Παντελής Γιαννακόπουλος
Σας παραθέτω αυτούσιο το ποίημά μου “Ω! των
οφθαλμών το χάρμα”, μια
που μετά την κρίση της αρμόδιας επιτροπής της …θα αφεθεί ελεύθερο να λάμνει στον
ωκεανό του διαδικτύου με βάρκα την ελληνική γλώσσα. Ωστόσο, εκτιμώ ότι οι
βαθύνοες αλιείς θα το αποκρυπτογραφήσουν ευφυώς και θα καταλήξουν -ελπίζω- σε
χρήσιμα συμπεράσματα, ευθύς μετά το πρώτο οπτικό ανακάτεμα των …ποιητικών
σκουπιδιών που συνθέτουν το περίγραμμα και την κεκρυμμένην επιμελώς ουσία του.
|
Ω!
των οφθαλμών το χάρμα
χάριτες
οφείλει άπαξ
στο
ανθρώπινο το κάρμα,
στην
διαλάμπουσα ημέρα,
στου
βουκόλου τη φλογέρα
και στων
κουδουνιών τον ήχο,
στον
καβαφικό τον στίχο,
στις
γραμμές του Καλατράβα,
στην
ρικνή την αγελάδα
και στον
ήλιο του ΠΑΣΟΚ
δέος
φίλτατε και σόκ.
Φυσικά
και στη ΝουΔούλα.
Ποια;
στη …νούλα ή στη …δούλα;
Ναι στη
Νούλα , ναι στη Δούλα,
νο, νο,
νο στην τοσοδούλα.
Νο στον
ΣΥΡΙΖΑ με τόνο,
ΓΕΣ στις
συνιστώσες μόνο.
Για τους
άλλους τι κι’ αν βρέχει;
Έ, ας
βρέχει …Κάτι τρέχει!
Και στου
Φρίντμαν τις ιδέες
τις
παλιές μα και τις νέες;
Πόσα
ξέρεις διαβολάκο!...
Μα όταν
σού 'σκαβαν τον λάκκο
δεν
μιλούσες, δεν γελούσες,
τις
γριές δεν τις φιλούσες.
Έταζες
μονάχα δώρα
στους
κατοίκους και στη χώρα
των
Ελλήνων την τρανή
και στ’
αδέλφια σου -τι κρίμα-
λίγο
πριν απ’ τη θανή.
|
Δέκα
όνοι κι' ένα αρνί,
ραμανί-
μπουλαμανί,
δέκα
τόνοι στο παχνί.
Τώρα,
μηρυκάστε τώρα
μες τα
διεθνή τα φόρα,
τις
λειψές σκιές της μνήμης
που
υποθάλπουν συνειρμούς
και
θολώνουν τις πηγές της,
κι’
αυγατίζουν οι πληγές της
για τα
λάθη επί λαθών
και τα
πάθη των παθών
του λαού
και των …λαών
που
ανακράζει στεντορίως:
Ο παθών
έσται μαθών!
Συμφωνώ
με όλα ταύτα,
ρίμαχτα
λοιπόν και κάφτα
κι’ άσε
στη γενιά την άλλη
και να ψάλλει και να θάλλει.
Χμ! ο
Έλλην δεν γεννάει,
δεν
υπνώττει, δεν πεινάει,
δεν
μισεί, δεν αγαπάει
και στο
πλάι δεν κοιτάει.
Τώρα
πλέον δεν μασάει,
τώρα πια
δεν τα φυσάει.
Τώρα-αλί-
αναμασάει.
Μοναχά
αναμασάει!
|
