Μια φορά και ένα καιρό, ένας άνθρωπος έκοβε ξύλα στην εξοχή,
κουράστηκε και κάθισε να ξεκουραστεί στην όχθη ενός ποταμού.Τότε κατα λάθος του
έπεσε το τσεκούρι στο ποτάμι, που ήταν βαθύ και ορμητικό, και δέν μπορούσε να
το πάρει. Κάθισε στην όχθη και θρηνούσε.
Τότε ο θεός Ερμής του
εμφανίστηκε με τη μορφή ενός νεαρού άντρα, και τον ρωτά: "Γιατί κλαίς, τί συμβαίνει;"
"Μου έπεσε το καλό μου τσεκούρι
στο ποτάμι και δέν μπορώ να το βγάλω"
"Θα προσπαθήσω να το βγάλω εγώ", είπε ο νέος άντρας, που
ήταν ο Ερμής, βούτηξε στο ποτάμι και έβγαλε ένα ολόχρυσο μεγάλο τσεκούρι:
"Αυτό είναι;"
"Όχι, παλληκάρι μου, δέν είναι
αυτό το δικο μου"
"Καλά, θα ξαναπροσπαθήσω", είπε ο Ερμής και ξαναβούτηξε,
έβγαλε ένα ασημένιο μεγάλο τσεκούρι:
"Αυτό είναι;"
"Όχι, όχι, δέν είναι αυτό το δικό μου"
"Καλά, θα ξαναψάξω",
είπε και βούτηξε τρίτη φορά, έβγαλε το τσεκούρι που είχε χάσει ο άνθρωπος.
Εκείνος σάν το είδε, "Ά! το τσεκούρι μου!" είπε, "Σε ευχαριστώ πολύ, παλληκάρι μου, να έχεις την ευχή
μου".
"Είσαι σίγουρος, αυτό είναι το δικό σου;"
"Ναί, αυτό είναι που μου έπεσε
στο ποτάμι".
"Επειδή είσαι ειλικρινής και έχεις καθαρή καρδιά, πάρε το τσεκούρι σου,
σου χαρίζω και αυτό το χρυσό καί αυτό το ασημένιο", είπε ο Ερμής,
έδωσε καί τα τρία τσεκούρια στον άνθρωπο και έφυγε.
Σάν γύρισε ο άνθρωπος στο
σπίτι του, είπε αυτήν την ιστορία στους φίλους του, για να καταλάβουν πως ο
Θεός αγαπάει την τιμιότητα. Σάν έμαθε το περιστατικό αυτό ένας συγχωριανός,
ζήλεψε, θέλησε και αυτός να αποκτήσει τέτοια. Πήγε λοιπόν στο ίδιο σημείο του
ποταμού και έρριξε εξεπίτηδες το τσεκούρι, δήθεν κατα λάθος. Κατόπιν, έκατσε στην όχθη κάνοντας πως κλαίει.
Εμφανίστηκε τότε ένας νεαρός
άντρας, που ήταν στην πραγματικότητα ο θεός Ερμής, και του λέει:
"Γιατί κλαίς"
"Μου έπεσε το τσεκούρι μου στο
ποτάμι, και ήταν πολύ καλό, και τί θα κάνω χωρίς αυτό!"
"Μή στενοχωριέσαι, θα προσπαθήσω να το βγάλω", είπε ο
Ερμής, και βούτηξε, έβγαλε ένα χρυσό τσεκούρι.
Σάν το είδε ο άλλος, άστραψαν τα
μάτια του.
"Βρήκα αυτό, είναι εκείνο που
έχασες;" ρώτησε ο Ερμής
"Ναί, ναί, αυτό είναι το τσεκούρι
μου που μου έπεσε στο ποτάμι, σ' ευχαριστώ!", είπε, και άπλωσε τα
χέρια για να το πάρει.
Το τράβηξε πίσω τότε ο Ερμής και του λέει:
"Επειδή είσαι απατεώνας, ούτε
αυτό θα πάρεις, ούτε το δικό σου θα ξαναβρείς που χάθηκε μές το ποτάμι!".
Και έφυγε.
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
Ξυλευόμενος καὶ Ἑρμῆς
Ξυλευόμενός τις παρὰ
ποταμῷ τὸν οἰκεῖον ἀπέβαλε πέλεκυν. Ἀμηχανῶν τοίνυν παρὰ τὴν ὄχθην καθίσας
ὠδύρετο.
Ἑρμῆς δὲ μαθὼν τὴν
αἰτίαν καὶ οἰκτείρας τὸν ἄνθρωπον, καταδὺς εἰς τὸν ποταμὸν χρυσοῦν ἀνήνεγκε
πέλεκυν, καὶ εἰ οὗτός ἐστιν ὃν ἀπώλεσεν ἤρετο.
Τοῦ δὲ μὴ τοῦτον εἶναι
φαμένου, αὖθις καταβὰς ἀργυροῦν ἀνεκόμισε.
Τοῦ δὲ μηδὲ τοῦτον
εἶναι τὸν οἰκεῖον εἰπόντος, ἐκ τρίτου καταβὰς ἐκεῖνον τὸν οἰκεῖον ἀνήνεγκε.
Τοῦ δὲ τοῦτον ἀληθῶς
εἶναι τὸν ἀπολωλότα φαμένου, Ἑρμῆς ἀποδεξάμενος αὐτοῦ τὴν δικαιοσύνην, πάντας
αὐτῷ ἐδωρήσατο.
Ὁ δὲ παραγενόμενος πρὸς
τοὺς ἑταίρους τὰ συμβάντα αὐτοῖς διεξελήλυθεν· ὧν εἱς τις τὰ ἴσα διαπράξασθαι
ἐβουλεύσατο, καὶ παρὰ τὸν ποταμὸν ἐλθὼν καὶ τὴν οἰκείαν ἀξίνην ἐξεπίτηδες ἀφεὶς
εἰς τὸ ῥεῦμα κλαίων ἐκάθητο.
Ἐπιφανεὶς οὖν ὁ Ἑρμῆς
κἀκείνῳ καὶ τὴν αἰτίαν μαθὼν τοῦ θρήνου, καταβὰς ὁμοίως χρυσῆν ἀξίνην ἐξήνεγκε
καὶ ἤρετο εἰ ταύτην ἀπέβαλε.
Τοῦ δὲ σὺν ἡδονῇ· Ναὶ ἀληθῶς ἥδ᾿ ἐστί φήσαντος, μισήσας ὁ
θεὸς τὴν τοσαύτην ἀναίδειαν, οὐ μόνον ἐκείνην κατέσχεν, ἀλλ᾿ ουδὲ τὴν οἰκείαν
ἀπέδωκεν..
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι, ὅσον τοῖς δικαίοις
τὸ θεῖον συναίρεται, τοσοῦτον τοῖς ἀδίκοις ἐναντιοῦται..
Πρέπει να είμαστε
έντιμοι και ειλικρινείς πάντα, ανεξαρτήτως συνθηκών
Η
εντιμότητα και η ειλικρίνεια είναι από τις πιο σημαντικές αξίες στη ζωή. Πρέπει
να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς, σε κάθε περίσταση, ακόμα κι όταν έχουμε
μεγάλη ανάγκη, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι ξέρουμε μόνο εμείς την αλήθεια, ή
ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν βλάπτουμε τους άλλους με το να μην είμαστε
έντιμοι.
Ο
φτωχός ξυλοκόπος είχε μεγάλη ανάγκη από ένα τσεκούρι για να δουλέψει και δεν
είχε χρήματα για να αγοράσει άλλο, κι όμως, όταν ο Ερμής του παρουσίασε το
χρυσό τσεκούρι, λέγοντας του ότι είναι το δικό του, εκείνος δεν το δέχτηκε,
παρ' όλη την ανάγκη που είχε και παρόλο που δεν πίστευε ότι θα βρεθεί το δικό
του. Ο ξυλοκόπος ήξερε ότι αυτό το τσεκούρι δεν ήταν δικό του, ανήκε σε κάποιον
άλλο, κι έτσι είπε την αλήθεια στον Ερμή και δεν δέχτηκε να το πάρει, παρόλο
που ήταν τόσο πολύτιμο. Το ίδιο έκανε και τη δεύτερη φορά, με το ασημένιο
τσεκούρι.
Αν και αυτά τα δύο τσεκούρια είχαν χαθεί μέσα στο ποτάμι, ο ξυλοκόπος
ήξερε την αλήθεια, δηλαδή ότι δεν ήταν δικά του, και ότι ο ιδιοκτήτης τους
μπορεί να τα έψαχνε ή να τα χρειαζόταν. Παρόλο που ο ξυλοκόπος πίστευε ότι ο
Ερμής δεν το ήξερε αυτό, επειδή ήταν τίμιος και έλεγε πάντα την αλήθεια, του το
είπε. Δεν εκμεταλλεύθηκε την άγνοια του Ερμή, για να πάρει τα δύο πολύτιμα
τσεκούρια.
Και για αυτό ο θεός Ερμής τον αντάμειψε για την ειλικρίνεια και την
τιμιότητα του, χαρίζοντας του τα δύο πολύτιμα τσεκούρια, που ήταν δικά του.
Η ειλικρίνεια και η
εντιμότητα ανταμείβονται πάντα
Ακόμα κι όταν δεν παίρνουμε κάποια ανταμοιβή από τους άλλους ανθρώπους,
και νομίζουμε ότι δεν εκτιμούν την ειλικρίνεια και την εντιμότητα μας, μας
ανταμείβει πάντα ο εαυτός μας, γιατί αισθανόμαστε εμείς χαρούμενοι και
υπερήφανοι για τον εαυτό μας και για τη συμπεριφορά μας.
Για αυτό το λόγο, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι πάντα, χωρίς
να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα ή κάποια ανταμοιβή για αυτό. Γιατί ξέρουμε
ότι η μεγαλύτερη ανταμοιβή θα έρθει από τον εαυτό μας, από την χαρά, την γαλήνη
και την υπερηφάνεια που θα αισθανόμαστε μέσα μας.
