Μιά φορά και έναν καιρό, ένα ελάφι το
κυνηγούσαν οι κυνηγοί και κρύφτηκε πίσω από ένα κλήμα. Οι κυνηγοί δέν το είδαν
και προσπέρασαν.
Τότε το ελάφι , νομίζοντας πως ο κίνδυνος
πέρασε, άρχισε να τρώει τα φύλλα του κλήματος.
Επιστρέφοντες οι κυνηγοί όμως, είδαν το
κλήμα να κουνιέται, και μέσα από τα φύλλα του που είχαν λιγοστέψει επειδή τα
έφαγε το ελάφι, υποψιάστηκαν ότι εκεί κρύβεται, το είδαν και το χτύπησαν με τα
βέλη τους.
Πεθαίνοντας το ελάφι είπε:
"Καλά
να πάθω, δέν έπρεπε να φάω το κλήμα που με έκρυβε και με έσωσε. ‘’.
Ελεύθερη απόδοση από το πρωτότυπο Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
***************************************************************
Ἔλαφος
καὶ ἄμπελος
Ἔλαφος κυνηγοὺς φεύγουσα ὑπ᾿ ἀμπέλῳ ἐκρύβη.
Παρελθόντων δ᾿ ὀλίγον ἐκείνων, ἡ ἔλαφος
τελέως ἤδη λαθεῖν δόξασα, τῶν τῆς ἀμπέλου φύλλων ἐσθίειν ἤρξατο.
Τούτων δὲ σειομένων, οἱ κυνηγοὶ
ἐπιστραφέντες καί, ὅπερ ἦν ἀληθές, νομίσαντες τῶν ζώων ὑπὸ τοῖς φύλλοις τι
κρύπτεσθαι, βέλεσιν ἀνεῖλον τὴν ἔλαφον.
Ἡ δὲ θνῄσκουσα τοιαῦτ᾿ ἔλεγε·
«Δίκαια
πέπονθα· οὐ γὰρ ἔδει τὴν σώσασάν με λυμαίνεσθαι.»..
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οἱ ἀδικοῦντες τοὺς εὐεργέτας ὑπὸ θεοῦ κολάζονται.
