Το ΑΠΘ απωθεί, έλεγε ο Ντίνος (Χριστιανόπουλος). Και το γεγονός ότι ο κ. Πανούσης είναι
πανεπιστημιακός μπορεί να κάνει κάποιους δύσπιστους, διότι ορισμένοι
άνθρωποι του χώρου, όχι όλοι και όχι πάντα, έχουν μία ειδική αντίληψη της
πραγματικότητας, για να χρησιμοποιήσω έναν χαλαρό όρο. Όμως αυτό δεν έχει να
κάνει με τις καταγγελίες του τέως υπουργού, που είναι απλώς επίσημη επιβεβαίωση του τι εδώ και χρόνια κάνει
νιάου νιάου στα κεραμίδια κι αυτό δεν είναι οπωσδήποτε ο σκύλος που ξέρει ξένες
γλώσσες. Δεν είναι καταρχήν τυχαίο το ότι, αφότου ανέλαβε αυτή η
κυβέρνηση, δεν έχει γίνει ούτε μία τρομοκρατική πράξη. Ευτυχώς δηλαδή, αλλά
αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι πιθανώς επαληθεύεται
η παλιά ρήση περί κοράκου που δεν βγάζει το μάτι άλλου κόρακα -κάτι
που κατ’ εξαίρεσιν παρέβησαν ο Λαφαζάνης
και η Ζωή, ίσως γιατί θεώρησαν πως οι
λοιποί ανήκαν σε διαφορετική συνομοταξία.
Το κυρίως θέμα δε πέρα από τις καταγγελίες καθαυτές, που θα κριθούν από τη
δικαιοσύνη, είναι πώς αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση και τους συν αυτή: με τον παλιό μπολσεβίκικο τρόπο.
Με το παλιό σύστημα: Παρακάμπτεις την ουσία των καταγγελλομένων του άλλου και αρχίζεις
πρώτα να ψάχνεις για ιδιοτέλεια, μετά να βρίσκεις ευρύτερη συνωμοσία, ύστερα
πας να τον βγάλεις γραφικό, τρελό, αναξιόπιστο, κατόπιν καταφεύγεις στην
επίκληση της ψευδο-νομιμότητας (εσύ που έδωσες παράνομα τη λίστα Λαγκάρντ στον κολλητό
σου, για να τη δημοσιεύσει), προσφεύγεις
στην ποινικοποίηση (που μονίμως καταγγέλλεις) και τέλος στην τρομοκράτηση του άλλου, για να το
βουλώσει -κι όλα αυτά επειδή απλώς υπάρχει η Ευρώπη και δεν μπορείς να κινηθείς
δραστικότερα με βάση την ένδοξη παράδοση του πολιτικού χώρου σου. Αλλά
όταν επί χρόνια δικοί σου άνθρωποι και διακεκριμένα στελέχη σπεύδουν φανερά να
υπερασπιστούν τους γνωστούς πιονιέρους στα δικαστήρια κι όταν επίσημα φαίνεται
πως προσπαθείς να βγάλεις τον Ξηρό, διακυβεύοντας ακόμη και τις σχέσεις μας με
τις ΗΠΑ, όταν σε πιάνει -επιλεκτικά βεβαίως- το μελό για την περίπτωση Ρωμανού και τόσα άλλα που δείχνουνε ειδική συμπάθεια για τους ένοπλους
φερέλπιδες, τότε ο Πανούσης
σου φταίει;
Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον
τρώνε οι όρνιθες -επομένως ποιο το νόημα να μπερδεύεσαι με αυτά, να το
δείχνεις μάλιστα δημοσίως και μετά να σου φταίει όποιος λέει ότι το έκανες, να
φταίνε ο κόκορας, οι εφημερίδες, τα κανάλια και ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός.
Ίσως πρόκειται για άλλη μορφή του κυβερνητικού διπολισμού που παρακολουθούμε
καθημερινά να εκδηλώνεται, ακόμη και με αυτοαπεργίες, αυτομαστιγώσεις σαν εκείνες των μουσουλμάνων
από την Ινδονησία ή όπως η ψευδοσύγκρουση “Σκαρμούτσος εναντίον Λαζάρου” στο Lidl για το ποιος
δήθεν μαγειρεύει καλύτερα τις μπάμιες. Δεν μας έφταναν ο Φίλης, η πρόκλησή του στους Πόντιους και ο
πυρρίχιος του Ψωμιάδη, δεν μας έφτανε η
εξόντωση των συνταξιούχων με τη μείωση της σύνταξης και το αν αυτό ονομάζεται γερο-κτονία ή εθνοκάθαρση,
δεν μας φτάνουνε οι πρόσφυγες και το ότι κλείνουν οι στρόφιγγες (για να κάνω
ομοιοκαταληξία), το παρακράτος μάς μάρανε.
Ακόμη
δεν είδαμε την εξουσία, θέλουμε και παρακράτος -θα πεις, αυτό είναι
πρώτο μέλημα, όταν μισείς το κράτος, αλλά
θέλεις ταυτόχρονα να το κατέχεις και να το λυμαίνεσαι. Λογικόν, οι Κορυσχάδες δεν ξεχνιούνται εύκολα, και όταν
ζεις συνέχεια στο παρελθόν, είναι φυσικό να πράττεις και ως παρελθόν και να
παριστάνεις ότι είσαι νύμφη-ανύμφευτη.
Είναι δηλαδή εντυπωσιακό πώς δεν βρίσκεται ένας εκεί πάνω να σώσει τα πολιτικά
προσχήματα στην περίπτωση των καταγγελιών Πανούση
και τους βγαίνουνε πάλι οι Ζαχαριαδισμοί
-και το πιο περίεργο είναι πως δεν χρησιμοποιήθηκε ακόμη η λέξη που μετέρχονται
πάντα και διά πάσαν νόσον, δηλαδή η “προβοκάτσια”,
με την οποία παλιότερα θεράπευαν (ή έτσι νόμιζαν) τα πάντα. Πρόφερες αυτή τη
μαγική λεξούλα και όλα καλύπτονταν, γιατρεύονταν και ξεχνιούνταν. Το δε
χειρότερο κακό είναι βέβαια πως εξέλιπε και ο Βαρουφάκης,
που θα μπορούσε εύκολα και γρήγορα να κάνει έναν αντιπερισπασμό.
Δημοπρασίες
Όταν ο
Πανούσης δείχνει το φεγγάρι, ορισμένοι βλέπουν το δάχτυλο. Ίσως φοβούνται
μη γίνει κ…δάχτυλο.
Το να
ρωτάς αν έχουν σχέση κάποιοι Συριζαίοι με την τρομοκρατία είναι σαν να ρωτάς αν
τα κάνει η αρκούδα μέσα στο δάσος.
Εξάλλου το
θέμα δεν είναι ποιο είναι το παρακράτος. Αλλά που δεν είναι τώρα παρακράτος.
Απλώς οι
Γκοτζαμάνηδες τότε ήταν πιο λαϊκοί, πιο αδέξιοι και με γελοία τρίκυκλα. Δεν
είχαν τη μόρφωση του Λάμπρου.
Μετά το
λογοτεχνικό κείμενο-προσκλητήριο που δημοσίευσε ο Ρωμανός περί καύσης της
Αθήνας το Δεκέμβριο μήπως πρέπει να αφεθεί ελεύθερος, μπας και λυθεί έτσι
οριστικά το πρόβλημα του υδροκεφαλισμού;
Ο Λάμπρου
ασχολείται με τα δικαιώματα των κρατουμένων, ίσως γιατί αυτό που θέλει κατά
βάθος είναι να μας κάνει όλους κρατούμενους.
Το να
απεργείς εναντίον του εαυτού σου δεν είναι πρωτότυπο. Κάποιοι παλιότερα, το
1938, ενώ εκτελούνταν από το κόμμα, φώναζαν ζήτω το κόμμα.
Όμως αυτές
τις ημέρες μέσα σε όλα ένα μας βασάνιζε περισσότερο: Το αν διατηρούσε γκόμενο η
Μαργαρίτα.
Προβλέπεται
να της απαντήσει η Δήμητρα με ένα νέο Άρλεκιν, με σκηνές από σεξ στο αεροπλάνο
κ.λπ. Μπεστ σέλερ αλά Ουμπέρτο Έκο.
Νέος
αρχηγός ΓΕΕΘΑ: “Γραφικότητα το εθνόσημο”. Τα σιρίτια και τ’ αστέρια, μ’ αυτή τη
λογική, δεν είναι γραφικότερα; Άσε, ο αρχηγός του αρχηγού, ο Καμμένος…
Σε λίγο
-δεν ήρθε ακόμη η ώρα- θα μας πούνε πως και η σημαία είναι γραφικότητα. Γιατί
να μην κρεμάσουμε καμιά κιλότα, γαλάζιο στριγκ κατά προτίμηση;
