από Φοίβη Γλύστρα
Βγαίνεις ένα Σαββατόβραδο να φας με ένα
ζευγάρι φίλων, τα πιτσιρίκια δεν έχεις που να τα αφήσεις (άσε που δεν θες να τα αφήσεις και πουθένα
γιατί σ' αρέσει να βγαίνετε όλοι μαζί), οπότε τα παίρνεις μαζί σου
με τίμημα η έξοδός σου να είναι λιγότερο ξέγνοιαστη. Επίσης, μπορεί και η
έξοδος των διπλανών σου να αποδειχτεί λιγότερο ξέγνοιστη -και, ενδέχεται,
να μην ντραπούν καθόλου να στο πουν.
Για να εξηγούμαστε...
Δεν
θέλουμε να παρεξηγηθούμε: υπάρχουν γονείς, που αφήνουν τα παιδιά τους να σκαρφαλώσουν στο σβέρκο
της διπλανής κυρίας και όταν εκείνη παραπονιέται, χαμογελούν αμήχανα και
μουρμουρίζουν «ε, παιδιά είναι...». Υπάρχουν γονείς, που πηγαίνουν
με τα παιδιά τους στην κατάμεστη, σαββατιάτικη προβολή των 22.30 και τους
διαβάζουν κάθε υπότιτλο της δίωρης ταινίας.
Δεν μιλάμε γι' αυτές τις περιπτώσεις, που
τα παιδιά μας γίνονται πραγματικά
ενοχλητικά και η αδιαφορία μας
ακόμη ενοχλητικότερη.
Ο λόγος γίνεται για όλες εκείνες τις φορές,
που τα παιδιά, είναι απλώς παιδιά και η παιδικότητά τους αυτή, δείχνει να
βγάζει έξω φρενών τους «συνδαιτυμόνες»
μας. Σε εκείνους που εξαντλούν την αυστηρότητά τους στις μικρές μας, θορυβώδεις
οικογένειες απευθύνεται αυτό το κείμενο -όχι με θυμό, μα με καημό. Σε εκείνους
που, ελαφρά τη καρδία, λένε σηκώνοντας το φρύδι τους «Μαζέψτε, μανδάμ, τα παιδιά σας. Δεν
είναι παιδική χαρά εδώ...».
Όλοι
ήμασταν κάποτε παιδιά, θυμάστε;
Σίγουρα, το να χαλάει ένα τρίχρονο τη
ρομαντζάδα σου, δεν μπορεί παρά να σε εκνευρίζει, όμως -εφόσον δεν ουρλιάζει/ δεν σε ενοχλεί/ δεν
σε λερώνει/ δεν κλαίει ή ξεκαρδίζεται στ' αυτί σου- προσπάθησε να
θυμηθείς ότι κι εσύ ήσουν κάποτε παιδί, αγαπητέ συνδαιτυμόνα, και όταν οι
γονείς σου έτρωγαν σε μια ταβέρνα, βαριόσουν, σηκωνόσουν και βόλταρες ανάμεσα
στα τραπέζια. Και, ίσως, να έριχνες κι ένα κυνηγητό, αν έβρισκες παρέα.
Όλοι
κάποτε ήμασταν παιδιά κι αν προσπαθήσουμε, όλοι μπορούμε να
θυμηθούμε την ανάγκη μας για παιχνίδι και εξερεύνηση, όταν οι μεγάλοι είχαν
κάποια βαρετή κουβέντα.
«Παιδιά είναι, θα τρέξουν, θα παίξουν...»
Ναι, πρόκειται για κλισέ που μοιάζει να
φτιάχτηκε για να απενοχοποιεί τους γονείς, όμως -το έχουμε ξαναπεί- όλα τα κλισέ
έχουν «φτιαχτεί» για κάποιο λόγο. Αυτό που κάθε γονιός μπορεί να ζητήσει από
τον διπλανό του στην παραλία, το καράβι, το καφέ, το εστιατόριο ή το σινεμά
είναι η κατανόησή του.
Δεν μπορούν όλοι να έχουν τον ίδιο βαθμό
ανοχής στα πιτσιρίκια. Άλλοι χαμογελούν πλατιά όταν ένα παιδί μιλάει
ακατάπαυστα μέσα στο λεωφορείο κι άλλοι στραβομουτσουνιάζουν. Δεν είναι για
κρεμάλα όσοι αντιπαθούν τα παιδιά -γιατί, στην πραγματικότητα, δεν αντιπαθούν τα παιδιά,
αλλά τις αντιδράσεις τους- όμως κάθε γονιός αισθάνεται την ανάγκη να
τους θυμίσει, ότι τα παιδιά είναι αυθόρμητα, χαρούμενα, ενθουσιώδη, δραστήρια
και παραπονιάρικα. Δεν μπαίνουν σε κλουβιά,
δεν τους δίνουμε ηρεμιστικά και δεν διαθέτουν manual. Ευτυχώς.
Δεν
υπάρχουν μέρη αυστηρά για οικογένειες
Αν υπήρχαν, ίσως τα προτιμούσαμε ακριβώς
επειδή ξέρουμε ότι κι εμείς και τα συμπράγκαλα και τα παιδιά μας, μπορεί να
γίνουμε ενοχλητικοί για τους μη έχοντες παιδιά. Πρέπει όμως όλοι να
συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι είμαστε
συγκάτοικοι σ' αυτόν τον κόσμο, κι όπως τα μέρη που αναγκαστικά
επιλέγουν οι γονείς δεν είναι όλα kid friendly,
έτσι και τα μέρη που επιλέγουν τα ερωτεύμενα ζευγάρια, οι φοιτητοπαρέες κ.ο.κ.,
πού και πού θα τύχει να φιλοξενούν κάποια φασαριόζικη οικογένεια. Είναι ζήτημα
στατιστικής.
Κάθε συγκατοίκηση εγείρει προβλήματα και
χρειάζεται αμοιβαίους συμβιβασμούς. Έτσι και η συγκατοίκηση οικογενειών και
μη-οικογενειών, έχει ανάγκη από υπομονή και καλή θέληση. Γι' αυτό, παρακαλούμε,
μην μας υποδεικνύετε με το πιο αυστηρό σας ύφος ότι ο συναυλιακός χώρος ή αυλή
της ταβέρνας «δεν είναι
παιδική χαρά». Το ξέρουμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να
είμαστε... υποφερτοί.
Αφήστε που δεν θέλετε να ξέρετε πώς κάνουν
τα παιδιά μας στις παιδικές χαρές...
