Μια φορά και ένα καιρό, ένα παγώνι
κορόιδευε τον γερανό (πουλί), γιατί ο γερανός είναι μονόχρωμος, γκρίζος ή καφέ
σκούρος, με άχαρο και μουντό χώμα χρώμα.
Και έλεγε το παγώνι.
‘’Εγώ ντύνομαι σάν βασιλιάς με χρυσά και πορφυρά
και πολυποίκιλα ενδύματα’’.
Και ο γερανός του απάντησε.
‘’Εντάξει, αλλα εγώ πετάω κοντά στα άστρα, και η φωνή
μου ακούγεται ώς τη γή, και όλοι με θαυμάζουν όταν πετώ. Ενώ εσύ μόνο περπατάς
στη γή σάν τις κότες. Απο ψηλά ούτε κάν φαίνεσαι’’
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
Ταὼς καὶ γέρανος
Ταὼν δέ
ποτε γεράνου κατεγέλα,
ἐκκωμῳδοῦσα τὴν χροιὰν τοῦ ὀρνέου,
λέγουσα πολλοὺς μυκτηρισμοὺς ἀθέσμους,
ὡς αὐτὴ χρυσὸν καὶ πορφύραν φοροῦσα,
ὥσπερ τις ἄναξ οὖσα, φησί, τυγχάνω.
Ὁ δὲ πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα οὕτως λέγει·
Ἀλλ᾿ ἐγὼ φωνῶ ἔγγιστα τῶν ἀστέρων,
καὶ εἰς οὐρανῶν ἀνίπταμαι τὰ ὕψη·
σὺ δ᾿, ὡς ἀλέκτωρ, κάτωθεν βηματίζεις
μετὰ ὀρνίθων καὶ τῶν ἀλεκτορίδων.’’
ἐκκωμῳδοῦσα τὴν χροιὰν τοῦ ὀρνέου,
λέγουσα πολλοὺς μυκτηρισμοὺς ἀθέσμους,
ὡς αὐτὴ χρυσὸν καὶ πορφύραν φοροῦσα,
ὥσπερ τις ἄναξ οὖσα, φησί, τυγχάνω.
Ὁ δὲ πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα οὕτως λέγει·
Ἀλλ᾿ ἐγὼ φωνῶ ἔγγιστα τῶν ἀστέρων,
καὶ εἰς οὐρανῶν ἀνίπταμαι τὰ ὕψη·
σὺ δ᾿, ὡς ἀλέκτωρ, κάτωθεν βηματίζεις
μετὰ ὀρνίθων καὶ τῶν ἀλεκτορίδων.’’
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὅτι κρεῖσσόν ἐστι περίβλεπτόν τινα εἶναι ἐν
πενιχρᾷ ἐσθῆτι ἢ ζῆν ἀδόξως ἐν πλούτῳ γαυρούμενον..
