ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ 101. Το μυρμήγκι και το σκαθάρι.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

       Μια φορά και ένα καιρό, το μυρμήγκι όλο το καλοκαίρι αγωνιζόταν επίπονα μαζεύοντας και αποθηκεύοντας σπόρους και κάθε είδους τροφή.

    Το σκαθάρι, που τρεφόταν με κοπριά και την είχε μπόλικη, έβλεπε αυτήν τη συμπεριφορά πολύ εκκεντρική και το κορόιδευε .

    Αργότερα, όταν ήρθε ο χειμώνας, δέν βρισκόταν για το σκαθάρι κοπριά να τρώει, ακόμη και εκεί όπου τα βόδια έβγαιναν στην εξοχή και κόπριζαν. Οι βροχές και άνεμοι την σκόρπιζαν  , και έτσι το σκαθάρι πεινούσε.

   Πήγε τότε στο μυρμηγκι και του ζήτησε λίγη τροφή:

"Εσύ έχεις αρκετή τροφή, αφού μάζευες όλο το καλοκαίρι• δώσε λίγη τροφή και σε μένα, γιατί θα ψοφήσω απο την πείνα!"

 "Αμα ήθελες να μήν πεινάσεις, έπρεπε και εσύ να μαζεύεις• εγώ σου έδινα το καλό παράδειγμα, αλλα εσύ αντί να με μιμηθείς με κορόιδευες"..

    Άλλες εκδοχές του μύθου έχουν ακρίδα αντί για σκαθάρι, ενώ οι πιό γνωστές εκδοχές έχουν τζιτζίκι, που τραγουδούσε όταν το μυρμήγκι αγωνιζόταν να μαζεύει. Το χειμώνα σάν ήρθε να ζητήσει ελεημοσύνη, το μυρμήγκι του είπε: "γιατί, τί έκανες το καλοκαίρι όταν εγώ μάζευα τροφή;" - "τραγουδούσα" - "αφού το καλοκαίρι τραγουδούσες, τώρα το χειμώνα χόρευε!".

Απόδοση από το πρωτότυπο Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************

Έμμετρη απόδοση ( http://100mythoi.blogspot.gr )

Χειμώνας· κι ένας τζίτζικας δεν έχει τι να φάει
κι απ’ τα μυρμήγκια που έχουνε, λίγο φαΐ ζητάει.
« Γιατί δε μάζευες τροφή όλο το καλοκαίρι; »
« Τραγούδαγα, δεν έβρισκα χρόνο για χασομέρι ».
« Αφού το θέρος έπαιζες αυλό να μας μαγεύεις,
από την πείνα ολόκληρο χειμώνα θα χορεύεις! ».

***************************************************************

Μύρμηξ καὶ κάνθαρος

    Θέρους ὥρᾳ μύρμηξ περιπατῶν κατὰ τὴν ἄρουραν πυροὺς καὶ κριθὰς συνέλεγεν, ἀποθησαυριζόμενος ἑαυτῷ τροφὴν εἰς τὸν χειμῶνα.

    Κάνθαρος δὲ τοῦτον θεασάμενος ἐθαύμασεν ὡς ἐπιπονώτατον, εἴγε παρ᾿ αὐτὸν τὸν καιρὸν μοχθεῖ παρ᾿ ὃν τὰ ἄλλα ζῷα πόνων ἀφειμένα ῥᾳστώνην ἄγει.

    Ὁ δὲ τότε μὲν ἡσύχαζεν· ὕστερον δέ, ὅτε χειμὼν ἐνέστη, τῆς κόπρου ὑπὸ τοῦ ὄμβρου ἐκλυθείσης, ὁ κάνθαρος ἧκε πρὸς αὐτὸν λιμώττων καὶ τροφῆς μεταλαβεῖν δεόμενος.

    Ὁ δὲ ἔφη πρὸς αὐτόν·

    Ὦ κάνθαρε, ἀλλ᾿ εἰ τότε ἐπόνεις, ὅτε ἐμόχθουν καὶ ἐμὲ ὠνείδιζες, οὐκ ἂν νῦν τροφῆς ἐπεδέου..

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…

 Οὕτως οἱ παρὰ τὰς εὐθηνείας τοῦ μέλλοντος μὴ προνοούμενοι παρὰ τὰς τῶν καιρῶν μεταβολὰς τὰ μέγιστα δυστυχοῦσιν.