ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

(Το τέλος του Εμφυλίου Διχασμού)

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Νικόλαος Ζαρκάδας    Υποστράτηγος ε.α.

            Αύγουστος 2016. Συμπληρώνονται εξήντα επτά χρόνια από το τέλος του συμμο­ρι­το­πο­λέμου. Ήταν η 29η Αυγούστου 1949, κατά την οποία ο Στρατός μας κατέλαβε και τα τε­λευ­ταία οχυρωμένα ερείσματα του όρους Γράμμος και διατήρησε την ανεξαρτησία και την ε­λευ­θερία της Πατρίδας μας.

            Τρία χρόνια, 1946-1949, κράτησε ο αιματηρός αδελφοκτόνος πόλεμος και βύθισε τη χώ­ρα στο πένθος, στο αίμα, στον πόνο, στη δυστυχία, αλλά και στον όλεθρο και την οικο­νο­μική καταστροφή σπέρνοντας παράλληλα το μίσος και χωρίζοντας τους Έλληνες σε δύο βα­­θιά μισούμενες και αντιμαχόμενες παρατάξεις.

            Σήμερα δεν ψάχνουμε να βρούμε και να καταλογίσουμε ευθύνες, σε αυτούς που έ­φται­ξαν για εκείνον τον αλληλοσπαραγμό. Ιστορικοί και αναλυτές έχουν καταλήξει και δια­πι­στώσει ότι το φταίξιμο, βασικά, ανήκει στις ξενοκίνητες ανταρτικές δυνάμεις, τις οποίες έ­σπρω­ξαν οι υψηλοί τους "προστάτες" προς απατηλά όνειρα και ελπίδες, αλλά στην συ­νέ­χεια τις εγκατέλειψαν αβοήθητες.

            Η αναφορά στα ιστορικά γεγονότα του συμμοριτοπολέμου ή του "εμφυλίου", όπως με­τονομάστηκε από το έτος 1989 (νόμος 1863/1989, ΦΕΚ 204Α') ανοίγει την στρόφιγγα της μνήμης, ανασύρει βιωματικές εμπειρίες και φέρει στο νου μας ήττες, απώλειες, μεγάλες κα­ταστροφές και διωγμούς. Είναι απαραίτητο να τονιστεί η τραγική διάσταση μιας μεγάλης αν­θρώπινης και εθνικής καταστροφής, να μην παραποιείται, ούτε να απλοποιείται μια σύν­θε­τη πραγματικότητα και ούτε να μετατρέπεται σε αδιαφορία, μισαλλοδοξία, μίσος και φα­να­τική πολιτική συνθηματολογία. Στον εμφύλιο πόλεμο συνυπήρχαν μνήμη και λήθη, νε­κροί και ζωντανοί, απουσίες και παρουσίες.

            Βαρύς ο φόρος και υψηλό το τίμημα αίματος, που κατέβαλε η Πατρίδα μας την πε­ρίο­δο του τριετούς εμφυλίου πολέμου. Τους χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους της πε­ριό­δου αυτής τιμά κάθε χρόνο η Ε.Α.Α.Σ., τους τόπους της θυσίας τους, ήτοι στο όρος Βίτσι και στο χωριό Βούρμπιανη του Γράμμου.

            Είναι ηθική υποχρέωση και καθήκον στους επι­ζώ­ντες να προστατεύουν τη μνήμη των νεκρών συναδέλφων τους με αξιοπρέπεια, σεβασμό, ει­λικρίνεια, άφοβα με γεν­ναιό­τη­τα, που εμπνέουν η αυτοθυσία και η αλήθεια. Ηχεί μέσα μας ως διαρκής υπόμνηση της ο­φει­λής απέναντι σε εκείνους, που θυσιάστηκαν, έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία, τη δη­μο­κρατία και την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας και η Πο­­λιτεία σκόπιμα και συ­στη­μα­τι­κά τους ξεχνάει.

            Τελεί μια σεμνή, απλή και απέριττη θρησκευτική επιμνημόσυνη δέηση. Καταθέτει στη μνήμη τους δάφνινο στεφάνι ως ελάχιστη απότιση φόρου υψίστης τιμής και ευ­γνω­μο­σύ­νης, γιατί αντιστάθηκαν, πολέμησαν με τόλμη, ηρωισμό και αυταπάρνηση και απέτρεψαν την υποδούλωση της Πατρίδας μας στις ξενοκίνητες ανταρτικές δυνάμεις της εποχής.

            Η 29η Αυγούστου 1949 είναι η ενδοξότερη ημέρα που σήμανε το τέλος του εμ­φυ­λίου διχασμού και ως επέτειος ΝΙΚΗΣ θα πρέπει να μνημονεύεται στο επετειακό ημερο­λό­γιο των εθνικών εορτών της Πατρίδας μας.

            Δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν, να ανα­σύρου­με θλιβερές μνήμες, να αναμοχλεύσουμε πάθη και μίση και να στοχοποιήσουμε ανθρώπους.

            Απλά σήμερα, θέλουμε τους μαχητές εκείνους, που τήρησαν τον στρατιωτικό τους όρ­κο, έπραξαν το καθήκον τους, πολέμησαν και έπεσαν στις βουνοπλαγιές και στις χα­ρά­δρες του Βίτσι, του Γράμμου και των λοιπών πεδίων μάχης, να σταματήσει να δολοφονεί η πο­λιτική σκοπιμότητα και να τους ξεχνά η επίσημη Πολιτεία.

            Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.