Οταν ο Σαφικουλάχ
μπήκε στη δεξίωση του γάμου του, αντίκρισε σχεδόν 600 άτομα επιπλέον, από τα
οποία δεν ήξερε κανέναν. Γνώριζε όμως τι έπρεπε να κάνει.
«Αν δεν τους σερβίραμε, θα ατιμαζόμουν και θα διαλυόταν όλη η ευτυχία
της ημέρας του γάμου μου», λέει 31χρονος στους New York Times.
Ετσι, ζήτησε από το κέτερινγκ να διπλασιάσει την παραγγελία του φαγητού, ανεβάζοντας το συνολικό κόστος κοντά στα 30.000
δολάρια, μία μικρή περιουσία για το Αφγανιστάν.
Είναι κάτι σύνηθες σε αυτή τη χώρα, όπου οι
γάμοι πρέπει να αποτελούν επίδειξη δύο αξιών: της φιλοξενίας και της αφοσίωσης
στην οικογένεια και την κοινωνία. Ομως, η πίεση για τη διοργάνωση δεξίωσης με
ένα... μικρό χωριό για καλεσμένους, ή και περισσότερους γιατί συχνά
εμφανίζονται άγνωστοι, «γονατίζει» τους νεαρούς Αφγανούς, που
αναγκάζονται ακόμη και να παίρνουν δάνειο
για να παντρευτούν, αποπληρώνοντάς το για χρόνια.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα στο κοινοβούλιο πήγε νόμος που περιορίζει
τον αριθμό των καλεσμένων στις γαμήλιες δεξιώσεις στα 500 άτομα,
κάτι που αναμένεται να εγκριθεί. Ακούγεται αστείο, αλλά για κάποιους είναι
σοβαρό. Για παράδειγμα, η αρχική λίστα
του Σαφικουλάχ, για το γάμο του που έγινε πριν
από έξι μήνες, περιελάμβανε 700 καλεσμένους. Πέρα από τους συγγενείς της
νύφης, κάλεσε «τα ξαδέλφια μου, τα δικά τους ξαδέλφια, τους
γείτονες, άτομα που ζουν στις γύρω περιοχές και βέβαια κατοίκους του χωριού από
το οποίο κατάγομαι και 100-150 συναδέλφους».
Τελικά, μαζεύτηκαν 1.300 άτομα. «Δεν αναγνώριζα πάνω από τους μισούς στην πλευρά των
ανδρών. Είναι εντυπωσιακό, όσο και ενοχλητικό, καθώς επρόκειτο για ανθρώπους
που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου», παραδέχεται. Παρόλα αυτά, ακόμη
ακούει παράπονα από άτομα που διαμαρτύρονται γιατί δεν ήταν ανάμεσα στους
καλεσμένους.
Τα πλήθη καλεσμένων στους γάμους στην Καμπούλ έχουν δημιουργήσει ολόκληρο κίνημα... ακάλεστων, που
εμφανίζονται στις δεξιώσεις. Είναι άνδρες, που συχνάζουν στο δρόμο που
αποκαλείται «Λας Βέγκας», εξαιτίας των
επιγραφών νέων έξω από τις αίθουσες δεξιώσεων, τις οποίες γεμίζουν κατά κύματα.
Με δεδομένο ότι στους γάμους οι καλεσμένοι
κάθονται ξεχωριστά ανά φύλο, κίνητρό τους δεν είναι να γνωρίσουν γυναίκες, αλλά
ο πλούσιος μπουφές. Μάλιστα, έχει γίνει και δημοφιλής ατάκα η φράση «Με ένα γάμο κάθε βράδυ, δεν υπάρχει λόγος να πεινάσεις».
Οι κάτοικοι της Καμπούλ
μιλούν ακόμη για το γάμο γιου του
αντιπροέδρου, πριν από αρκετά χρόνια. Δύο από τις μεγαλύτερες
αίθουσες δεξιώσεων της πρωτεύουσας και δύο από τα καλύτερα ξενοδοχεία
επιστρατεύθηκαν για να φιλοξενηθούν οι 4.000-7.000 που προσήλθαν.
Βέβαια, δεν έχουν όλοι οι πατεράδες γαμπρών
την οικονομική επιφάνεια του αντιπροέδρου. Για αυτό και ζητούν επιτακτικά να
περάσει ο νόμος για τον περιορισμό των καλεσμένων. «Τους
παρακαλάω να ψηφίσουν αυτό το νόμο το συντομότερο δυνατό, ώστε άνθρωποι σαν και
εμένα να μπορούν να παντρευτούν άμεσα», λέει ο 24χρονος Τζαγουίντ.
Δεν
είναι τυχαίο ότι το κόστος της τελετής έχει καθυστερήσει το γάμο ζευγαριών
ακόμη και για χρόνια. Ο Αχμάντ Γουαλίντ Σουλτανί,
ελπίζει ότι κάποια ημέρα θα τυπώσει τις προσκλήσεις του δικού του γάμου και όχι
μόνο εκείνες των πελατών του. Είναι αρραβωνιασμένος εδώ και επτά χρόνια και όλο
το διάστημα μαζεύει χρήματα για το κόστος του γάμου.
Οπως πολλοί νεαροί άνδρες στην Καμπούλ, ανησυχεί ότι η οικογένεια της αρραβωνιαστικιάς του, που
παραδοσιακά δεν πληρώνει για την τελετή, θα περιμένει ένα πιο πολυτελές πάρτι
από αυτό που μπορεί να χρηματοδοτήσει ο ίδιος.
Τα έξοδα της δεξίωσης είναι μόνο ένα μέρος
του κόστους. Ο γαμπρός πρέπει επίσης να
αγοράσει χρυσά κοσμήματα για τη νύφη, αλλά να πληρώσει και την «τιμή» της,
δίνοντας ένα ποσό στην οικογένειά της.
Πολλοί αναγκάζονται να πάρουν δάνειο από
τράπεζες, συγγενείς ή φίλους. Πολλές φορές, λίγο μετά από το γάμο, οι
γαμπροί αναγκάζονται να φύγουν για το Ιράν και το Ντουμπάι, προκειμένου να
δουλέψουν σκληρά για να αποπληρώσουν το δάνειο. Κάποιοι δεν επιστρέφουν ποτέ.
Αν και κάποιοι βλέπουν ως σωτηρία το νόμο
για τον περιορισμό των καλεσμένων, άλλοι διαφωνούν. Μερικοί, διαμαρτύρονται ότι κάτι τέτοιο θα
αποτελούσε παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών. Οι επιχειρηματίες που
διατηρούν αίθουσες δεξιώσεων, «φωνάζουν» για τους δικούς τους αυτονόητους
λόγους.
