Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Στον καθρέπτη μου το πρόσωπο
κοιτάζω
Της μοναξιάς μου το ενικό
διασκεδάζω
Πονεμένες της μοίρας μου οι
δονήσεις
Περισσεύουν μες τις άσκοπες
περιπλανήσεις
Έτσι γεννιέται η ανασφάλεια και
ο φόβος
Αυτές με σπρώχνουν σε μια
πελώρια οδύνη
Να παλέψω δεν μπορώ μετέωρος ο
πόνος
Πρόθυμη η καρδιά γέφυρα να
γίνει.
Ούτε μια αγκαλιά τώρα πια με
περιμένει
Αναζητώ στη μνήμη όπως παλιά
τον πληθυντικό
Απόψε η οπτασία η παλιά
παραμένει
Το γέλιο η μουσική, της
ευλογημένης ομορφιάς το μυστικό.
Στον καθρέπτη μου αμίλητη
συντροφιά
Το βλέμμα του απαλό την ματιά
μου ψάχνει
Αγγίζει τις αισθήσεις μου
κοιτάζοντας μπροστά
Από σβησμένες ματιές μυστικά
φτιάχνει.
Στον καθρέπτη μου απόψε χάρισα
την σκέψη μου
Ένα τραγούδι πέρασε τυχαία από
τα χείλη
Παρέσυρε μες τους στίχους του,
την αιχμάλωτη θλίψη μου
Γέλασα στοχαστικά, θύμηση
πολύπαθη του Απρίλη.
