Θανάσης Κρεκούκιας
Ο Θανάσης Κρεκούκιας αρνείται να σοκαριστεί
από αυτά που συνέβησαν το Σάββατο στη Λεωφόρο, εξοργίζεται όμως με την
υποκρισία του Τύπου που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα αρκεί να έρθουν κλικ,
νούμερα και φύλλα
Γεια σας. Γενικά τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να ασχολούμαι
με το ελληνικό ποδόσφαιρο, κυρίως δε με εκείνο που
αφορά τα λεγόμενα ντέρμπι. Και όταν αποφασίσω να ενημερωθώ, φροντίζω να το κάνω
επιλεγμένα, από δημοσιογράφους δηλαδή που με έχουν πείσει ότι αξίζουν τον κόπο
να τους διαβάσεις. Από δημοσιογράφους που δεν θα βάλουν ποτέ τίτλο "σοκαριστικές εικόνες από τη Λεωφόρο" (την χρησιμοποιώ ως παράδειγμα, αφού αυτή είναι στην
επικαιρότητα), ούτε θα συμπληρώσουν "εξοντωτική η τιμωρία", όταν
ακολουθήσει η απόφαση του αθλητικού δικαστή ή τέλος πάντων, οποιουδήποτε είναι
αρμόδιος για να επιβάλλει την ποινή. Επίσης δεν θα διαβάσω ποτέ κείμενο που
έχει τον τίτλο "συγκλονίζει
ο Μπεργκ ή ο Ζέκα".
Αν κάτι με αρρωσταίνει σε αυτά τα 9 χρόνια που βρίσκομαι στο επάγγελμα, είναι η
αχαρακτήριστη υποκρισία όσων χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις στον Τύπο. Αν
μαζέψεις εκατό τυχαίους ανθρώπους στον δρόμο και τους ρωτήσεις αν σοκαρίστηκαν
από τις εικόνες της Λεωφόρου,
οι 99 θα σου πουν όχι. Και ο ένας απλά θα επιβεβαιώσει την επιστήμη της
στατιστικής.
Έχουμε μάθει να είμαστε βαρύγδουποι στα
λόγια για να εντυπωσιάζουμε το κοινό μας. Μας είναι αδιάφορο σε ποιο κοινό
απευθυνόμαστε, δεν κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια για να διαμορφώσουμε εμείς
οι ίδιοι το κοινό μας, δεν ασχολούμαστε για να βελτιώσουμε το κοινό μας, δεν
μας νοιάζει ούτε ποιοι μας διαβάζουν, ούτε ποιοι μας ακούνε, αρκεί να κάνουμε
κλικ, νούμερα και να πουλάμε φύλλα. Προσαρμόζουμε τις "ειδήσεις" σε αυτά που θέλει το κοινό,
αντί να δημιουργήσουμε ύφος, στιλ και ήθος, παρουσιάζοντας τις ειδήσεις με έναν
τρόπο που θα "ανάγκαζε" το
κοινό μας να προβληματιστεί, να σκεφτεί, να ξεχωρίσει διλήμματα και σε τελική
ανάλυση, να κατανοήσει πιο σωστά αυτό που του "σερβίρουμε", μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση, πιο
κριτική και σαφέστερα πιο χρήσιμη για τον αναγνώστη. Αντί γι' αυτό, όλοι
ανεξαιρέτως, από το Σάββατο και μετά, διαγωνίζονται στο
ποιος θα ανεβάσει τα καλύτερα βίντεο, τις πιο περιγραφικές
φωτογραφίες, τα πιο ψαγμένα ηχητικά, γιατί έτσι όπως έχει καταντήσει
το θέμα, αυτό που ψάχνουμε είναι βία και αίμα.
Δώσε στο κοινό ξύλο, αλύπητο αν είναι
δυνατό, συγκρούσεις, οδομαχίες, μπλόκα, μολότοφ, καδρόνια, λοστούς, τραυματίες,
συλληφθέντες, δακρυγόνα, κρότου λάμψης, μπάχαλο, γενικό χάος και θα έχεις τα
κλικ που θέλεις. Τώρα αν είσαι τυχερός και προκύψει και κανένας βαριά
τραυματίας ή ακόμα καλύτερα, νεκρός, έχεις αγγίξει τον θρίαμβο. Υπάρχουν
άρρωστοι εκδότες και διευθυντές που μετά τα συμβάντα του Σαββάτου, έτριβαν τα
χέρια τους. Από χαρά και ικανοποίηση. Και είμαι σίγουρος ότι δεν σας κάνει την
παραμικρή έκπληξη. Από την
άλλη υπάρχει και η μειοψηφία, όπως ο δικός μου διευθυντής που βγήκε
εξοργισμένος στο ραδιόφωνο, βγάζοντας τα εσώψυχά του προς τα έξω, αρνούμενος να
συμβιβαστεί με όσα συμβαίνουν και έχουν καταντήσει ρουτίνα στο ελληνικό
ποδόσφαιρο. Αλλά για τις εξαιρέσεις σάς μίλησα στην αρχή του κειμένου. Και για
ευνόητους λόγους δεν θα τον χρησιμοποιούσα ως παράδειγμα, αλλά με συγκίνησε.
Όμως σε καμία περίπτωση δεν με έκανε έστω και λίγο αισιόδοξο. Έχουμε πιάσει
πάτο και το έχουμε αποδεχτεί. Μας είναι
παγερά αδιάφορο.
Απλά, κάθε φορά που συμβαίνουν επεισόδια,
αν είναι μεγάλης κλίμακας όπως του Σαββάτου, θυμόμαστε από τη μια να "σοκαριστούμε" και από την άλλη
ετοιμαζόμαστε να μαζέψουμε "κέρδη".
Και η κατρακύλα δεν έχει σταματημό. Γιατί πλέον δεν χρειαζόμαστε αιτίες ή έστω
αφορμές για να τα κάνουμε πουτάνα. Οι ούγκανοι δεν χρειάζονται καν "προσχήματα" για να καταστρέψουν τα
πάντα. Και αυτά που θεωρούν δικά τους (όπως οι της "13" την Λεωφόρο), αλλά και
εκείνα που ανήκουν στον αντίπαλο. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που
σοκαρίστηκαν βλέποντας για χιλιοστή φορά χουλιγκάνους να πλακώνονται με
ΜΑΤατζήδες. Και ποιοι είναι εκείνοι που περίμεναν ότι το ντέρμπι θα κυλήσει
ομαλά. Επίσης αναρωτιέμαι ποιος ήταν εκείνος που δεν πίστευε στα μάτια του όταν
έβλεπε τις φωτοβολίδες να εκτοξεύονται κατά παικτών του Ολυμπιακού. Και πόσο
υποκριτής μπορεί να είναι όποιος αποφάσισε να βάλει τη λέξη "σοκ" και τα παράγωγά της σε τίτλο
κειμένου.
Αν θέλετε να τα λέμε όλα με το όνομά τους,
ακούστε αυτό. Το Σάββατο, την ημέρα
του "αγώνα", το
Sport24.gr
έκανε νέο ρεκόρ με 473.000 μοναδικούς
χρήστες. Και την επόμενη μέρα το έσπασε, σπάζοντας μαζί για πρώτη φορά και το
φράγμα των 500.000. Από διψασμένους
χρήστες να "ρουφήξουν" τα
βίντεο με τις συγκρούσεις και τις πολεμικές ανταποκρίσεις των συναδέλφων. Όσο
θλιβερό και αν ακούγεται, είναι η πικρή αλήθεια. "Εκπαιδεύσαμε" ένα κοινό που γουστάρει, ακόμα και αν
υποθέσουμε ότι πρόκειται για νοσηρή περιέργεια, να βλέπει τα γιόλο των
βλαμμένων, που έχουν κάνει μοναδικό σκοπό της μίζερης ζωής τους να καταστρέψουν
κάτι που δημιουργήθηκε για να περνάμε όμορφα, να ενθουσιαζόμαστε, να
γιορτάζουμε, να απολαμβάνουμε. Και σε όλους εμάς που ποτέ δεν φροντίσαμε να
καθορίσουμε την ποιότητα, το επίπεδο και τα όρια στα κείμενά μας, που
αδιαφορήσαμε για την σωστή αξιολόγηση των ειδήσεων και για τα μηνύματα που θα
μπορούσαμε να περάσουμε στους αναγνώστες, είναι το ίδιο το κοινό μας που μας
εκδικείται. Θέλετε ρεκόρ; Θέλουμε βία.
Θέλετε κλικ, φύλλα, νούμερα; Θέλουμε πόλεμο και όχι αθλητισμό. Θέλουμε
κάθε φορά να επιβεβαιώνεται ακόμα πιο οδυνηρά ότι οι απέναντι είναι χειρότεροι
από εμάς. Μέχρι την επόμενη φορά όμως, γιατί τότε θα τους ξεπεράσουμε εμείς.
Γιατί είμαστε πιο μάγκες, πιο αρσενικοί, πιο αμάσητοι. Και ο φαύλος κύκλος δεν
κλείνει ποτέ. Απλώς διογκώνεται συνεχώς, έχοντας ξεφύγει τελείως από κάθε
έλεγχο, αρμόδιο ή αναρμόδιο. Και τα
διάφορα "σοκ" συνεχίζουν να
καταλαμβάνουν τους απανταχού κεντρικούς τίτλους, μέχρι κάποια στιγμή να το
αλλάξουμε και να γράψουμε "νεκρός". Και τότε σας το εγγυώμαι, θα κάνουμε νέο
ρεκόρ. Το οποίο ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα πανηγυρίσει. Εκεί θα καταντήσουμε
όμως, να μετράμε τα ρεκόρ με ανθρώπινα θύματα. Και το κοινό να "αλαλάζει" μέσα στο Κολοσσαίο της
ενημέρωσης για τον Καίσαρα και τους μελλοθάνατους που θα μας χαιρετούν,
πατώντας μαζί εκατοντάδες χιλιάδες κλικ. Και εμείς θα βαυκαλιζόμαστε και θα
μιλάμε για δημοσιογραφία. Ή μήπως όλα αυτά συμβαίνουν ήδη; Καθίστε όμως
αναπαυτικά, γιατί σε λίγες μέρες θα έχουμε
τον δεύτερο κύκλο. Την "εξοντωτική"
τιμωρία.
Όταν οι δικοί σου ούγκανοι έχουν διαλύσει το
γήπεδό σου, κατ' επέκταση το δικό τους γήπεδο, έχουν αποφασίσει ότι δεν θα
γίνει παιχνίδι, έχουν προβεί σε δολοφονικές ενέργειες κατά ποδοσφαιριστών,
έχουν βιαιοπραγήσει με κάθε δυνατό τρόπο, τότε μια δίκαιη τιμωρία θα
ήταν να κλείσει η Λεωφόρος μέχρι το τέλος της σεζόν, να σου αφαιρέσουν
καμιά 10αριά βαθμούς και να σε υποχρεώσουν να εξαφανίσεις τις θύρες από τις
οποίες προκλήθηκαν τα επεισόδια. Αν εσύ υποθέσουμε ότι είχες
φιλότιμο, θα ζητούσες δημόσια συγνώμη από όλη τη φίλαθλη Ελλάδα, δεν θα έκανες
έφεση και θα απαγόρευες δια παντός στους ούγκανους, όχι μόνο να μην
ξαναπατήσουν το πόδι τους στο πέταλο, αλλά και να μην τολμήσουν να ξαναπεράσουν
απ' έξω. Στη συνέχεια θα φρόντιζες να κάνεις την "13" παράδειγμα προς μίμηση για όλη την Super League. Δική σου δουλειά πώς. Βάζοντας
οικογένειες, μαθητές, πιτσιρίκια, δεν ξέρω. Θα μπορούσες όμως να απευθυνθείς
στη Ρεάλ Μαδρίτης που το έκανε μέσα σε
ένα βράδυ ξαποστέλνοντας τους Ultras
στον αγύριστο.
Και
αν είχαμε και εμείς φιλότιμο, δεν θα γράφαμε πουθενά "εξοντωτική" τιμωρία. Αλλά όλοι θα
γράφαμε "δίκαιη"
τιμωρία. Επειδή όμως το φιλότιμο δεν υπάρχει και αποδεικνύονται τεράστιοι και
επικίνδυνοι ψεύτες όσοι μας μάθαιναν ότι πρόκειται για ελληνική λέξη η οποία
μάλιστα δεν μεταφράζεται στις άλλες γλώσσες, θα γίνει το άλλο. Ο Παναθηναϊκός θα τιμωρηθεί με
-3 και μερικές αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών και όλοι θα μιλήσουμε για την
εξόντωση του συλλόγου. Δίνοντας
παράλληλα άλλοθι τόσο σε όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν σε όλα ανεξαιρέτως τα
ελληνικά γήπεδα, όσο και σε όσα θα συμβούν στο μέλλον. Γιατί αν έχεις κάνει
μαλακία και σε τιμωρήσουν και βρεθούν 100 μαλάκες να γράψουν ότι σε "εξόντωσαν", θα βγάλεις και γλώσσα
από πάνω. Θα καλέσεις τον κόσμο στο δρόμο, θα εκτοξεύσεις κατηγορίες, θα
απαιτήσεις μείωση της τιμωρίας και 99% θα βγεις δικαιωμένος. Και όταν - με όλα αυτά που
έχουν συμβεί - σου δώσει πάτημα ο οποιοσδήποτε, τότε σημαίνει ότι
είμαστε όλοι άρρωστοι. Και δεν είναι διαπίστωση που την αφήνω για να απαντηθεί
στο μέλλον. Όχι. Εδώ μιλάμε για ντε φάκτο
κατάσταση που χαρακτηρίζει όλο το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είμαστε
άρρωστοι, τελεία και παύλα. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει ή δεν του αρέσει, ας
πάει στο γιατρό να κοιταχτεί.
Επίσης, κάποια στιγμή θα πρέπει να βρει
κάποιος τη δύναμη, το σθένος, ότι χρειάζεται τέλος πάντων, για να γράψει ότι
όχι, δεν είναι ούτε εκατό, ούτε διακόσιοι, ούτε τριακόσιοι αυτοί που τα κάνουν
πουτάνα, αλλά πολύ περισσότεροι. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά σε όλες τις μεγάλες ομάδες.
Μετριούνται σε χιλιάδες, είναι οργανωμένοι, είναι επικίνδυνοι, είναι
θρασύδειλοι. Κάποια φεγγάρια τα πάνε καλά με τις διοικήσεις, κάποια άλλα
βρίσκονται απέναντί τους. Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, πρέπει να αφανιστούν από
τα γήπεδα. Όποιος έχει μέσα στο
χοντροκέφαλό του ότι η βία είναι επιλογή σε οποιαδήποτε περίσταση, αγωνιστική ή
εξωαγωνιστική, πρέπει να εξαφανιστεί από οποιαδήποτε θύρα οποιουδήποτε σταδίου.
Πώς θα γίνει αυτό; Δεν θα γίνει ποτέ,
μην το ψάχνετε. Πρώτον, γιατί τα "καλά" φεγγάρια με τις διοικήσεις
είναι πολύ περισσότερα από τα άλλα και δεύτερον γιατί οι ούγκανοι είναι πλέον κράτος εν κράτει. Και για να τα βάλεις
μαζί τους, χρειάζεσαι αποφασισμένες διοικήσεις και αποφασισμένο κράτος. Εδώ δεν
υπάρχει τίποτα από τα δύο. Αντίθετα, οι περισσότερες διοικήσεις συνομιλούν και
συνεργάζονται επίσημα με τους ούγκανους. Αλήθεια, πότε
ήταν η τελευταία φορά που η επίσημη Ρεάλ,
Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μάντσεστερ, Τσέλσι, Παρί,
Μίλαν κλπ μίλησαν επίσημα με τους αρχηγούς των κάφρων;
Φαίνεται
όμως ότι εκεί, όλοι αυτοί οι ξενέρωτοι, που δεν ξέρουν να φτιάχνουν ατμόσφαιρα
και κουνάνε μόνο τα κασκόλ και τις σημαίες τους, έχουν φιλότιμο μάγκες μου. Δεν
ξέρω αν το γράφουν filótimo,
αλλά ξέρουν τη σημασία της λέξης πολύ περισσότερο από μας. Πολλές φορές σε
σχόλια αρκετοί από εσάς μού γράφετε ότι είναι θέμα παιδείας. Είναι κάτι
περισσότερο από αυτό. Η παιδεία, σκέτη και απρόσωπη, δεν φτάνει από μόνη της.
Χρειάζεται και εσωτερική καλλιέργεια, κουλτούρα και πολιτισμός. Όταν χάνεις 0-4 από την μεγάλη σου αντίπαλο μέσα στο σπίτι
σου, χρειάζονται όλα αυτά και ακόμα περισσότερα για να σηκωθείς όρθιος και να
χειροκροτήσεις τον Ινιέστα, έναν από
τους βασικούς υπαίτιους της συντριβής σου. Χρειάζονται όλα αυτά για να μην
περάσει καν από το μυαλό σου να καταστρέψεις το - δικό σου - "Μπερναμπέου". Αποδεικνύεις ότι έχεις φιλότιμο, αλλά και ότι
αγαπάς το ποδόσφαιρο, όταν ακόμα και η διαμαρτυρία σου είναι πολιτισμένη. Το να
κουνήσεις τα λευκά μαντήλια στον προπονητή ή στον πρόεδρο, δείχνει ότι ακόμα
και μέσα στην οργή ή την πίκρα σου, ο τρόπος που επιλέγεις δεν είναι ακραίος.
Γιατί είναι συνείδηση βαθιά μέσα σου ότι το ποδόσφαιρο είναι φιέστα. Και την
διασκέδασή σου έχεις αποφασίσει ότι θα την προστατέψεις. Απλά πράγματα.
Διάβασα χθες την παρέμβαση του Μπεργκ και σήμερα του Ζέκα, βλέποντας παράλληλα τους τίτλους που συνόδευαν τα
κείμενα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν συγκλονίστηκα καθόλου. Αντίθετα ένιωσα
απέραντη λύπη και για τους δυο. Όταν αναγκάζουμε τους πρωταγωνιστές, τους
"διασκεδαστές" μας,
τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές να ικετεύουν σχεδόν το κράτος και την ΕΠΟ να κάνουν κάτι για να σώσουν το άθλημα, η
θλίψη είναι το πρώτο συναίσθημα. Κατανοούμε τί έχουμε προκαλέσει; Κατανοούμε
ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι, τη φύση του οποίου βιάζουμε κατ' εξακολούθηση επί
χρόνια; Κατανοούμε ότι από όποια πλευρά και αν το κοιτάξουμε το θέμα, είναι
ακατανόητο αυτό που έχουμε καταντήσει να βλέπουμε; Κατανοούμε, τέλος, ότι
όποιον παίκτη που αγωνίζεται στην Ελλάδα και αν βάλουμε μπροστά στο μικρόφωνο,
αν του εγγυηθούμε ότι δεν θα έχει πρόβλημα, θα πει ακριβώς τα ίδια με τους Μπεργκ και Ζέκα,
μπορεί και χειρότερα; Γιατί αν δεν το κατανοούμε αυτό, είμαστε απλώς κλινικά
ηλίθιοι. Τρομοκρατούμε τους ποδοσφαιριστές στο πιο ακραίο επίπεδο. Και αυτό
κάποιοι το θεωρούν μαγκιά και προστασία του μεγαλείου του συλλόγου. Όταν δε, η δική μας, η άχαστη ομάδα, βρεθεί να
χάνει, τότε η οργή και η τρομοκρατία ξεπερνούν τον ίδιο τον παραλογισμό.
Και όχι αγαπητοί μου. Το να ξέρεις να χάνεις, δεν
συνδέεται ντε και καλά με την παιδεία. Είναι η απλή λογική, είναι κάτι που κάθε
φίλαθλος έχει μάθει να διαχειρίζεται από μόνος του, το διδάσκει το ίδιο το
ένστικτο. Χωράνε μέσα στην ήττα συναισθήματα, που σε βοηθάνε να εκτιμήσεις
περισσότερο τη νίκη, αρκεί να είσαι δεκτικός στην ίδια τη φύση του ποδοσφαίρου
ή οποιουδήποτε άλλου αθλήματος. Ο φίλαθλος βρίσκεται στην κερκίδα για να
υποστηρίξει, να χαρεί, να χειροκροτήσει, να βγάλει τα λυσσακά του φωνάζοντας,
αλλά και να στεναχωρηθεί, να απογοητευτεί, να σιχτιρίσει. Η μεγάλη διαφορά
είναι στο όταν νιώσει ότι θέλει να χειροκροτήσει τον αντίπαλο. Και η ακόμα
μεγαλύτερη στο αν μπορεί να το κάνει αυτό ελεύθερα και χωρίς να τον
αγριοκοιτάζουν οι γύρω του. Η παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου ή ακόμα
και η τύχη που είχε και κέρδισε κι ας μην το άξιζε, είναι λεπτές γραμμές που
όμως στο εξωτερικό η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει κανένα πρόβλημα να
ισορροπήσει πάνω τους. Αντίθετα εδώ, αν κάνεις ότι τις περνάς, στην καλύτερη θα
ακούσεις μπινελίκια, στη χειρότερη θα τις αρπάξεις. Γιατί εδώ συμβαίνουν τρία
πράγματα σχετικά με την ήττα. Πρώτον, δεν επιτρέπεται να χάσεις, δεύτερον,
πρέπει να κερδίσεις με οποιονδήποτε τρόπο και τρίτον, αν χάσεις, αυτό συνέβη
μόνο γιατί εσύ το επέτρεψες στον αντίπαλο και όχι επειδή το άξιζε από μόνος του
εκείνος.
Άρα λοιπόν, τα λόγια των Μπεργκ και Ζέκα
δεν είναι συγκλονιστικά, αλλά απλά η επιβεβαίωση ότι οι ποδοσφαιριστές δεν
γουστάρουν τις "ζούγκλες",
δεν παίρνουν βοήθεια από αυτές, δεν τις θέλουν. Αλλά και αυτές οι ικεσίες θα
μείνουν αναπάντητες. Τα λόγια των Μπεργκ
και Ζέκα θα πάνε χαμένα, αφού
απευθύνονται στους "αρμόδιους",
οι οποίοι όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν υπάρχουν. Κανείς δεν έχει τα
άντερα να πάρει μέτρα που θα δώσουν λύσεις. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για
το προϊόν. Οπωσδήποτε όχι για ένα υγιές προϊόν. Και καθόμαστε εμείς και
αραδιάζουμε μερικές χιλιάδες λέξεις για το νάχαμε να λέγαμε. Και όλοι μαζί
έχουμε το θράσος να μιλάμε για το Ρεάλ -
Μπαρτσελόνα, να αποθεώνουμε τους Ισπανούς που αποθέωσαν τον Ινιέστα και που δεν άνοιξε ρουθούνι παρά το 0-4. Εμείς όμως; Τί κάνουμε όταν έρθει η ώρα να
αντιγράψουμε τα όμορφα του εξωτερικού; Θα σας πω εγώ τι κάνουμε. Γράφουμε στα
τέτοια μας τον αντίστοιχο Ινιέστα, τον
λούζουμε στα βρισίδια και στη συνέχεια δεν αφήνουμε κολυμπηθρόξυλο όρθιο γιατί δεν δεχόμαστε μερικά καλοπληρωμένα κωλόπαιδα να
ξεφτιλίζουν την ιστορία μας και την περηφάνεια μας.
Ας το πάρουμε απόφαση. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει,
είναι το αν την επόμενη φορά θα έχουμε νεκρό. Και αυτό αυστηρά για στατιστικούς
λόγους και για μερικά χιλιάδες κλικ παραπάνω. Τα ρεμάλια του σκοινιού και του
παλουκιού θα συνεχίζουν να λυμαίνονται ένα πεθαμένο ποδόσφαιρο, ενώ από πάνω
τους θα παραμονεύει η "απειλή" της αναβολής μιας ή δυο αγωνιστικών
του πρωταθλήματος. Το κράτος θα συνεχίσει να
κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, η αστυνομία να δίνει και να τρώει ξύλο, οι
σεκιουριτάδες (σε μεγάλο βαθμό) να
προέρχονται από τους συνδέσμους, οι παίκτες να τρέμουν για το τί μπορεί να τους
συμβεί ακόμα και σε μια ανέμελη στιγμή που θα τραβάνε βίντεο με το κινητό τους,
οι διοικήσεις να εξαπολύουν μύδρους κατά των αντιπάλων διοικήσεων και να
παθαίνουν αμνησία όταν πρόκειται για τα δικά τους χάλια, οι κάφροι να επιτελούν
το πολιτιστικό τους έργο κι εμείς να σοκαριζόμαστε στη θέα των
επεισοδίων, φτιάχνοντας όλο και πιο υποκριτικούς τίτλους, απευθυνόμενοι σε
συνειδητοποιημένο κοινό που ζητάει χάος για να δώσει κλικ. Και φυσικά θα την
πέφτουμε στον διαιτητή που δεν επέτρεψε να ξεκινήσει το ματς, χωρίς να μας
ενδιαφέρει η τρις χειρότερη κόλαση που θα είχε επακολουθήσει με τις πόρτες της "13" ξέφραγο αμπέλι
και τους ούγκανους σε αχαλιναγώγητο
παροξυσμό.
Όμως δυο φορές το χρόνο θα ανοίγουμε την
τηλεόραση για να δούμε το clásico. Αποθεώνοντας αυτά που τάχα μου μας
αρέσουν, αλλά μόνο από μακριά. Γιατί άλλωστε να τα εφαρμόσουμε κι εδώ; Αφήστε
το. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα τα ζόρικα που κάνουν στην Πριμέρα. Εμείς
ξέρουμε πολύ καλύτερα από αυτούς, πότε παθαίνουμε σοκ, πότε εξοντώνουν τις
ομάδες μας και πότε μας συγκλονίζει η απλή λογική. Βοήθειά μας.
