Του Σάκη Μουμτζή
Αυτά που συμβαίνουν εδώ και έναν μήνα
περίπου στην Ειδομένη φανερώνουν πως στην συγκεκριμένη
περιοχή της Ελληνικής επικράτειας, το Κράτος δεν ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα.
Έχει παραιτηθεί αυτοβούλως από αυτά.
Ευθύς ως έγινε γνωστό πως οι
μετανάστες-πρόσφυγες θα παραμείνουν στο Ελληνικό έδαφος, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όφειλε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που αφορούσε
πρωτίστως τον τρόπο ζωής και την ασφάλεια των
Ελλήνων πολιτών που ζουν στην περιοχή της Ειδομένης.
Δεν το έπραξε.
Επίσης έπρεπε να φροντίσει ώστε η πολιτική
των «ανοικτών συνόρων», να συνοδευτεί
και από αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης όλων αυτών που ανταποκρίθηκαν στο
κάλεσμα της κυρίας Τασίας. Ούτε αυτό έπραξε.
Απεναντίας τους άφησε αβοήθητους στην λασπουριά της Ειδομένης.
Εκεί απουσίαζε μια υποτυπώδης κρατική δομή που θα διεκπεραίωνε τα
στοιχειώδη.
Ακόμα και ο αριθμός των προσφύγων –μεταναστών που έχουν
εγκλωβιστεί εκεί είναι
άγνωστος, γιατί δεν υπήρχε η αρμόδια κρατική υπηρεσία για να τους
καταγράψει. Τα νούμερα ποικίλουν και διαρκώς μεταβάλλονται. Ως γνωστόν το κενό
που αφήνει η απουσία του Κράτους το καλύπτουν καλοπροαίρετες ή κακοπροαίρετες
συλλογικότητες και φιλάνθρωποι πολίτες.
Έτσι, την διατροφή των χιλιάδων ανθρώπων
την ανέλαβαν καλοί συνέλληνες, που όταν διαπίστωσαν πως πρακτικά ήταν αδύνατον
να μετουσιωθεί η φιλευσπλαχνία τους, παρέδιδαν τις σακούλες με τα τρόφιμα σε «περίεργες» φυσιογνωμίες
που τα πουλούσαν στους δυστυχισμένους ανθρώπους. Την δε περίθαλψη τους την
ανέλαβαν οι « Γιατροί χωρίς Σύνορα» και διάφοροι
εθελοντές.
Δηλαδή
τις δύο βασικότερες ανάγκες των προσφύγων –μεταναστών τις κάλυψαν ιδιώτες.
Η δε ασφάλεια τους αφέθηκε
στην αυτοπροστασία τους κι έτσι κανένας δεν γνωρίζει αν υπήρξαν
πράξεις βίας, τι είδους κλπ.
Σε αυτήν την χαώδη κατάσταση δραστηριοποιήθηκαν
και οι περίφημοι « αλληλέγγυοι»,
ένα ιδιαίτερα προσοδοφόρο επάγγελμα για
τους ίδιους και ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους πρόσφυγες, καθώς η
τυχοδιωκτική πρωτοβουλία τους να τους ωθήσουν να διαβούν την ελληνοσκοπιανή
μεθόριο, στοίχισε την ζωή τριών προσφύγων ενώ άλλοι τέσσερεις αγνοούνται.
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Ειδομένη με τους απελπισμένους ανθρώπους να έχουν καταλάβει τις
σιδηροδρομικές γραμμές, αποκόπτοντας την επικοινωνία της χώρας με τον λοιπό
κόσμο, και να δηλώνουν την απόφαση τους να παραμείνουν εκεί, θέτει την ελληνική
κυβέρνηση μπροστά σε υπαρξιακά διλήμματα.
Όταν το Κράτος επιλέγει να μην ασκήσει την κυριαρχία του σε μια περιοχή
της Επικράτειας του, ουσιαστικά αυτοκαταργείται. Όταν αδυνατεί να επιβλέψει την παροχή των στοιχειωδών υπηρεσιών
που απαιτούνται για την ανθρώπινη διαβίωση, να παράσχει την
στοιχειώδη ασφάλεια στους πολίτες του, να εγγυηθεί την απρόσκοπτη λειτουργία
των συγκοινωνιών και τελικά να απελευθερώσει μια περιοχή της Επικράτειας του
που έχει καταληφθεί, τότε είναι Κράτος περιορισμένης κυριαρχίας και ανύπαρκτου
κύρους.
Προφανώς για ιδεολογικούς λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται τις
εξουσιαστικές λειτουργίες του Κράτους. Δεν θέλει να τις ασκεί. Όμως
αυτές ακριβώς οι λειτουργίες είναι που το προσδιορίζουν, που το βοηθούν να επιβάλλει
την θέληση του. Γιατί Κράτος χωρίς βούληση και
μηχανισμούς επιβολής της, δεν είναι Κράτος.
Στην Ειδομένη δεν χάθηκε μόνον κάθε ίχνος ευαισθησίας της
αριστεράς, χάθηκε, δυστυχώς, και η εξουσία του Ελληνικού Κράτους.
