Δημήτριος Μπελιβανάκης Αντιστράτηγος ε.α.
Είναι σε όλους γνωστό ότι μικρές, αλλά
δραστήριες ομάδες, ή ακόμη και μεμονωμένα άτομα, τα οποία όμως
δραστηριοποιούνται σε κάποιο τομέα, επηρεάζουν μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες οι
οποίες αδρανούν, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη. Κατ’ αυτό τον τρόπο
δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις, οι οποίες όμως παραμένουν, όπως ο λεκές
της λάσπης στην άσπρη μπλούζα. Προς άρσιν λοιπόν τυχόν παρανοήσεων, ελπίζω
οριστικά, θέλω να διευκρινίσω τα παρακάτω, τα οποία είναι σε όλους γνωστά,
μερικοί όμως, ελπίζω όχι σκόπιμα, τα παραβλέπουν. Διευκρινίζω, πρίν αρχίσω, ότι
θα γίνω σκληρός, όμως αυτό
απαιτεί το αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθώ. Έχει πάψει προ πολλού η εποχή
που «χαϊδεύαμε αυτιά».
Κατ’ αρχήν όσον αφορά το επιχείρημα του
αρθρογράφου, περί κομματισμού στις
Ένοπλες Δυνάμεις. Τα Συνδικαλιστικά Όργανα, όποια υπάρχουν ή όποια
πρόκειται να δημιουργηθούν, ασφαλώς και δεν έχουν καμία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση με κόμματα. Εάν τυχόν έχουν κάποιες συναντήσεις
με εκπροσώπους ή αρχηγούς κομμάτων, αυτό γίνεται στα πλαίσια της εξυπηρέτησης
των συμφερόντων των μελών τους. Αλλιώς θα ήσαν σαν τον Δόν Κιχώτη, που θα
κυνηγούσαν σκιές. Καλό λοιπόν θα είναι να αποφεύγουμε να το χρησιμοποιούμε σαν
«άλλοθι», προκειμένου να υποστηρίξουμε τις απόψεις μας.
ΠΡΩΤΟΝ:
Άς αρχίσουμε με το πρώτο επιχείρημα περί Ιεραρχίας,
Πειθαρχίας κ.λ.π. Απ’ όσο γνωρίζω, και
να είστε βέβαιοι ότι το γνωρίζω καλά, κανένα απολύτως Συνδικαλιστικό όργανο δεν υποδαυλίζει την πειθαρχία στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αποκλειστικός τους σκοπός
είναι η προάσπιση των συμφερόντων των Στελεχών, όσον και εάν αυτό ακούγεται
εξωπραγματικό σε «κάποιους», μακράν από πολιτικά κόμματα και κομματικές
επιδιώξεις. Τώρα, εάν κάποια στιγμή υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων «να δώσουν γραμμή», θα ήθελα να ξέρω ποια θα
ήταν η θέση και η άποψη του αρθρογράφου, μιας και ασχολείται με την ιστορία,
εάν κάποιο κόμμα υποστήριζε, π.χ. την
αναγνώριση της FYROM με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ή της αναγνώριση της Μουσουλμανικής Μειονότητας ως Τουρκικής, ή
ακόμη την αναγνώριση των Τσάμιδων! Τότε
θα συμβάδιζε με αυτό, ή θα προσπαθούσε πάση θυσία να δώσει τη δική του γραμμή;
Ο Διοικητής,
ο οποίος σύμφωνα με τον αρθρογράφο είναι υπεύθυνος ακόμη και για τις προσωπικές
ανάγκες των υφισταμένων του, με ποιο τρόπο θα καλύψει αυτές τις ανάγκες; Μήπως
προσφεύγοντας αυτός στο ΣτΕ για τις
Παράνομες και Αντισυνταγματικές (δεν το λέω εγώ, το λέει το Ανώτατο
Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας) αποφάσεις της κυβέρνησης; Ή μήπως οι
Αξιωματικοί δεν πρέπει να προσφεύγουν, να είναι Ραγιάδες, και να δέχονται
αδιαμαρτύρητα κάθε παρανομία στα πλαίσια δήθεν «της αποστολής» τους; Γνωρίζει ο αρθρογράφος να μας πεί εάν
προσέφυγε ποτέ κανένας, σε όλη την κλίμακα της Ιεραρχίας, όταν διαπίστωσε ότι
οι υφιστάμενοί του, αδικούνται κατάφωρα, σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, για να υπερασπισθεί τα δίκαια του
προσωπικού των Ε.Δ.; Ή μήπως περίμεναν
από ένα πρόπλασμα Συνδικαλιστικού οργάνου
να προτάξει τα στήθη, ώστε, όταν δικαιωθεί, όπως και δικαιώθηκε, να επωφεληθούν
και οι υπόλοιποι; Η νοοτροπία της «Λάμπουσας
Πενίας» την οποία μερικοί προσπάθησαν να «περάσουν» στις Ε.Δ.,
προκειμένου να εξυπηρετούν τους σκοπούς τους, είπαμε, πέρασε «Ανεπιστρεπτί».
ΔΕΥΤΕΡΟΝ:
Συμφωνώ απόλυτα με τον συνάδελφο αρθρογράφο ότι, ο Συνδικαλισμός στρέφεται εναντίον του κακού εργοδότη. Στη
συνέχεια όμως, συγχέει τον εργοδότη, που εν προκειμένω είναι «το κράτος» με την
έννοια των κανονισμών των Ε.Δ. και την
εξουσία, και τη δικαιοδοσία, του Διοικητού (σκόπιμα
άραγε;). Όταν λοιπόν το κράτος-εργοδότης δεν εφαρμόζει τους Νόμους (ή
μήπως τους εφαρμόζει;), πώς θα λειτουργήσει αυτή η ασπίδα την οποία
επικαλείται ο καλός συνάδελφος;
ΤΡΙΤΟΝ:
Οι συνδικαλιστές Αξιωματικοί θα
ελέγχουν την Ιεραρχία των. Μήπως
τώρα, σε περίπτωση που αδικηθεί κάποιος Αξιωματικός δεν έχει τη δυνατότητα να
παραπονεθεί; Δεν είναι αυτός ένας τρόπος ελέγχου; Και όταν ο προϊστάμενος
απαντήσει με την επωδό: «για τις ανάγκες
της Υπηρεσίας», ποιος θα δικαιώσει τον παραπονούμενο; Μήπως ο 2ος ή
ο 3ος βαθμός εξέτασης των παραπόνων; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, μήπως αυτό
θα είναι ένα αντικίνητρο για υπέρβαση
εξουσίας εκ μέρους των προϊσταμένων; Δεν γίνονται αυτά στο Στρατό;
Καλό θα είναι να μη επεκταθώ σ’ αυτό το θέμα, όμως διατηρώ ακέραιο το δικαίωμα
να αναρωτιέμαι για μερικά πράγματα, τα οποία δεν μου επετράπει να τα γράψω.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ:
Με τη σειρά μου, πιστεύω ότι, οι δεκάδες χιλιάδες στελεχών που «κατέβηκαν» στους δρόμους για να απαιτήσουν το
δίκιο τους, όλων των βαθμών, μεταξύ των οποίων και 2 (δύο) πρώην Α/ΓΕΕΘΑ (τα ονόματά τους τα έχω στη διάθεση του
αρθρογράφου), αλλά και Α/ΓΕΣ, και Σωματάρχες,
«κάτι» παραπάνω από τον συνάδελφο αρθρογράφο θα γνώριζαν, και, φαντάζομαι, για
να έχουν φτάσει στα «Ύπατα» αξιώματα της Ιεραρχίας, κάτι θα έχουν πάρει χαμπάρι
από Στρατό, τι είναι Αξιωματικός, και εάν είχαν την απαιτούμενη «στόφα». Εκτός
βέβαια, εάν η κάθοδος στους δρόμους και η πορεία προς τη βουλή για επίδοση
ψηφίσματος, δεν είναι Συνδικαλιστική ενέργεια,
αλλά κάτι άλλο.
Τελειώνοντας, θέλω να δηλώσω ότι, όπως έχω
διαπιστώσει και στο παρελθόν, ο συνάδελφος αρθρογράφος αρέσκεται σε
βαρύγδουπους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς προς τους συναδέλφους του, σαν να
αποτελεί «ξένο σώμα», και καλό θα είναι κατά τη γνώμη μου, να αφήσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
ήσυχα τα στελέχη των Ε.Δ., και να ασχοληθεί με τη συγγραφή ιστορικών Διατριβών,
ασχολία απ’ όσο γνωρίζω προσφιλής του, ή με τη σύνταξη εκθέσεων ιδεών για τις
Πανελλήνιες εξετάσεις.
Γνωρίζω ότι θα αντιμετωπίσω την μήνιν
μερικών με τα γραφόμενά μου, όμως ελπίζω να μη υπάρξει απάντηση, γιατί, σε
διαφορετική περίπτωση, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
Και θα είμαι πολύ πιο σκληρός!!! Αρκετά πιά! Γιατί κάποια στιγμή θα
πρέπει να πάψουμε να παίζουμε με τον πόνο των συναδέλφων, προς άγραν προσωπικής
αυταρέσκειας!
