Ιωάννης Παναγάκος
Είναι μεγάλη η πληγή
πονάει μαζί μου και η γη,
φάνηκε η νύχτα στο μυαλό και
πώς απλώνει!
Ήταν πλαστή κι η επιταγή,
το σκάφος γέρνει, ναυαγεί,
έσβησε ο ήλιος και το σκότος με
κυκλώνει.
Η νύχτα απλώνει σκοτεινιά
τον πόνο και την παγωνιά,
μα εγώ αηδόνι στο κλουβί δε θα
καθίσω.
Θ’ αστράψω του ήλιου τη γενιά,
με το σπαθί και μια πενιά,
τον έρωτα και τη ζωή θα πάρω
πίσω.
Θέλω να ορθώσω το κορμί,
με της ψυχής μου την ορμή,
να βγω απ’ το σπήλαιο του
Πλάτωνα, στο αλώνι.
Να κάνω μια καταδρομή
στο σύστημα που αποδομεί
τη γη, τον άνθρωπο, και τ’
όνειρο σκοτώνει.
Θέλω ν’ απλώσω τα φτερά,
τα όνειρα τα τρυφερά,
ν’ αλλάξω κάθε τι που τη ζωή
μαυρίζει.
Τους φαύλους και τη διαφθορά
να ρίξω πάνω στην πυρά,
να θραύσω κάθε ποταπού το
μετερίζι.
Η νύχτα απλώνει σκοτεινιά
τον πόνο και την παγωνιά,
μα εγώ αηδόνι στο κλουβί δε θα
καθίσω.
Θ’ αστράψω του ήλιου τη γενιά,
με το σπαθί και μια πενιά,
τον έρωτα και τη ζωή θα πάρω
πίσω.
Πρώτο Βραβείο στον Μουσικό Στίχο, στον 5ο
Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων
(Ε.Π.Ο.Κ) εις μνήμην Βίκυς Ζαχαρίου και Δημήτρη Μανιού.
