Γράφει ο Παναγιώτης Κούφας, Aξιωματικός
Τεθωρακισμένων Ελληνικού Στρατού
Πολύς ντορός γίνεται και θα γίνει για το τραύμα της Γαλλίας.
Ανάμεσα από τις φωνές συμπαράστασης στο Γαλλικόν Έθνος, ανάμεσα από τις αιφνίδιες συμπάθειες εκατοντάδων χιλάδων Ελλήνων που πρόφτασαν να αναρτήσουν στις φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο την γαλλική σημαία ως φόντο, συμπαραστεκόμενοι στο δράμα τους, τολμώ να επικαλεστώ την φωνή της Ιστορίας, αναρτώντας υπερήφανα την μόνη σημαία την οποία δέχομαι να υποτάξω την ύπαρξή μου, την αιματοβαμμένη Ελληνική και να δηλώσω ότι είμαι Έλληνας.
Ας μου επιτραπεί η αναδρομή, προς συμμόρφωση των βραχυμνημόνων και των αγνοούντων την ιστορική πραγματικότητα:
Από το 600 π.Χ. που Ίωνες Φωκαείς ίδρυσαν στον λιμένα της Μασσαλίας την πρώτη ιωνική αποικία στην δυτική μεσόγειο, η γη που σήμερα βιώνει το Γαλλικό έθνος, δέχθηκε τις επιδρομές και τις κατακτήσεις των Βησιγότθων, των Φράγκων, των Νορμανδών και των Κελτών.
Πολύς ντορός γίνεται και θα γίνει για το τραύμα της Γαλλίας.
Ανάμεσα από τις φωνές συμπαράστασης στο Γαλλικόν Έθνος, ανάμεσα από τις αιφνίδιες συμπάθειες εκατοντάδων χιλάδων Ελλήνων που πρόφτασαν να αναρτήσουν στις φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο την γαλλική σημαία ως φόντο, συμπαραστεκόμενοι στο δράμα τους, τολμώ να επικαλεστώ την φωνή της Ιστορίας, αναρτώντας υπερήφανα την μόνη σημαία την οποία δέχομαι να υποτάξω την ύπαρξή μου, την αιματοβαμμένη Ελληνική και να δηλώσω ότι είμαι Έλληνας.
Ας μου επιτραπεί η αναδρομή, προς συμμόρφωση των βραχυμνημόνων και των αγνοούντων την ιστορική πραγματικότητα:
Από το 600 π.Χ. που Ίωνες Φωκαείς ίδρυσαν στον λιμένα της Μασσαλίας την πρώτη ιωνική αποικία στην δυτική μεσόγειο, η γη που σήμερα βιώνει το Γαλλικό έθνος, δέχθηκε τις επιδρομές και τις κατακτήσεις των Βησιγότθων, των Φράγκων, των Νορμανδών και των Κελτών.
Ένα συνοθύλευμα αρχαϊζόντων και μη
εκπολιτισμένων φύλων, που ακολουθούσαν ασθμαίνοντας τον ρου της ιστορίας στις
εξελίξεις.
Μεταξύ του 9ου και του 19ου αιώνα (843-1848 μ.Χ.) η Γαλλία επικρατεί στην δυτική Ευρώπη, μέσα από ίντριγκες, πολέμους, αντιπαραθέσεις, επαναστάσεις και επιδρομές επεκτατισμού, που εν κατακλείδι κατέληξαν στην σημερινή γεωγραφική τους θέση.
Μεταξύ 11ου και 14ου αιώνα, υπό την αιγίδα της Γαλλίας και της Αγγλίας, οργανώνονται 5 σταυροφορίες και εισβάλλουν στα εδάφη της Μέσης Ανατολής οι σταυροφόροι εκδιώκοντας τα μογγολικά και μουσουλμανικά φύλα που τις είχαν κατακτήσει. Έκτοτε η περιοχή, αποτελεί διαρκές πεδίο διεκδίκησης μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών.
Εξέχουσα θέση στην σταυροφορική περιπέτεια, καταλαμβάνουν οι Ναΐτες Ιππότες, Γάλλοι στην καταγωγή, που αποκτούν τέτοια ισχύ, ώστε να ανατρέπουν βασιλείς στην Ευρώπη.
Στο μεσουράνημα της δυναστείας του οίκου των Βουρβόνων, των Λουδοβίκων με τα χρυσά παλάτια στις Βερσαλλίες, η κύρια πηγή πλουτισμού και εσόδων, προήλθε τόσο από την αγροτική παραγωγή με επιβολή σκληρής φεουδαρχίας, όσο και από την διαρκή αποικοκρατία και επεκτατισμό στην άπω ανατολή, στην νότια μεσόγειο και στην νέα γη της αμερικανικής ηπείρου.
Ενδεικτικά, αναφέρονται οι αποικίες της Γαλλίας διαμέσου του 12ου έως του 20ου αιώνα:
Άγιος Χριστόφορος (νησί), Αλαμπάμα, Ανζουάν, Γαλλική Αλγερία, Γαλλικό Σουδάν, Γαλλικός αποικισμός της Αμερικής, Γκαμπόν, Γρενάδα, Δομινίκα, Ιλινόι, Καμπότζη, Καναδάς (Νέα Γαλλία), Κοχινκίνα, Λουιζιάνα, Μάλι, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο, Μαυρίκιος (κράτος), Μισισίπι, Οχάιο, Ροντρίγκες (νησί), Σεϋχέλλες, Σενεγάλη, Τζιμπουτί, Τιμπουκτού, Τομπάγκο, Τονκίνο,Τυνησία
Τον Μάρτιο του 1685, ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ έθεσε σε ισχύ τον Μαύρο Κώδικα, δηλαδή την απόλυτη χρήση των σκλάβων για οποιεσδήποτε δουλειές.
Πριν τον Μαύρο Κώδικα, οι σκλάβοι θεωρούνταν κινητά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα μια καρέκλα, ενώ με τον Κώδικα τους δίνεται το περιορισμένο όμως δικαίωμα κάποιας ιδιοκτησίας, περιορισμένο αλλά υπαρκτό, το δικαίωμα σωστής μεταχείρισης από τους αφέντες τους και πολύ λίγα ακόμη δικαιώματα.
Μεταξύ του 9ου και του 19ου αιώνα (843-1848 μ.Χ.) η Γαλλία επικρατεί στην δυτική Ευρώπη, μέσα από ίντριγκες, πολέμους, αντιπαραθέσεις, επαναστάσεις και επιδρομές επεκτατισμού, που εν κατακλείδι κατέληξαν στην σημερινή γεωγραφική τους θέση.
Μεταξύ 11ου και 14ου αιώνα, υπό την αιγίδα της Γαλλίας και της Αγγλίας, οργανώνονται 5 σταυροφορίες και εισβάλλουν στα εδάφη της Μέσης Ανατολής οι σταυροφόροι εκδιώκοντας τα μογγολικά και μουσουλμανικά φύλα που τις είχαν κατακτήσει. Έκτοτε η περιοχή, αποτελεί διαρκές πεδίο διεκδίκησης μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών.
Εξέχουσα θέση στην σταυροφορική περιπέτεια, καταλαμβάνουν οι Ναΐτες Ιππότες, Γάλλοι στην καταγωγή, που αποκτούν τέτοια ισχύ, ώστε να ανατρέπουν βασιλείς στην Ευρώπη.
Στο μεσουράνημα της δυναστείας του οίκου των Βουρβόνων, των Λουδοβίκων με τα χρυσά παλάτια στις Βερσαλλίες, η κύρια πηγή πλουτισμού και εσόδων, προήλθε τόσο από την αγροτική παραγωγή με επιβολή σκληρής φεουδαρχίας, όσο και από την διαρκή αποικοκρατία και επεκτατισμό στην άπω ανατολή, στην νότια μεσόγειο και στην νέα γη της αμερικανικής ηπείρου.
Ενδεικτικά, αναφέρονται οι αποικίες της Γαλλίας διαμέσου του 12ου έως του 20ου αιώνα:
Άγιος Χριστόφορος (νησί), Αλαμπάμα, Ανζουάν, Γαλλική Αλγερία, Γαλλικό Σουδάν, Γαλλικός αποικισμός της Αμερικής, Γκαμπόν, Γρενάδα, Δομινίκα, Ιλινόι, Καμπότζη, Καναδάς (Νέα Γαλλία), Κοχινκίνα, Λουιζιάνα, Μάλι, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο, Μαυρίκιος (κράτος), Μισισίπι, Οχάιο, Ροντρίγκες (νησί), Σεϋχέλλες, Σενεγάλη, Τζιμπουτί, Τιμπουκτού, Τομπάγκο, Τονκίνο,Τυνησία
Τον Μάρτιο του 1685, ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ έθεσε σε ισχύ τον Μαύρο Κώδικα, δηλαδή την απόλυτη χρήση των σκλάβων για οποιεσδήποτε δουλειές.
Πριν τον Μαύρο Κώδικα, οι σκλάβοι θεωρούνταν κινητά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα μια καρέκλα, ενώ με τον Κώδικα τους δίνεται το περιορισμένο όμως δικαίωμα κάποιας ιδιοκτησίας, περιορισμένο αλλά υπαρκτό, το δικαίωμα σωστής μεταχείρισης από τους αφέντες τους και πολύ λίγα ακόμη δικαιώματα.
................................................................................................................
Αλλά εκείνα που αξίζει να μνημονευτούν, γιατί έχουν απόλυτη σχέση με την "αβρότητα" του υπερήφανου Γαλλικού έθνους επί των κεφαλών των δικών μας προγόνων, συγχρόνων, μάλλον δε και των απογόνων, είναι τα ακόλουθα:
1204 μ.Χ. Επικεφαλής της Δ΄ Σταυροφορίας που οργάνωσε ο γαλλογενής πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, εισβάλλει στην αποδυναμωμένη πρωτεύουσα του Βυζαντίου ο εκ Γαλλίας δελφίνος Βονιφάτιος ο Μομφερατικός και ιδρύει Νέα Αυτοκρατορία των Φράγκων.
1798 μ.Χ. Οι Ελληνες, απογοητευμένοι από τις αποτυχημένες προσπάθειες απελευθέρωσης τους από τον τουρκικό ζυγό, τις οποίες είχαν επιχειρήσει κατά τους δύο Ρωσοτουρκικούς πολέμους (1768-1774 και 1787-1792) επί Αικατερίνης Β', στράφηκαν προς τη Γαλλία και τον Ναπολέοντα.
Χαρακτηριστική έκφραση αυτού του κλίματος ήταν ο πρωτοφανής ενθουσιασμός με τον οποίο ο λαός των Επτανήσων υποδέχθηκε τους Γάλλους, όταν κατέλαβαν τα νησιά (1797).
Ο Ναπολέων όμως θεωρούσε την κατοχή τους ως προγεφύρωμα για τις επεκτατικές βλέψεις του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για την εφαρμογή του φιλόδοξου αυτού σχεδίου ο Ναπολέων θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει, αν παρίστατο ανάγκη, τους Έλληνες και για το σκοπό αυτό απέστειλε στην Ελλάδα γάλλους πράκτορες ελληνικής καταγωγής για να προετοιμάσουν επανάσταση.
Όλες, βέβαια, αυτές οι ενέργειες και οι υποσχέσεις απέβλεπαν αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των γαλλικών συμφερόντων, οι Έλληνες όμως φλεγόμενοι από τον πόθο για ελευθερία δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις αληθινές προθέσεις των Γάλλων.
Έτσι ο Ρήγας Βελεστινλής, προετοιμάζοντας την επανάσταση στην Ελλάδα, στηρίζει μεγάλες ελπίδες στη συνδρομή του Ναπολέοντα. Ανάλογα αισθήματα τρέφει και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος συνδέει την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο (1798-99) με την τύχη της πατρίδας του.
Όμως, μετά την αγγλογαλλική συνθήκη στην Αμιένη (1802) φάνηκαν οι πραγματικές διαθέσεις του Ναπολέοντα, ο οποίος όχι μόνο δεν επιθυμούσε πλέον το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά, αντίθετα, παρουσιάστηκε και ως προστάτης της.
Οι ελπίδες των υπόδουλων Ελλήνων σε ξένη βοήθεια εξανεμίστηκαν για μια ακόμη φορά. Παράλληλα όμως γινόταν συνείδηση ότι έπρεπε να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις για να αποκτήσουν την ελευθερία τους.
1801 -1827 μ.Χ. Οι Έλληνες λόγιοι (Κοραής, Φεραίος) και έμποροι της διασποράς, διαδίδουν το ελληνικό πρόβλημα στην δυτική Ευρώπη που διαπνέεται από το πνεύμα του διαφωτισμού και της πρόσφατης γαλλικής επανάστασης.
Μερικοί ρομαντικοί Γάλλοι, χωρίς την κρατική υποστήριξη, εμπνέονται από τον αγώνα των Ελλήνων και οργανώνουν το φιλελληνικό κίνημα.
Μερικοί κατατάσσονται εθελοντές στους επαναστάτες, άλλοι καλλιτέχνες και λόγιοι γράφουν και αποτυπώνουν στον καμβά τις περιπέτειες των Ελλήνων (Ντελακρουά - Μονέ).
Ωστόσο, ο συγγενής οίκος των Βουρβόνων με τον Αυστριακό των Αψβούργων, αρνείται πεισματικά να δεχθεί την ελληνική επανάσταση και υποδεικνύει την τελική λύση στην Υψηλή Πύλη για τον Ιμπραήμ της Αιγύπτου.
Αυτός διέθετε οργανωμένο στράτευμα με πλήρως γαλλικό εξοπλισμό, εκπαιδευμένο από Γάλλους αξιωματικούς, καύχημα και μαντρόσκυλο του γαλλικού επεκτατισμού στην αφρικανική ήπειρο.
1827 μ.Χ. Μετά την ευρωπαϊκή κατακραυγή για την σφαγή της Χίου και των Ψαρών από τον Ιμπραήμ και την θυσία Γάλλων εθελοντών στην Πελοπόνησο, η Γαλλία αποστέλλει απρόθυμα τον Ναύαρχο Δεριγνύ με στολίσκο και συμμαχική ναυτική δύναμη Ρώσων και ¨Αγγλων στον Κορινθιακό κόλπο, περισσότερο για να είναι παρούσα στις εξελίξεις παρά ως δύναμη επιβολής.
Γίνεται η μάχη του Ναυαρίνου, και η Γαλλία, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της στο μωαμεθανικό οίκο, αποδέχεται τμηματική μόνο απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών και το επιτυγχάνει.
1830 - 1885 μ.Χ. Το "γαλλικόν κόμμα", που ήδη είχε επηρεάσει μέρος των Ελλήνων πολιτικών της επανάστασης και τους είχε ενεπλέξει σε ραδιουργίες που παρ’ ολίγο να κοστίσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδος (Κωλέττης), αναμιγνύεται δια της πρεσβείας της Γαλλίας στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα.
Αντιδρά λυσσαλέα το 1843 όταν οι Έλληνες αξιώνουν σύνταγμα και επιτυγχάνει την σύνταξη "κουρεμένου" συνταγματικού χάρτη με υπερεξασφάλιση των προστάτιδων κρατών και του ελέω δυνάμεων (Θεού έλεγε ο τίτλος βέβαια) βασιλέα τους. Εκβιάζει τις ελληνικές κυβερνήσεις να συνάψουν υπερτοκισμένα δάνεια με γαλλικούς τραπεζικούς οίκους που μοιραία οδηγούν το νεόδμητο κράτος στην πτώχευση.
1890 - 1909 μ.Χ. Ελέω χρεωκοπημένης κυβερνήσεως του Χαρίλαου Τρικούπη, γίνεται αποδεκτή Γαλλική αποστολή εκπαιδευτών που αναλαμβάνει την αναδιοργάνωση του ελληνικού Στρατού.
Παρά την ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου, η γαλλική αποστολή παραμένει στην Ελλάδα και πεισμόνως "αναδιοργανώνει" τον ελληνικό στρατό.
Η επανάσταση στο Γουδί, κλείνει την παρουσία τους στον ελληνικό χώρο.
1915 - 1918 μ.Χ. Η Γαλλική "αβρότης" επιδεικνύεται ακόμη μια φορά στην ελληνική επικράτεια.
Εκμεταλλευόμενοι τον Διχασμό, μεταξύ του ουδετερόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου και του φιλοανταντικού πρωθυπουργού Βενιζέλου, αποβιβάζονται στον Βόλο Γαλλικό Σώμα Στρατού (17 Ιουνίου 1917) υπό τον Γάλλο στρατηγό Σαράϊγ.
Έχει προηγηθεί ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά, ο αποκλεισμός του Κορινθιακού Ισθμού.
Η κυβέρνηση συνθηκολογεί υπό την πίεση του αρμοστή της Αντάντ, Σαρλ Ζωνάρ και διατάζει την υποταγή του ελληνικού στρατού στον Σαράϊγ.
Ο Σαράϊγ δεν δέχεται υπό τις διαταγές του τον ελληνικό στρατό και ζητά την παράδοσή του, τον οπλισμό και τα ξίφη των αξιωματικών.
Συλλαμβάνει τον στρατηγό Μπαΐρα και το επιτελείο του που τον υποδέχτηκε.
Το 1/38 Ευζωνικό Σύνταγμα υπό τον Ανχη Φράγκου αρνείται την παράδοση και ακολουθεί η μάχη της Λαμίας, όπου 60 αξιωματικοί και οπλίτες σφαγιάζονται και άλλοι 100 τραυματίζονται από το ιππικό των Μαροκινών Σπαχήδων και των Σενεγαλέζων ταχύπεζων (αποικιακά ακόλουθα στρατεύματα των "αβρών"¨Γάλλων). Ο ανθυπίλαρχος των Γάλλων που υφάρπαξε την Ελληνική Σημαία του 1/38 παρασημοφορείται με το Μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής και η Σημαία κρατείται μέχρι σήμερα ως λάφυρο στην έδρα του Συντάγματος Σπαχήδων στην πόλη Βαλάνς της Νότιας Γαλλίας.
Η Θεσσαλονίκη καταλαμβάνεται και ο Σαράϊγ επιβάλλει στρατιωτικό νόμο εκτελώντας δια τυφεκισμού και τον παραμικρό ύποπτο στάσεως.
1919 μ.Χ. Σε μια ιστορική μηχανορραφία, στη νικήτρια των Βαλκανικών Πολέμων και διακριθείσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ελλάδα, η Γαλλική διπλωματία ρίχνει την νάρκη της αστυνόμευσης της Σμύρνης και των περιχώρων της.
Κατόπιν, επηρεάζει την εσωτερική πολιτική της Ελλάδας και εκβιάζει σε εκλογές που ανατρέπουν την βενιζελική παράταξη και επαναφέρουν την φιλοβασιλική.
Μεθοδευμένα, οι μέχρι πρότινος εκβιαστές της Ελλάδος και ουσιαστικά οι ηθικοί αυτουργοί του Διχασμού και της βασιλικής εξορίας, εξωθούν την ελληνική κυβέρνηση στην Μικρασιατική εκστρατεία, με αφηρημένες υποσχέσεις για επιχειρησιακή υποστήριξη.
Τα αποτελέσματα αυτής της ραδιουργίας, κόστισαν στην Ελλάδα, την απώλεια της Μικράς Ασίας, την προσφυγική εισροή και την κυβερνητική αποσταθεροποίηση για μία ακόμη δεκαετία.
1924 μ.Χ. Στην Λωζάνη, συναπτεται η Συνθήκη που καθορίζει το σημερινό status quo ante της Ελλάδας.
Σε ένα ντελίριο αντιδράσεων της Γαλλικής διπλωματικής αποστολής εναντίον της Ελληνικής, εκβιάζεται η εγκατάλειψη της κατακτημένης από τον Ελληνικό Στρατό Βόρειας Ηπείρου, υπέρ της νεόδμητης Αλβανίας (προτεκτοράτο των Ιταλών), με απειλή ανταλλάγματος την απώλεια της δυτικής Θράκης. (ευτυχώς η στρατιά της Μικράς Ασίας, αναδιοργανώθηκε ταχέως στον Έβρο και αποσόβησε την απειλή).
1931 -1939 μ.Χ. Η Ελλάδα επιδιώκει εξοπλιστικές συμφωνίες με γαλλικές κατασκευαστικές εταιρίες σε υλικό υποδομής και στρατιωτικό εξοπλισμό.
Παρά τις προκαταβολές, παρά τις δεσμεύσεις, η Γαλλική πολιτική δεν υλοποιεί καμμία συμφωνία και αφήνει έκθετη την χώρα μας στην διεθνή μονοπωλιακή αγορά της Γερμανίας.
1940 -1944 μ.Χ. Οι Γάλλοι, μετά ολιγοήμερη μάχη συνθηκολογούν ώστε να μην καταστραφεί το Παρίσι και περιορίζονται στην δημοκρατία του Βισύ σε ένα μέρος της ΝΑ Γαλλίας υπό τον Στρατηγό Πεταίν.
Αρνούνται την συμμετοχή στο μέτωπο των οχυρών Μεταξά, αρνούνται την συμμετοχή στις μάχες της Μέσης Ανατολής, δεν συμμετέχουν στην απόβαση της Νορμανδίας (παρά μόνον ελάχιστοι "Μακί" αντάρτες στα μετόπισθεν) αλλά αξιώνουν αποζημιώσεις στο τραπέζι των νικητών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
1951 -1963 μ.Χ. Με απαστράπτοντα ηγέτη έναν βετεράνο ταξίαρχο τον Σάρλ Ντε Γκώλ, η Γαλλική εξωτερική πολιτική εγκαινιάζει την νέα αυταρχική φιλοσοφία που θα επηρεάσει την Ευρώπη στα μεταπολεμικά χρόνια.
Η περίφημη "réalité politique" γίνεται αποδεκτή από τους προτεστάντες του βορρά ως "Realpolitik" και οδηγεί σε Γαλλο-Γερμανική συμμαχία, στην ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ (ΟΤΑΝ στην Γαλλική γλώσσα) και στην προσέγγιση των δορυφόρων και αδεσμεύτων χωρών στον ισχυρό ευρωπαϊκό πυρήνα της νεοσύστατης ΕΟΚ.
Ασφαλώς και η Ελλάδα, δεν μπορούσε να μην αποτελέσει στόχο.
Νωπές οι μνήμες της θριαμβευτικής επίσκεψης του "Στρατάρχη" στην Αθήνα στο πλευρό του Καραμανλή, αλλά άγνωστες στο ευρύ κοινό οι δεσμεύσεις για προσεταιρισμό της χώρας στην Κοινότητα.
1967 - 1974 μ.Χ. Σχεδόν όλη η συντηρητική παράταξη των αυτοεξόριστων πολιτικών της Ελλάδος, συσπειρώνεται σε Γαλλικό έδαφος και προετοιμάζεται για επάνοδο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η χρήση του ιδιωτικού αεροπλάνου του ίδιου του Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν για την μεταφορά του Καραμανλή στις 23 Ιουλίου 1974, δεν αφήνει αμφιβολίες για τον σκιώδη επηρεαστή της νέας ελληνικής πολιτείας.
Έκτοτε η συνθηματολογία του τύπου "Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία", δεν θα αφήσει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της προτεραιότητας συμφερόντων της Γαλλίας στο ελληνικό έδαφος.
Το αντάλλαγμα όμως, ήταν η Κύπρος, που αφηνόταν ελέω Αγγλίας -και φυσικά Γαλλίας- στην κατοχή του πάντα φιλικά κείμενου στους Γάλλους τουρκικού κράτους.
1980 μ.Χ. Μια υπογραφή με τυμπανοκρουσίες στο Ζάππειο, μια φωτογραφία τετ-α- τετ του Έλληνα και του Γάλλου προέδρου, μια μνημειώδης προμήθεια πολεμικών αεροσκαφών τύπου Mirage F1 (που έφτασε κληρονομημένη μέχρι σήμερα με τα Mirage-2000), σταθεροποιεί ως αδιαμφισβήτητο σύμμαχο την Γαλλία, που κοστίζει πλέον στην γεωμετρικά πληθωριζόμενη οικονομία του Ελληνικού κράτους πάνω από το 10% του ετήσιου ΑΕΠ.
1990 μ.Χ. Χωρίς να ακουστεί καν από τα ελληνικά ΜΜΕ, η Γαλλική κυβέρνηση, είναι από τις πρώτες που αναγνωρίζει με την συνταγματική του ονομασία το κράτος των Σκοπίων. Και είναι από τις πρώτες που επεμβαίνει στρατιωτικά στα Βαλκάνια, τόσο στην κρίση της Βοσνίας όσο και του Κοσσόβου, προκειμένου να εδραιώσει τα συμφέροντά της στην νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε.
................................................................................................................
Θα ήταν περιττό να συνεχίσω διηγούμενος την στάση των Γάλλων στα νεώτερα χρόνια, στο διεκδικούμενο ενεργειακό πεδίο της Μέσης ανατολής, και την συμβολή τους στην τροφοδότηση του σημερινού δέους του ISIS.
Ελπίζω, μετά τις παραπάνω υπενθυμίσεις, να αντιληφθούμε εδώ κάτω στην Ελλάδα, ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Ότι αργά ή γρήγορα το έθνος που έβαψε τα χέρια του στο αίμα αθώων για συμφέροντα, μοιραία θα λάβει την εκδίκηση από τα χέρια που ευνόησε και ευεργέτησε στο ανήθικο παιχνίδι της εξουσίας του.
Ελπίζω, ότι δεν θα δώ γαλλική σημαία, σε κανένα προφίλ ελληνικό, αύριο το πρωί.
Ως άνθρωπος, συμμερίζομαι τον ανθρώπινο πόνο αθώων ανθρώπων, καταδικάζω την απώλεια ανθρώπινων ζωών, αλλά ως Έλληνας, αρνούμαι να θέσω την εθνικότητά μου συμμέτοχο στον "πόνο" του Γαλλικού έθνους.
Ειδικά όταν εισπράττω καθημερινά μηνύματα από αυτούς, που για τα οικονομικά τους συμφέροντα, καταπατούν τα δικά μου εθνικά ιερά και όσια, όπως το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μου.
Αλλά εκείνα που αξίζει να μνημονευτούν, γιατί έχουν απόλυτη σχέση με την "αβρότητα" του υπερήφανου Γαλλικού έθνους επί των κεφαλών των δικών μας προγόνων, συγχρόνων, μάλλον δε και των απογόνων, είναι τα ακόλουθα:
1204 μ.Χ. Επικεφαλής της Δ΄ Σταυροφορίας που οργάνωσε ο γαλλογενής πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, εισβάλλει στην αποδυναμωμένη πρωτεύουσα του Βυζαντίου ο εκ Γαλλίας δελφίνος Βονιφάτιος ο Μομφερατικός και ιδρύει Νέα Αυτοκρατορία των Φράγκων.
1798 μ.Χ. Οι Ελληνες, απογοητευμένοι από τις αποτυχημένες προσπάθειες απελευθέρωσης τους από τον τουρκικό ζυγό, τις οποίες είχαν επιχειρήσει κατά τους δύο Ρωσοτουρκικούς πολέμους (1768-1774 και 1787-1792) επί Αικατερίνης Β', στράφηκαν προς τη Γαλλία και τον Ναπολέοντα.
Χαρακτηριστική έκφραση αυτού του κλίματος ήταν ο πρωτοφανής ενθουσιασμός με τον οποίο ο λαός των Επτανήσων υποδέχθηκε τους Γάλλους, όταν κατέλαβαν τα νησιά (1797).
Ο Ναπολέων όμως θεωρούσε την κατοχή τους ως προγεφύρωμα για τις επεκτατικές βλέψεις του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για την εφαρμογή του φιλόδοξου αυτού σχεδίου ο Ναπολέων θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει, αν παρίστατο ανάγκη, τους Έλληνες και για το σκοπό αυτό απέστειλε στην Ελλάδα γάλλους πράκτορες ελληνικής καταγωγής για να προετοιμάσουν επανάσταση.
Όλες, βέβαια, αυτές οι ενέργειες και οι υποσχέσεις απέβλεπαν αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των γαλλικών συμφερόντων, οι Έλληνες όμως φλεγόμενοι από τον πόθο για ελευθερία δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις αληθινές προθέσεις των Γάλλων.
Έτσι ο Ρήγας Βελεστινλής, προετοιμάζοντας την επανάσταση στην Ελλάδα, στηρίζει μεγάλες ελπίδες στη συνδρομή του Ναπολέοντα. Ανάλογα αισθήματα τρέφει και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος συνδέει την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο (1798-99) με την τύχη της πατρίδας του.
Όμως, μετά την αγγλογαλλική συνθήκη στην Αμιένη (1802) φάνηκαν οι πραγματικές διαθέσεις του Ναπολέοντα, ο οποίος όχι μόνο δεν επιθυμούσε πλέον το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά, αντίθετα, παρουσιάστηκε και ως προστάτης της.
Οι ελπίδες των υπόδουλων Ελλήνων σε ξένη βοήθεια εξανεμίστηκαν για μια ακόμη φορά. Παράλληλα όμως γινόταν συνείδηση ότι έπρεπε να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις για να αποκτήσουν την ελευθερία τους.
1801 -1827 μ.Χ. Οι Έλληνες λόγιοι (Κοραής, Φεραίος) και έμποροι της διασποράς, διαδίδουν το ελληνικό πρόβλημα στην δυτική Ευρώπη που διαπνέεται από το πνεύμα του διαφωτισμού και της πρόσφατης γαλλικής επανάστασης.
Μερικοί ρομαντικοί Γάλλοι, χωρίς την κρατική υποστήριξη, εμπνέονται από τον αγώνα των Ελλήνων και οργανώνουν το φιλελληνικό κίνημα.
Μερικοί κατατάσσονται εθελοντές στους επαναστάτες, άλλοι καλλιτέχνες και λόγιοι γράφουν και αποτυπώνουν στον καμβά τις περιπέτειες των Ελλήνων (Ντελακρουά - Μονέ).
Ωστόσο, ο συγγενής οίκος των Βουρβόνων με τον Αυστριακό των Αψβούργων, αρνείται πεισματικά να δεχθεί την ελληνική επανάσταση και υποδεικνύει την τελική λύση στην Υψηλή Πύλη για τον Ιμπραήμ της Αιγύπτου.
Αυτός διέθετε οργανωμένο στράτευμα με πλήρως γαλλικό εξοπλισμό, εκπαιδευμένο από Γάλλους αξιωματικούς, καύχημα και μαντρόσκυλο του γαλλικού επεκτατισμού στην αφρικανική ήπειρο.
1827 μ.Χ. Μετά την ευρωπαϊκή κατακραυγή για την σφαγή της Χίου και των Ψαρών από τον Ιμπραήμ και την θυσία Γάλλων εθελοντών στην Πελοπόνησο, η Γαλλία αποστέλλει απρόθυμα τον Ναύαρχο Δεριγνύ με στολίσκο και συμμαχική ναυτική δύναμη Ρώσων και ¨Αγγλων στον Κορινθιακό κόλπο, περισσότερο για να είναι παρούσα στις εξελίξεις παρά ως δύναμη επιβολής.
Γίνεται η μάχη του Ναυαρίνου, και η Γαλλία, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της στο μωαμεθανικό οίκο, αποδέχεται τμηματική μόνο απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών και το επιτυγχάνει.
1830 - 1885 μ.Χ. Το "γαλλικόν κόμμα", που ήδη είχε επηρεάσει μέρος των Ελλήνων πολιτικών της επανάστασης και τους είχε ενεπλέξει σε ραδιουργίες που παρ’ ολίγο να κοστίσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδος (Κωλέττης), αναμιγνύεται δια της πρεσβείας της Γαλλίας στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα.
Αντιδρά λυσσαλέα το 1843 όταν οι Έλληνες αξιώνουν σύνταγμα και επιτυγχάνει την σύνταξη "κουρεμένου" συνταγματικού χάρτη με υπερεξασφάλιση των προστάτιδων κρατών και του ελέω δυνάμεων (Θεού έλεγε ο τίτλος βέβαια) βασιλέα τους. Εκβιάζει τις ελληνικές κυβερνήσεις να συνάψουν υπερτοκισμένα δάνεια με γαλλικούς τραπεζικούς οίκους που μοιραία οδηγούν το νεόδμητο κράτος στην πτώχευση.
1890 - 1909 μ.Χ. Ελέω χρεωκοπημένης κυβερνήσεως του Χαρίλαου Τρικούπη, γίνεται αποδεκτή Γαλλική αποστολή εκπαιδευτών που αναλαμβάνει την αναδιοργάνωση του ελληνικού Στρατού.
Παρά την ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου, η γαλλική αποστολή παραμένει στην Ελλάδα και πεισμόνως "αναδιοργανώνει" τον ελληνικό στρατό.
Η επανάσταση στο Γουδί, κλείνει την παρουσία τους στον ελληνικό χώρο.
1915 - 1918 μ.Χ. Η Γαλλική "αβρότης" επιδεικνύεται ακόμη μια φορά στην ελληνική επικράτεια.
Εκμεταλλευόμενοι τον Διχασμό, μεταξύ του ουδετερόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου και του φιλοανταντικού πρωθυπουργού Βενιζέλου, αποβιβάζονται στον Βόλο Γαλλικό Σώμα Στρατού (17 Ιουνίου 1917) υπό τον Γάλλο στρατηγό Σαράϊγ.
Έχει προηγηθεί ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά, ο αποκλεισμός του Κορινθιακού Ισθμού.
Η κυβέρνηση συνθηκολογεί υπό την πίεση του αρμοστή της Αντάντ, Σαρλ Ζωνάρ και διατάζει την υποταγή του ελληνικού στρατού στον Σαράϊγ.
Ο Σαράϊγ δεν δέχεται υπό τις διαταγές του τον ελληνικό στρατό και ζητά την παράδοσή του, τον οπλισμό και τα ξίφη των αξιωματικών.
Συλλαμβάνει τον στρατηγό Μπαΐρα και το επιτελείο του που τον υποδέχτηκε.
Το 1/38 Ευζωνικό Σύνταγμα υπό τον Ανχη Φράγκου αρνείται την παράδοση και ακολουθεί η μάχη της Λαμίας, όπου 60 αξιωματικοί και οπλίτες σφαγιάζονται και άλλοι 100 τραυματίζονται από το ιππικό των Μαροκινών Σπαχήδων και των Σενεγαλέζων ταχύπεζων (αποικιακά ακόλουθα στρατεύματα των "αβρών"¨Γάλλων). Ο ανθυπίλαρχος των Γάλλων που υφάρπαξε την Ελληνική Σημαία του 1/38 παρασημοφορείται με το Μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής και η Σημαία κρατείται μέχρι σήμερα ως λάφυρο στην έδρα του Συντάγματος Σπαχήδων στην πόλη Βαλάνς της Νότιας Γαλλίας.
Η Θεσσαλονίκη καταλαμβάνεται και ο Σαράϊγ επιβάλλει στρατιωτικό νόμο εκτελώντας δια τυφεκισμού και τον παραμικρό ύποπτο στάσεως.
1919 μ.Χ. Σε μια ιστορική μηχανορραφία, στη νικήτρια των Βαλκανικών Πολέμων και διακριθείσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ελλάδα, η Γαλλική διπλωματία ρίχνει την νάρκη της αστυνόμευσης της Σμύρνης και των περιχώρων της.
Κατόπιν, επηρεάζει την εσωτερική πολιτική της Ελλάδας και εκβιάζει σε εκλογές που ανατρέπουν την βενιζελική παράταξη και επαναφέρουν την φιλοβασιλική.
Μεθοδευμένα, οι μέχρι πρότινος εκβιαστές της Ελλάδος και ουσιαστικά οι ηθικοί αυτουργοί του Διχασμού και της βασιλικής εξορίας, εξωθούν την ελληνική κυβέρνηση στην Μικρασιατική εκστρατεία, με αφηρημένες υποσχέσεις για επιχειρησιακή υποστήριξη.
Τα αποτελέσματα αυτής της ραδιουργίας, κόστισαν στην Ελλάδα, την απώλεια της Μικράς Ασίας, την προσφυγική εισροή και την κυβερνητική αποσταθεροποίηση για μία ακόμη δεκαετία.
1924 μ.Χ. Στην Λωζάνη, συναπτεται η Συνθήκη που καθορίζει το σημερινό status quo ante της Ελλάδας.
Σε ένα ντελίριο αντιδράσεων της Γαλλικής διπλωματικής αποστολής εναντίον της Ελληνικής, εκβιάζεται η εγκατάλειψη της κατακτημένης από τον Ελληνικό Στρατό Βόρειας Ηπείρου, υπέρ της νεόδμητης Αλβανίας (προτεκτοράτο των Ιταλών), με απειλή ανταλλάγματος την απώλεια της δυτικής Θράκης. (ευτυχώς η στρατιά της Μικράς Ασίας, αναδιοργανώθηκε ταχέως στον Έβρο και αποσόβησε την απειλή).
1931 -1939 μ.Χ. Η Ελλάδα επιδιώκει εξοπλιστικές συμφωνίες με γαλλικές κατασκευαστικές εταιρίες σε υλικό υποδομής και στρατιωτικό εξοπλισμό.
Παρά τις προκαταβολές, παρά τις δεσμεύσεις, η Γαλλική πολιτική δεν υλοποιεί καμμία συμφωνία και αφήνει έκθετη την χώρα μας στην διεθνή μονοπωλιακή αγορά της Γερμανίας.
1940 -1944 μ.Χ. Οι Γάλλοι, μετά ολιγοήμερη μάχη συνθηκολογούν ώστε να μην καταστραφεί το Παρίσι και περιορίζονται στην δημοκρατία του Βισύ σε ένα μέρος της ΝΑ Γαλλίας υπό τον Στρατηγό Πεταίν.
Αρνούνται την συμμετοχή στο μέτωπο των οχυρών Μεταξά, αρνούνται την συμμετοχή στις μάχες της Μέσης Ανατολής, δεν συμμετέχουν στην απόβαση της Νορμανδίας (παρά μόνον ελάχιστοι "Μακί" αντάρτες στα μετόπισθεν) αλλά αξιώνουν αποζημιώσεις στο τραπέζι των νικητών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
1951 -1963 μ.Χ. Με απαστράπτοντα ηγέτη έναν βετεράνο ταξίαρχο τον Σάρλ Ντε Γκώλ, η Γαλλική εξωτερική πολιτική εγκαινιάζει την νέα αυταρχική φιλοσοφία που θα επηρεάσει την Ευρώπη στα μεταπολεμικά χρόνια.
Η περίφημη "réalité politique" γίνεται αποδεκτή από τους προτεστάντες του βορρά ως "Realpolitik" και οδηγεί σε Γαλλο-Γερμανική συμμαχία, στην ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ (ΟΤΑΝ στην Γαλλική γλώσσα) και στην προσέγγιση των δορυφόρων και αδεσμεύτων χωρών στον ισχυρό ευρωπαϊκό πυρήνα της νεοσύστατης ΕΟΚ.
Ασφαλώς και η Ελλάδα, δεν μπορούσε να μην αποτελέσει στόχο.
Νωπές οι μνήμες της θριαμβευτικής επίσκεψης του "Στρατάρχη" στην Αθήνα στο πλευρό του Καραμανλή, αλλά άγνωστες στο ευρύ κοινό οι δεσμεύσεις για προσεταιρισμό της χώρας στην Κοινότητα.
1967 - 1974 μ.Χ. Σχεδόν όλη η συντηρητική παράταξη των αυτοεξόριστων πολιτικών της Ελλάδος, συσπειρώνεται σε Γαλλικό έδαφος και προετοιμάζεται για επάνοδο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η χρήση του ιδιωτικού αεροπλάνου του ίδιου του Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν για την μεταφορά του Καραμανλή στις 23 Ιουλίου 1974, δεν αφήνει αμφιβολίες για τον σκιώδη επηρεαστή της νέας ελληνικής πολιτείας.
Έκτοτε η συνθηματολογία του τύπου "Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία", δεν θα αφήσει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της προτεραιότητας συμφερόντων της Γαλλίας στο ελληνικό έδαφος.
Το αντάλλαγμα όμως, ήταν η Κύπρος, που αφηνόταν ελέω Αγγλίας -και φυσικά Γαλλίας- στην κατοχή του πάντα φιλικά κείμενου στους Γάλλους τουρκικού κράτους.
1980 μ.Χ. Μια υπογραφή με τυμπανοκρουσίες στο Ζάππειο, μια φωτογραφία τετ-α- τετ του Έλληνα και του Γάλλου προέδρου, μια μνημειώδης προμήθεια πολεμικών αεροσκαφών τύπου Mirage F1 (που έφτασε κληρονομημένη μέχρι σήμερα με τα Mirage-2000), σταθεροποιεί ως αδιαμφισβήτητο σύμμαχο την Γαλλία, που κοστίζει πλέον στην γεωμετρικά πληθωριζόμενη οικονομία του Ελληνικού κράτους πάνω από το 10% του ετήσιου ΑΕΠ.
1990 μ.Χ. Χωρίς να ακουστεί καν από τα ελληνικά ΜΜΕ, η Γαλλική κυβέρνηση, είναι από τις πρώτες που αναγνωρίζει με την συνταγματική του ονομασία το κράτος των Σκοπίων. Και είναι από τις πρώτες που επεμβαίνει στρατιωτικά στα Βαλκάνια, τόσο στην κρίση της Βοσνίας όσο και του Κοσσόβου, προκειμένου να εδραιώσει τα συμφέροντά της στην νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε.
................................................................................................................
Θα ήταν περιττό να συνεχίσω διηγούμενος την στάση των Γάλλων στα νεώτερα χρόνια, στο διεκδικούμενο ενεργειακό πεδίο της Μέσης ανατολής, και την συμβολή τους στην τροφοδότηση του σημερινού δέους του ISIS.
Ελπίζω, μετά τις παραπάνω υπενθυμίσεις, να αντιληφθούμε εδώ κάτω στην Ελλάδα, ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Ότι αργά ή γρήγορα το έθνος που έβαψε τα χέρια του στο αίμα αθώων για συμφέροντα, μοιραία θα λάβει την εκδίκηση από τα χέρια που ευνόησε και ευεργέτησε στο ανήθικο παιχνίδι της εξουσίας του.
Ελπίζω, ότι δεν θα δώ γαλλική σημαία, σε κανένα προφίλ ελληνικό, αύριο το πρωί.
Ως άνθρωπος, συμμερίζομαι τον ανθρώπινο πόνο αθώων ανθρώπων, καταδικάζω την απώλεια ανθρώπινων ζωών, αλλά ως Έλληνας, αρνούμαι να θέσω την εθνικότητά μου συμμέτοχο στον "πόνο" του Γαλλικού έθνους.
Ειδικά όταν εισπράττω καθημερινά μηνύματα από αυτούς, που για τα οικονομικά τους συμφέροντα, καταπατούν τα δικά μου εθνικά ιερά και όσια, όπως το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μου.
