Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Πόσο
πληκτικός είναι ο χειμώνας
Ιδίως όταν
συνοδεύεται από ρίγη βροχής
Φτωχός
παρουσιάζεται τώρα ο λειμώνας
Λυπημένα
δειλινά της νέας εποχής.
Νεκρή η φύση,
ζει στην μοναξιά της
Στον κήπο η
ροδιά με φορεσιά διαφορετική
Της
νεροποντής τα ανήσυχα νερά της
Πλημμυρίζουν
και ζωές αφαιρεί.
Και έχει η
καρδιά τόσα να πει το βράδυ
Στιχουργεί
σταλιά- σταλιά και κάποιο χάδι
Δεν έρχεται
τον έρωτα κρυφά να παίξει
Χαμένα τα
βραδινά με θλιμμένη σκέψη.
Πόσο
πληκτικός είναι ο χειμώνας
Σκυθρωπός
ουρανός τρέμει χλομό το φεγγάρι
Τα όνειρα μου
έκρυψα μην μου τα πάρει
Νεκρό του
άρρεν του άνθους ο στήμονας.
Πέρα από τα
βλέφαρά μου τα νυσταγμένα
Δεν άφησα το
φεγγάρι να μου ραγίσει την καρδιά
Στην κάμαρα
γκρίζα χρώματα θλιμμένα
Κατασταλάζει
την καρδιά μου η παγωνιά.
