Μια φορά και ένα καιρό, ο λύκος, όπως πάντα πεινασμένος, έτυχε να περάσει απο μιά
αγροικία όπου στην αυλόπορτα φυλούσε ένας μεγάλος καλοθρεμμένος σκύλος. Του
λέει τότε:
"Φίλε, βλέπω οτι μου μοιάζεις, και εσύ απο το δικό
μου το σόι είσαι, αλλα πώς εσύ είσαι τόσο μεγάλος και καλοθρεμμένος, ενώ εγώ
είμαι όλο νηστικός και κοκκαλιάρης;"
"Έχω ένα
αφεντικό που με καλοταΐζει", αποκρίθηκε ο σκύλος, "και χωρίς να κάνω καμιά δύσκολη δουλειά, απλώς
στέκομαι εδώ στην αυλόπορτα και προσέχω μήν έρθει κανένας κλέφτης, και άν δώ να
πλησιάζει κανείς, γαβγίζω. Αλλα εύχομαι εσύ να μή βρεθείς σε τέτοια κατάσταση
όπως εγώ!"
"Γιατί;"
"Γιατί,
βλέπεις αυτό το περιλαίμιο, το λουρί γύρω απο το λαιμό μου; Είναι πολύ
καλύτερα, φίλε μου, να πεινάς, παρά να έχεις ένα τέτοιο πράγμα στο λαιμό
σου!".
Απόδοση από το πρωτότυπο Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
***************************************************************
Λύκος καὶ κύων
Λύκος ἐν κλοιῷ
δεδεμένον ὁρῶν μέγιστον κύνα ἤρετο·
«Δήσας τίς σ᾿ ἐξέθρεψε τοῦτον;»
Ὁ δὲ ἔφη·
«Κυνηγός. -- Ἀλλὰ τοῦτο μὴ
πάθοι λύκος ἐμοὶ φίλος· λιμὸς γὰρ ἡ κλοιοῦ βαρύτης.»’
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὁ λόγος δηλοῖ τὸ ἐν ταῖς συμφοραῖς οὐδὲ
γαστρίζεσθαι.
