Του Ν. Ασημακόπουλου
Αναρωτιούνται, φαντάζομαι, οι περισσότεροι, πως γίνεται και οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να κινούνται στον αστερισμό του γελοίου, παρά τις σοβαρές καταστάσεις μέσα στις οποίες μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Δεν είναι μόνο που τα μεγάλα κόμματα έχουν φτιάξει δύο εντελώς αντίθετες Ελλάδες, που δεν τις αφήνουν να συναντηθούν πουθενά και να τις βάζουν απέναντι να τσακώνονται. Αυτό, άντε να το καταλάβω. Οι μεν, σκορπάνε φόβο, ξέροντας πως αν ο κόσμος ψηφίσει «ελεύθερα» οι μέρες τους θα είναι μετρημένες. Οι δε, καταλαβαίνουν πως αν δεν βγουν ούτε τώρα, θα δουν εξουσία του… αγίου Ποτέ. Άρα, κάνουν το παιχνιδάκι τους μέχρι την… τελική νίκη, αδιάφοροι για τις συνέπειες!
Το θέμα όμως είναι ότι σε τόσο δύσκολες εποχές, όχι μόνο δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές, αλλά αντίθετα ξεπετάγονται κάτι τύπου που οποιαδήποτε υπεύθυνη κοινωνία μέσα στην κρίση που την ταλαιπωρεί θα έπρεπε να τους είχε πάρει με τις πέτρες.
Δεν κάνει, ας πούμε, κόμμα από το πουθενά μόνο ο Απόστολος Γκλέτσος. Προχωράει και ο Γιωργάκης. Γύρισε και απειλεί να μας ξανασώσει. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, την ιδρυτική του διακήρυξη να την κάνει από το Καστελλόριζο, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!
Από την άλλη, υπάρχουν εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες ο… άλλος πρωθυπουργός –άκης, αν δεν βαριόταν να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα μάζευε εύκολα παραπάνω από τους 180 που χρειάζονται. Μιλάμε για εκείνον που πήρε το χρέος στα 200 δις., το έφτασε 300 μέσα σε τέσσερα χρόνια και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Τρίτη χαλαρή περίπτωση, ο Κουβέλης. Αφού μας βούτηξε για δύο χρόνια στα πιο βαθειά μνημόνια, μόλις κατάλαβε ότι θα εξαφανιζόταν από τον χάρτη, θυμήθηκε ότι είναι αριστερός. Άρχισε να καταγγέλλει τη δική του κυβέρνηση! Και επειδή δεν τον γλίτωσε ούτε αυτό, έκανε την τεράστια κωλοτούμπα. Τώρα πλευρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κολλήσει όλες τις παιδικές αρρώστιες του ΠΑΣΟΚ, το συζητάει σοβαρά μαζί του.
Υπάρχει κι ένα κομμάτι που το ξεφτιλίζει το πράγμα εντελώς. Ξαπλώνει ο επίσης… αριστερός βουλευτής στο Σύνταγμα μαζί με τους πρόσφυγες από τη Συρία με κεντρικό σύνθημα… «σπάστε τον καναπέ»(!), μέχρι που κάποια στιγμή βαριέται, αρχίζει και να βρέχει, οπότε αποφασίζει να κάνει ένα διαλειμματάκι για να πιει καφέ. Παίρνει και μία σακούλα τυρόπιτες, ώσπου τον τσακώνουν οι κάμερες (επαναστατικές πράξεις χωρίς κάμερες δεν έχουν νόημα πλέον…) να μασουλάει. Και επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί από την τηλεόραση, πηγαίνει σε μία εκπομπή του Θέμου και αδειάζει στο τραπέζι μία τσάντα χάπια που τάχα έπαιρνε την ώρα που τον τσίμπησαν να τρώει!
Φυσικά το θέμα δεν είναι αυτός. Ούτε ο πρώτος ακίνδυνος γραφικός, ούτε ο τελευταίος. Η ουσία έχει να κάνει με την αντίδραση του κόμματός του που δεν ενοχλήθηκε καν ή… θεώρησε επαρκείς τις εξηγήσεις του!
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι διασκεδαστές.
Ο Μελάς π.χ., που αφού ψήφισε πρώτα το… 20%, τώρα θα πάει στο άλλο 80, προκαλώντας ένα από τα πιο τρελά ιντερνετικά τρολαρίσματα τη χρονιά που φεύγει.
Η Βούλτεψη, που βγάζει κάθε τρεις και λίγο τις εκφοβιστικές… α λα Χρύσα Ρώπα κορόνες της.
Ο Άδωνις, που σηκώνει το σκιάχτρο της… Μικρασιατικής Καταστροφής!
Τελικά, σε όλη αυτή την κωμωδία που ζούμε, ο μοναδικός αληθινός κωμικός φαίνεται να είναι ο Χαϊκάλης. Οι άλλοι δηλώνουν κανονικοί πολιτικοί…
Το χειρότερο; Έχουμε μπροστά μας μία καθημερινή γελοία παράνοια που την ανεχόμαστε, όχι επειδή μας κάνει να γελάμε, αλλά γιατί φτάσαμε στο σημείο να μην μας ενοχλεί!
Ξέρουμε, άλλωστε, πως αν δεν θέλαμε, δεν θα την αφήναμε να κυριαρχήσει πάνω μας.
Μία από τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ είναι επειδή σε τέτοιους ανθρώπους δώσαμε και εξακολουθούμε να δίνουμε ρόλους.
Υπάρχουν μερικοί που τους χειροκροτούν κιόλας! Ακόμη!!!
Και περιμένουν-ουμε να μας βγάλουν από την κρίση…
Πιο παρανοϊκό και αστείο…
Αναρωτιούνται, φαντάζομαι, οι περισσότεροι, πως γίνεται και οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να κινούνται στον αστερισμό του γελοίου, παρά τις σοβαρές καταστάσεις μέσα στις οποίες μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Δεν είναι μόνο που τα μεγάλα κόμματα έχουν φτιάξει δύο εντελώς αντίθετες Ελλάδες, που δεν τις αφήνουν να συναντηθούν πουθενά και να τις βάζουν απέναντι να τσακώνονται. Αυτό, άντε να το καταλάβω. Οι μεν, σκορπάνε φόβο, ξέροντας πως αν ο κόσμος ψηφίσει «ελεύθερα» οι μέρες τους θα είναι μετρημένες. Οι δε, καταλαβαίνουν πως αν δεν βγουν ούτε τώρα, θα δουν εξουσία του… αγίου Ποτέ. Άρα, κάνουν το παιχνιδάκι τους μέχρι την… τελική νίκη, αδιάφοροι για τις συνέπειες!
Το θέμα όμως είναι ότι σε τόσο δύσκολες εποχές, όχι μόνο δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές, αλλά αντίθετα ξεπετάγονται κάτι τύπου που οποιαδήποτε υπεύθυνη κοινωνία μέσα στην κρίση που την ταλαιπωρεί θα έπρεπε να τους είχε πάρει με τις πέτρες.
Δεν κάνει, ας πούμε, κόμμα από το πουθενά μόνο ο Απόστολος Γκλέτσος. Προχωράει και ο Γιωργάκης. Γύρισε και απειλεί να μας ξανασώσει. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, την ιδρυτική του διακήρυξη να την κάνει από το Καστελλόριζο, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!
Από την άλλη, υπάρχουν εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες ο… άλλος πρωθυπουργός –άκης, αν δεν βαριόταν να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα μάζευε εύκολα παραπάνω από τους 180 που χρειάζονται. Μιλάμε για εκείνον που πήρε το χρέος στα 200 δις., το έφτασε 300 μέσα σε τέσσερα χρόνια και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Τρίτη χαλαρή περίπτωση, ο Κουβέλης. Αφού μας βούτηξε για δύο χρόνια στα πιο βαθειά μνημόνια, μόλις κατάλαβε ότι θα εξαφανιζόταν από τον χάρτη, θυμήθηκε ότι είναι αριστερός. Άρχισε να καταγγέλλει τη δική του κυβέρνηση! Και επειδή δεν τον γλίτωσε ούτε αυτό, έκανε την τεράστια κωλοτούμπα. Τώρα πλευρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κολλήσει όλες τις παιδικές αρρώστιες του ΠΑΣΟΚ, το συζητάει σοβαρά μαζί του.
Υπάρχει κι ένα κομμάτι που το ξεφτιλίζει το πράγμα εντελώς. Ξαπλώνει ο επίσης… αριστερός βουλευτής στο Σύνταγμα μαζί με τους πρόσφυγες από τη Συρία με κεντρικό σύνθημα… «σπάστε τον καναπέ»(!), μέχρι που κάποια στιγμή βαριέται, αρχίζει και να βρέχει, οπότε αποφασίζει να κάνει ένα διαλειμματάκι για να πιει καφέ. Παίρνει και μία σακούλα τυρόπιτες, ώσπου τον τσακώνουν οι κάμερες (επαναστατικές πράξεις χωρίς κάμερες δεν έχουν νόημα πλέον…) να μασουλάει. Και επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί από την τηλεόραση, πηγαίνει σε μία εκπομπή του Θέμου και αδειάζει στο τραπέζι μία τσάντα χάπια που τάχα έπαιρνε την ώρα που τον τσίμπησαν να τρώει!
Φυσικά το θέμα δεν είναι αυτός. Ούτε ο πρώτος ακίνδυνος γραφικός, ούτε ο τελευταίος. Η ουσία έχει να κάνει με την αντίδραση του κόμματός του που δεν ενοχλήθηκε καν ή… θεώρησε επαρκείς τις εξηγήσεις του!
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι διασκεδαστές.
Ο Μελάς π.χ., που αφού ψήφισε πρώτα το… 20%, τώρα θα πάει στο άλλο 80, προκαλώντας ένα από τα πιο τρελά ιντερνετικά τρολαρίσματα τη χρονιά που φεύγει.
Η Βούλτεψη, που βγάζει κάθε τρεις και λίγο τις εκφοβιστικές… α λα Χρύσα Ρώπα κορόνες της.
Ο Άδωνις, που σηκώνει το σκιάχτρο της… Μικρασιατικής Καταστροφής!
Τελικά, σε όλη αυτή την κωμωδία που ζούμε, ο μοναδικός αληθινός κωμικός φαίνεται να είναι ο Χαϊκάλης. Οι άλλοι δηλώνουν κανονικοί πολιτικοί…
Το χειρότερο; Έχουμε μπροστά μας μία καθημερινή γελοία παράνοια που την ανεχόμαστε, όχι επειδή μας κάνει να γελάμε, αλλά γιατί φτάσαμε στο σημείο να μην μας ενοχλεί!
Ξέρουμε, άλλωστε, πως αν δεν θέλαμε, δεν θα την αφήναμε να κυριαρχήσει πάνω μας.
Μία από τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ είναι επειδή σε τέτοιους ανθρώπους δώσαμε και εξακολουθούμε να δίνουμε ρόλους.
Υπάρχουν μερικοί που τους χειροκροτούν κιόλας! Ακόμη!!!
Και περιμένουν-ουμε να μας βγάλουν από την κρίση…
Πιο παρανοϊκό και αστείο…
