
Το ξέσπασμα του Ευκλείδη Τσακαλώτου κατά ΔΝΤ και Ευρωπαίων μάλλον ξένισε το ευρύ κοινό, όχι τόσο για την επιχειρηματολογία και τη φρασεολογία αλλά κυρίως για τη συγκυρία, αφού η κυβέρνηση είχε επιμελώς καλλιεργήσει την εντύπωση ότι όλα βαίνουν καλώς οδεύοντας στο κρίσιμο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου. Ωστόσο, όσοι παρακολουθούν τις πυρετώδεις διεργασίες στο στρατόπεδο των δανειστών, είχαν επισημάνει από τις 25 Μαίου κιόλας, ότι η ανακοίνωση του Eurogroup για τον οδικό χάρτη του Χρέους, που έγινε δεκτή με τυμπανοκρουσίες στην Αθήνα, κρύβει πολλές παγίδες. Στην πραγματικότητα όσο παραμένει ρυθμιστής του παιχνιδιού το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι μπορούν να κρύβονται από πίσω του και κατά την προσφιλή φράση του κ.Τσακαλώτου, να κλωτσάνε το τενεκεδάκι παρακάτω, στέλνοντας το λογαριασμό στον πιο αδύνατο: στην ελληνική πλευρά.
Από τις δηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα αλλά και από τις επίσημες ή ανεπίσημες τοποθετήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων έχει γίνει σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα παίξουν στο ρυθμό του Βερολίνου ήτοι θα κρατήσουν πάση θυσία το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι υπάρχει σενάριο εργασίας για συνέχιση του ελληνικού προγράμματος χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι ακριβείς, πλην όμως καλύπτουν την περίπτωση που το ίδιο το Ταμείο θα επιμείνει στις απόλυτες θέσεις του (σημαντικά χαμηλότερα πλεονάσματα και επιμηκύνσεις- μαμούθ στις λήξεις του Χρέους), κάτι που δεν φαίνεται ορατό στον ορίζοντα. Αντιθέτως.
Στην πραγματικότητα ο συμβιβασμός Ευρωπαίων- ΔΝΤ μπορεί να έχει μόνο έναν χαμένο: την Αθήνα. Η… υποσχετική για το Χρέος που ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι δεν θα είναι περισσότερο δεσμευτική από τα όσα ήδη προβλέπει η απόφαση της 25ης Μαίου, ενώ η μέση οδός που αναζητείται για τα πλεονάσματα μετά από το 2018 θα αφήσει «κενό», το οποίο δεν πρόκειται να το καλύψουν οι Ευρωπαίοι αλλά η Ελλάδα με πρόσθετα μέτρα και μάλιστα εμπροσθοβαρώς. Το οξύμωρο είναι ότι είτε τα πλεονάσματα παραμείνουν στο 3,5% έστω για μια 3ετία είτε πέσουν στο 2- 2,5%, η Αθήνα θα υποχρεωθεί ούτως ή άλλως σε νέα μέτρα, καθώς το ΔΝΤ επιμένει ότι με τα έως τώρα ψηφισθέντα το… σακούλι δεν είναι γεμάτο.
