Μια φορά και ένα καιρό, ο Ηρακλής
περνούσε απο ένα στενό δρομάκι. Είδε καταγής ένα πράγμα που έμοιαζε με
μηλαράκι, του φάνηκε πως ήταν κάτι κακό, και θέλησε να το συντρίψει με το
ρόπαλο.
Το χτυπάει μιά με το ρόπαλο, το μηλαράκι
δέν συντρίφτηκε, αλλα αντίθετα έγινε διπλάσιο σε μέγεθος.
Το ξανακοπανάει, ξαναδιπλασιάστηκε σε
μέγεθος.
Συνέχισε να το κοπανάει με το ρόπαλο, το
μηλαράκι δέν ζουλιόταν, αντιθέτως: με κάθε χτύπημα μεγάλωνε, γρήγορα μεγάλωσε
τόσο που έφραξε όλο το δρόμο και δέν μπορούσε να περάσει.
Ο Ηρακλής έμεινε έκπληκτος, άφησε το ρόπαλο
κ κοίταζε απορημένος, αναρωτιόταν
"Τί
πράγμα είναι αυτό;".
Σε εκείνη την απορία
του εμφανίστηκε η θεά Αθηνά και του λέει:
‘’ Ώ Ηρακλή,
αναρωτιέσαι τί είναι αυτό που μοιάζει με μήλο; Είναι ο σπόρος της φιλονεικίας,
του καβγά. Άν το αφήσεις, παραμένει μικρό. Άν το πολεμήσεις, μόνο που
μεγαλώνει, διογκώνεται και αδιέξοδο δημιουργεί. Να θυμάσαι, όποτε το δείς,
άσ'το όπως είναι και μήν το πολεμάς!’’
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
Ἡρακλῆς καὶ Ἀθηνᾶ
Διὰ στενῆς ὁδοῦ ὥδευεν Ἡρακλῆς. Μήλῳ δέ τι ὅμοιον κατὰ γῆς καθήμενον ἰδὼν
ἐπειρᾶτο τῷ ῥοπάλῳ συντρίβειν.
Τὸ δὲ [μᾶλλον] διπλοῦν ἀπὸ τῆς ψαύσεως τοῦ ῥοπάλου ἐγένετο.
Ὁ δὲ μᾶλλον τῷ ῥοπάλῳ καὶ αὖθις ἔπαιε.
Τὸ δ᾿ εἰς μέγεθος ἀρθὲν τὴν ὁδὸν τούτῳ ἀπέφραξε. ὁ δὲ ῥίψας τὸ ῥόπαλον ἵστατο
ἐκπληττόμενος.
Ἀθηνᾶ δὲ τοῦτον ἰδοῦσα ἔφη·
‘’Ὦ
Ἡράκλεις, παῦσαι θαυμάζων· τὸ γὰρ νῦν τὴν ἀπορίαν σοι προξενῆσαν ἡ φιλονεικία
καὶ ἔρις ἐστίν. Ἂν οὖν τις ταύτην οἵαν εὗρεν ἀφήσῃ, ἐπὶ μικροῦ μένει· ἂν δὲ
μάχεσθαι θέλῃ πρὸς ταύτην, οὕτως ἐκ μικροῦ οἰδεῖ καὶ εἰς μέγα προέρχεται.’’
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὅτι πᾶσι φανερὸν
καθέστηκεν ὡς αἱ μάχαι καὶ ἔριδες αἰτίαι μεγάλης βλάβης ὑπάρχουσιν
