Του Π. Γιαννακόπουλου
Όπου να ’ναι μπαίνουμε στον τελευταίο μήνα
του τελευταίου τριμήνου μιας πατρίδας καθημαγμένης. Μιας Ελλάδας οιμώζουσας.
Ενός βαθέως κράτους, ανερμάτιστου και κακότροπου. Μιας κυβέρνησης άβουλης,
αμήχανης και ίσως αντικειμενικά ένοχης κάτω από το βάρος αλλεπάλληλων
εγκληματικών λαθών της ιδίας και των προκατόχων της. Μιας βουλής κυριευμένης
από φοβικά σύνδρομα για ό,τι έπραξε και ό,τι παρέλειψε να πράξει. Ενός έθνους
έκπληκτου για την ίδια του την κατάντια, αδύναμου ωστόσο να κινηθεί ψύχραιμα,
προγραμματισμένα, μεθοδικά για να ξαναβρεί το δρόμο του. Μιας κοινωνίας που
αντιδρά σπασμωδικά, αλλοπρόσαλλα και όχι σπάνια παραβατικά. Ενός λαού νευρικού,
κατακερματισμένου πολιτικά, που έχει οδηγηθεί από τους ηγέτες του στα όριά του,
έξω από τα οποία ουδεμία προσπάθεια ανασυγκρότησής του τελεσφορεί.
Τι
κρίμα! Ένας λαός σαν τον δικό μας να αρνείται να μαζέψει τα σκόρπια φύλλα της
ύπαρξής του (σαν να μη συνθέτουν αυτά την ίδια του τη ζωή!), να αποφεύγει να
στηρίξει την εστία, την πατρίδα του, τον ελληνισμό. Να μην αναλαμβάνει να
διασώσει τη θρησκεία του, το διάχυτο δηλονότι έκλαμπρο φώς της χριστιανοσύνης που περιέβαλε και θα
περιβάλλει νυν και αεί την ελληνική γη. Να επιμένει (χάριν
μιας κακώς εννοούμενης δημοκρατικής -δήθεν- αντίληψης) να εκλαμβάνει τη διακριτή του Έλληνα
προσωπικότητα ως εγωτική και ρατσιστική αυτοδικία, τοποθετώντας σε δεύτερη
μοίρα ή αγνοώντας παντελώς τον ελληνισμό και την ελληνικότητα. Παρ’ ότι είναι
απολύτως γνωστό (αποδεκτό) από όλην την οικουμένη ότι ο ελληνισμός και η ελληνικότητα
φωτίζουν και εξαγνίζουν τις ψυχές των ανθρώπων, ενδυναμώνουν τις φιλάλληλες
σχέσεις των λαών, προωθούν την εξέλιξη, ενώ διασώζουν τον πολιτισμό και
εξανθρωπίζουν τους λαούς. Όταν ξεθωριάζει, ατονεί και αμβλύνεται η
ελληνικότητα, όταν απόλλυται ή -έστω- απομειώνεται ο Ελληνισμός, τότε κλυδωνίζεται, γκρεμίζεται και εν
τέλει συντρίβεται ο κόσμος όλος. Το γνωρίζουν αυτό οι πολλοί, είναι ωστόσο
αναγκαίο, να το γνωρίσει σύμπασα η οικουμένη.
Η ζοφερή οικονομική, κοινωνική, πολιτική
και μαζί πολιτιστική πραγματικότητα που βιώνει η πατρίδα μας, εμείς ο λαός, η
παραλυτική απραξία πάντων και πασών, η εμφανής έλλειψη θετικής προοπτικής για
μια προσεκτική και νηφάλια αξιολόγηση και διευθέτηση κατά προτεραιότητα των
δεδομένων, η απουσία οράματος απαλλαγμένου από
προκαταλήψεις, μεροληψίες και υστερίες και η γενικευμένη -τέλος- ατολμία για μια δυναμική προσέγγιση
επιτυχούς πυροδότησης μιας πολλαπλώς αναμενόμενης ανάκαμψης, έκρουσε τον κώδωνα
της επερχόμενης καταστροφής και θορύβησε σφόδρα τον πολύπαθο ελληνικό λαό . Ο
κίνδυνος που αντιμετώπιζε θανάσιμος. Η αφύπνισή του ωστόσο θα καθυστερήσει να
συντελεσθεί και το σάλπισμα της
καταστροφής θα ηχήσει προειδοποιητικά σπέρνοντας τον πανικό στους πενόμενους
Έλληνες.
Ποιοι πταίουν γι’ αυτόν τον πολυπρόσωπο
Αρμαγεδδώνα; Οι κυβερνήσεις, εμείς (ο λαός), οι
ελλοχεύοντες γείτονες, η Ευρωπαϊκή
Ένωση, η Ρωσία, η Αμερική; Όλοι μαζί;… Το κοινό τελεί εν σπουδή, συγχύσει και
αγωνία για τα… τεκταινόμενα και μη. Ασκεί πίεση και εκφράζει τη δυσφορία του
προς τους πολιτικούς με άπειρους τρόπους και με απειλές λόγοις και έργοις.
Εκείνοι βρίσκονται σε κατάσταση… κρανιακής τρικυμίας. Έχουν απολέσει προ πολλού
τον έλεγχο και την έξωθεν καλή μαρτυρία και προσπαθούν με προσχηματικές
ενέργειες, να διατηρήσουν ανεπιτυχώς το ύφος και το ήθος μιας κατά φύσει
πολιτικής συνδιαλλαγής με το λαό, από την ψήφο του οποίου προσδοκούν την ισόβια
βολή τους . Βλέπεις, το βασικό τους μέλημα, είναι η επόμενη εκλογική μάχη, το
αποτέλεσμα της οποίας ίσως τους εξασφαλίσει μία θέση στα έδρανα της Βουλής,
παρά το κυριαρχούν ανελέητο διπλούν ερώτημα: Ποιος και πώς θα διαχειρισθεί το…
ανακυκλούμενο Μνημόνιο (ίσως και τους Θεσμούς, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ
και.., όροι και αυτοί Θεέ μου!). Ποιος και πώς θα κατευνάσει την οργή του λαού, στη συνηγορία του
οποίου προσβλέπουν με κάθε τρόπο, για
την ηπιότερη ιστορική καταγραφή των πεπραγμένων τους; Βεβαίως, είναι ηλίου
φαεινότερον, ότι με τέτοιες μεθοδεύσεις δεν συμβάλλουν στις ζητούμενες
κατεπειγόντως λύσεις, αφού και η προωθούμενη παρά τινος ευπατρίδη πολιτικού
λύση καθυστερεί σκοπίμως να συζητηθεί ή παραπέμπεται στις καλένδες. Και τότε οι
σχέσεις πολιτών και πολιτικών οξύνονται
και ο φαύλος κύκλος του «τι
δέον γενέσθαι, επιτέλους;» αναπαράγεται διαρκώς.
Εξ αυτών (των ανωτέρω) τεκμαίρεται, ότι φως ιλαρόν θα αντικρύσουμε
εμείς οι Έλληνες, μόνον αν πρόκειται να επισυμβεί μέγα θαύμα. Το μέγα θαύμα
όμως μόνον ο Θεός μπορεί να το προκαλέσει, όταν μάλιστα το αναμενόμενο θαυμαστό
επακόλουθο (το αποτέλεσμα) θα αποτελεί προφανώς γεγονός υψίστης
σημασίας και ευρείας έως και καθολικής υπό των ανθρώπων αποδοχής. Όμως τον Θεό
Τον χλευάσαμε, Τον προδώσαμε, Τον παραδώσαμε στους σταυρωτές Του και Τον
απαρνηθήκαμε. Εκείνος, ο δημιουργός ορατών τε και αοράτων, μας ατένισε με θλίψη. Μας οίκτιρε για την
απόφασή μας και μας άφησε ελεύθερους να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας
μαζί του. Και αντί να φανούμε ικέτες του φιλοικτίρμονος πνεύματός του,
επιχειρώντας την προσωπική μας κατ’ αρχήν επανάκαμψη στις ελληνοχριστιανικές
μας ρίζες, εμείς κραυγάζ(α)ουμε επιπολαίως και διακινού(σα)με παράπονα και αίολους ισχυρισμούς για την δική Του,
άκουσον-άκουσον, αδιαφορία και τη δική μας ορφάνια.
Αποφεύγουμε να αναλογισθούμε (παραδεχθούμε) εμείς ο λαός και τις δικές μας ευθύνες για
την ελεεινή ηθική-θρησκειακή, θεσμική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική (πρωτίστως) κατάσταση στην οποία περιήλθαμε. Τα
εσκεμμένα ή μη σφάλματα των εκάστοτε κυβερνήσεων, όπως: οι παλινωδίες στη λήψη
αποφάσεων, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, ο ασύστολος νεποτισμός, οι
έκνομες πελατειακές σχέσεις, η μηδενική ανάπτυξη και η εξίσου μηδενική παραγωγή
και των πλέον απαραίτητων προϊόντων, ο εφησυχασμός για το προβαλλόμενο
ποικιλομόρφως ζοφερό αύριο (αυξανόμενη ανεργία, έτι περαιτέρω
συρρίκνωση μισθών, μηδενική πιστοληπτική ικανότητα της πατρίδας μας, αδηφάγος
δημόσιος τομέας, ατιθάσευτα χρέη και ελλείμματα, ανελαστικές δαπάνες προμήθειας
οπλικών συστημάτων για τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και άλλα παρόμοια, ων ουκ εστίν
αριθμός, απογοητεύσεως σημαντικά), είναι αληθές ότι οδήγησαν την άλλοτε υπερήφανη και νυν
λοιδορούμενη πατρίδα μας στο χείλος της αβύσσου. Οι μίζες, οι “αρπαχτές”, οι “κονόμες”, τα pamper, η …
γενικευμένη ρεμούλα εξυπηρετούσαν -τελικώς- πολλαπλώς και εμάς, που μήτε
δυσανασχετούσαμε μηδέ προβάλαμε κάποια άρνηση. Απλώς εθελοτυφλούσαμε, αφού
αποστρέφαμε το πρόσωπό μας από τις θλιβερές εικόνες της διαφθοράς, της οποίας
αποτελούσαν απαραίτητο αξεσουάρ των αναρίθμητων μεταμφιέσεών της, με την διαρκή
πλάνη ότι έτσι εξορκίζαμε το κακό. Τη συμμετοχική μας … αμαρτία.
Σήμερα κλυδωνίζονται αρχές, θεσμοί και
δομές καθιστώντας επισφαλές το επ’ αυτών εδραζόμενο οικοδόμημα του Ελληνισμού.
Και ενώ είναι διάχυτη η διαπίστωση, ότι βρισκόμαστε ως κοινωνία, ως Λαός και ως
Έθνος, στο μάτι κυκλώνα που διαφεντεύει την μοίρα μας, υπνώττοντες οι Έλληνες
αδιαφορούμε για τις τραγικές συνέπειες που θα έχει για τη χώρα μας ο
οικονομικός εξανδραποδισμός, που μας επεβλήθη από τα … φιλικώς προσκείμενα προς
εμάς κράτη της ΕΟΚ -της οποίας είμαστε και εμείς μέλος -καθώς και η εσκεμμένη αθέτηση των
υποχρεώσεών μας, που πάντως προσυπογράψαμε. Προ ουδενός Θεού είναι
διατεθειμένοι να ορρωδήσουν οι δανειστές μας, πλην αυτόν του χρήματος. Εντάξει,
θα τους περιμένουμε και εμείς … πάνοπλοι! Με αυξημένες παραγωγές και
ανταγωνιστικά προϊόντα, με συνέπεια και ήθος, φιλικοί και φιλόξενοι, ευπρεπείς
και πρόσχαροι, και φυσικά κατά μέτρον
ολιγαρκείς.
Ας ευχηθούμε, κάποιος από τους φωτισμένους νέους
πολιτικούς μας, που θα αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας, να ηγηθεί των
νεοελλήνων οδηγώντας τους και πάλι:
α) σε δρόμους προόδου, δημιουργίας, ευημερίας,
β) σε
πόλεις και χωριά που θα επικυριαρχούν η
ειρήνη, η χαρά, η φιλαλληλία,
γ) σε
ορθόδοξους Ιερούς Ναούς για να υμνήσουμε τον Κύριο.
Είναι
η ώρα της επίκλησης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Από όλους τους ανθρώπους.
Έλληνες και μη. Ημέτερους και ξένους. Γιατί υπάρχει Θεός και τον αποποιούμεθα, παρ’ ότι τα δημιουργικά
θαύματά του προβάλλονται παντού. Διακρίνω εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις
γαντζωμένοι στο χείλος του γκρεμού, μιαν ανάσα πριν από τον όλεθρο και ώ της
έκπληξης, δεν εξαιτούνται την επιείκεια του Κτίστη τους στο όνομα της Ομοουσίου
και Αδιαιρέτου Αγίας Τριάδας. Γιατί; Ποιος μας έπεισε να αποστασιοποιηθούμε από
τον επουράνιο πατέρα μας; Ποιος επιμόνως εμποδίζει τον ύμνον προσευχής προς
Θεόν; Ποιος μας εξωθεί σε μια διαρκή εναντίωση κατά του δωρητή της ζωής; Ποιος
μας χειραγωγεί με τέτοιου είδους πλάνες που αποτελούν ύβριν προς Εκείνον;
Είμαστε
άφρονες οι άνθρωποι, αγνώμονες, υποκριτές. Αδιαφορήσαμε για τις εντολές του και
παραπονούμεθα ότι μας εγκατέλειψε στην τύχη μας. Αρνηθήκαμε πεισματικά το λόγο και τις διδαχές
του και απαιτούμε να παρέμβει αυτοβούλως, κομίζοντας σύναμα και τη (λυτρωτική
για μας) λύση
των προβλημάτων μας. Φοβάμαι πως μας περισσεύει το θράσος!
Επί τέλους, ας του ζητήσουμε
όλοι μαζί, από το βάθος της καρδιάς μας, να μας συγχωρήσει, γιατί στο διάβα της ζωής μας υπήρξαμε -όχι μόνον
άπαξ- άσωτα τέκνα του. Ύστερα ας
Τον παρακαλέσουμε να μας υποδείξει -για τελευταία, έστω, φορά- το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε ως αληθινοί
Χριστιανοί. Τέλος ας αναπέμψουμε ικεσία
στο όνομά Του για την άμβλυνση της δυστυχίας, του πόνου, της πείνας, των
ασθενειών. Την μέρα εκείνη που σύσσωμοι
θα προσευχηθούμε για την ανάταξη του κόσμου, θα γίνουμε κοινωνοί του θαύματος
της μεγαλοσύνης του αληθινού Θεού της Ορθοδοξίας. 