Του Ευάγ. Αθανασιάδη Συνταγματάρχη ε.α.
Η Ελλάδα περνάει μια οικονομική κρίση,
περίοδο ένδειας. Δεν φτάσαμε σε αυτή τη κατάσταση, τυχαία και απρογραμμάτιστα.
Θέλει μεγάλη προσοχή, μήπως έναντι μικρών
οικονομικών ωφελημάτων, πουλήσουμε ανεκτίμητους θησαυρούς, στους οποίους
εδράζεται η ελληνική πραγματικότητα.
Ένας από αυτούς, μεταξύ των πολλών και
σημαντικών άλλων, είναι και οι αγαθές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο.
Η πώληση όπλων ή πυρομαχικών σε κάποιες
χώρες, είναι θέμα που άπτεται της διεθνούς υπόστασης της Ελλάδος και ειδικά με
Αραβικά Μουσουλμανικά κράτη, με όποιες συνέπειες μπορεί να σκεφτεί κάποιος.
Μέχρι τώρα, η Ελλάδα έχει αναπτύξει και
διατηρεί αγαθές σχέσεις, με τα ασταθή και απρόβλεπτα κράτη της περιοχής αυτής.
Ίσως οι σχέσεις αυτές, να ανάγονται και σε αρχαίους, ίσως και προϊστορικούς
χρόνους, οπωσδήποτε όμως από τους χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου.
Οι σχέσεις αυτές, έχουν εμπεδωθεί, με
μεγάλες προσπάθειες.
Κτίζονται αργά και δύσκολα, με πολύ
επιμέλεια, αλλά καταστρέφονται αμέσως και εύκολα, με πολύ λίγη αμέλεια.
Το να φαινόμαστε, ότι πουλάμε πολεμικό
υλικό, (κοινοί έμποροι όπλων και θανάτου), σε κάποιες από αυτές, εναντίον κάποιων
άλλων αραβικών χωρών, είναι πολύ επικίνδυνο και οι βραχυπρόθεσμες και
μακροπρόθεσμες συνέπειες, μάλλον είναι καταλυτικές.
Κάποια Αραβικά κράτη και Αραβικοί λαοί, θα
θεωρήσουν, ότι υπαίτιοι των δεινών και παθημάτων τους, είναι η Ελλάδα.
Έχουμε την εντύπωση, ότι μόνο σε διεθνής
παγίδα, μπορούν να αποδοθούν αυτά τα συμβάντα.
Και τώρα το θέμα έχει δύο σκέλη:
α. Η ανικανότητα των κυβερνόντων και εννοώ
του Πρωθυπουργού, του Υπ Εξωτερικών, Υπ. Εθνικής Αμύνης κλπ, κλπ, να
διαχειριστούν, ένα τόσο σημαντικό και κρίσιμο θέμα, με αποτέλεσμα, να
δημιουργηθεί κατ΄ ουσία, διεθνές πρόβλημα, που εκθέτει την Ελλάδα. Και ίσως
ανεπανόρθωτο.
Και
είναι ανικανότητα, να συλλογιστούν, να σχεδιάσουν, να εκτελέσουν και να
διαχειριστούν, κάτι παραπέρα από την ψηφοθηρία..
Και δεδομένου, ότι η πολιτική ορίζεται, σαν
η τέχνη του «προβλέπειν», ομιλούμε, για παντελή έλλειψη στοιχείων πολιτικής
ικανότητας, διπλωματίας και διοικήσεως.
Δηλαδή, παντελή ανικανότητα διακυβερνήσεως.
Θα αναφέρουμε, μια απλή σκέψη.
Ίσως, θα έπρεπε να γίνει πώληση προς
μεσάζοντα, (όχι εκπρόσωπο κράτους) και ακολούθως, ο μεσάζων να πουλήσει προς
άλλο κράτος, ώστε η συμμετοχή της Ελλάδος, να μην είναι άμεσος.
β. Ας πάμε στο δεύτερο σκέλος, της
αντιπολιτεύσεως.
Συνέβη μια σοβαρότατη κυβερνητική αστοχία,
με τεράστιες εθνικές συνέπειες.
Μπροστά
στον Εθνικό κίνδυνο, ο πολιτικός κόσμος, πρέπει σύσσωμος να σκεφτεί εθνικά, να
υποβαθμίσει το γεγονός και να μειώσει τις συνέπειες.
Αντ’ αυτού, συνέβαλαν, υπέρ του δέοντος,
στη δημοσιοποίηση και διατήρηση στην επικαιρότητα, επί 17 μέρες και πλέον, και
ποιος ξέρει, για πόσο ακόμη.
Για ακόμη μια φορά σύσσωμος ο πολιτικός
κόσμος (Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και λοιπά αντιπολιτευόμενα κόμματα) φάνηκε, κατώτερος των περιστάσεων και
ανίκανος να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα.
Μάλλον, αποκλειστικοί υπαίτιοι, πιθανών
μελλοντικών εθνικών συνεπειών και καταστροφών.
Κάνουμε
μια ύστατη έκκληση. Ας αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Να πέσουν οι τόνοι, να σταματήσει η
περαιτέρω δημοσιοποίηση, να γίνει μια σύσκεψη υψηλού επιπέδου, αρχηγών
κομμάτων, να αποδοθούν ευθύνες, αλλά να αποφευχθούν οι Εθνικές ζημίες.
Αλλιώς για ακόμη μια φορά, τα εθνικά
συμφέροντα και η Ελλάδα γίνονται… …βορά μικροπολιτικών &
παλαιοκομματικών μικροτήτων…
