O Joe Cocker δεν είναι πια μαζί μας….

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Πέθανε σε ηλικία 70 ετών ο τραγουδιστής Joe Cocker, μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο.

    Υπηρέτησε με πάθος την σόουλ, τη ροκ αλλά και τη φολκ μουσική.
    Η χαρακτηριστική βραχνή φωνή του και οι σπασμωδικές χορευτικές του κινήσεις, ήταν το σήμα κατατεθέν του.

    Ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 16 ετών, όταν μαζί με 3 φίλους του έφτιαξαν τους Cavalliers. Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν σε ένα κέντρο νεότητας, όπου μάλιστα πλήρωσαν και είσοδο για να μπουν να τραγουδήσουν.
    Οι Cavalliers διαλύονται μετά απο ένα χρόνο. Ο Κόκερ παρατά το σχολείο, πιάνει δουλειά σαν υδραυλικός αλλά δεν εγκαταλείπει τη μουσική. Με το νέο του συγκρότημα, τους Vance Arnold, τραγουδάει σε παμπ του Σέφιλντ. Το 1963, το συγκρότημα ανοίγει τη συναυλία των Rolling Stones.

    Το 1966, μαζί με τον Chris Stainton, φτιάχνουν την Grease Band. Το όνομα το επέλεξε ο Κόκερ, το εμπνέυστηκε από μία αποστροφή του τζαζίστα Jimmy Smith, ο οποίος σε μία συνέντευξη του, είπε για έναν μουσικό ότι είχε πολύ γράσσο (grease). Προσελκύουν την προσοχή του παραγωγού των Moody Blues και ο Κόκερ κάνει την πρώτη του μικρή επιτυχία με το Marjorine.

    Τότε περίπου ξεκινά τις διασκευές τραγουδιών των Beetles.

    Το 1968 κάνει μία συγκλονιστική διασκευή του with a little help from my friends των Beetles. H συγκλονιστική του ερμηνεία στο φεστιβάλ του Woodstock έμεινε στη ιστορία. Λίγο μετά την εμφάνιση του, το φεστιβάλ διακόπηκε λόγω της καταιγίδας.

    Το 1972 απελάθηκε από την Αυστραλία κατά την διάρκεια της τότε περιοδείας του. Ήταν συχνά μεθυσμένος επί σκηνής. Όμως στο studio ηχογραφήσεων ο Cocker ήταν ακόμα καταπληκτικός. Μέσα στην λίστα των επιτυχιών του περιλαμβάνονταν κομμάτια όπως το “Midnight Rider“, “You Are So Beautiful” και “Put Out The Light“.

    Έχει τραγουδήσει κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά sountrack ταινιών: Το 1982, ερμηνεύει μαζί με Jennifer Warnes το Up where we belong, το τραγούδι που ταυτίστηκε με την ταινία «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν», για το οποίο πήρε και το βραβείο Γκράμυ.

    Το 1986 «ντύνει» μουσικά την Κίμ Μπάσινγκερ με ένα τραγούδι ύμνο στο στρηπτίζ: You can leave your hat on.