Δωσ’ μου μια φωτογραφία

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Εδώ και πάνω από 60 χρόνια, ο μεγάλος ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών Σπύρος Ζαγοραίος, είχε βάλει την μουσική στους στίχους του Κώστα Βίρβου και είχαν δημιουργήσει την μεγάλη επιτυχία της εποχής «Δωσ’ μου μια φωτογραφία». Αυτό σαν εισαγωγή, που δεν έχει και πολύ σχέση με το θέμα, αλλά τραβάει…
    Το κακό ξεκίνησε όταν ένα φίλος, μου είπε: «Ρε συ αυτή τη φωτογραφία την έχεις από τότε που τελείωσες το γυμνάσιο»; Αυτό ήταν. Η πρόγκα είχε χτυπήσει όχι απλώς καμπανάκι, αλλά καμπάνα της Παραμυθιάς.

Μόλις πέρασε η πρώτη κρυάδα, έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει (αν είναι δυνατόν…) και να δεις που βρήκα τελικά τη λύση. Να κάνω το αντίστροφο από αυτό που είχε κάνει ο Σημίτης. Δηλαδή, εκείνος αφαιρούσε τις ελιές από τις αφίσες του, εγώ να προσθέσω μερικές ρυτίδες στην ήδη υπάρχουσα φωτογραφία. Άλλωστε η τέχνη αλλοιώσεως φωτογραφιών είναι αρκετά παλιά.

    Προ ημερών στην στήλη «Ηρεμολόγιο» στην «δημοκρατία», διάβασα ότι γνωστός τηλεεισαγγελέας, παρουσίασε μία σκηνή από την ταινία «The interview», ως δήθεν πραγματική που διαδραματίζεται κάπου στον ταλαίπωρο ντουνιά.

    Εδώ στην Ελλάδα, όπου ως γνωστόν ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, μόνο που τώρα τελευταία οι φαιδροί γίνανε περισσότεροι τα πορτοκάλια, το κακό είχε πρωτοεμφανιστεί στην δεκαετία του ΄50, με «πείραγμα» φωτογραφιών από προεκλογικές συγκεντρώσεις. Είτε για κόμμα εξουσίας επρόκειτο, είτε για απόκομμα της συμφοράς, την άλλη μέρα οι φιλικές τους εφημερίδες, παρουσίαζαν πλήθη λαού να συνωστίζονται (από τότε ο συνωστισμός είχε μπει στη ζωή μας), για να ακούσουν τον Αρχηγό. 

    Βέβαια οι φωτογραφίες εκείνες, ήταν τόσο άγαρμπα καμωμένες, που ακόμα και ένα νήπιο τις καταλάβαινε.

    Οι παλαιότεροι εξ’ ημών, θυμόμαστε την γνωστή ιστορία της «Ηλένιας του πολυτεχνείου». Για να μαθαίνουν λοιπόν και οι νεότεροι, να θυμίσουμε ότι τότε, μέσα στον ορυμαγδό του ψέματος, κυκλοφόρησε μία αφίσα με την φωτογραφία μιας κοπέλας που έγραφε: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της, αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».  Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες και μία από αυτές, η «Αυγή», έγραψε, κατά λέξη, με σπαραξικάρδιο τίτλο: «ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ» και με υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε;» Σε λίγο αποκαλύφθηκε, ότι η φωτογραφία της «δολοφονημένης Ηλένιας», δεν ήταν παρά το γνωστό φωτομοντέλο Νάνσυ Κρίντλαντ, που είχε ποζάρει για διαφήμιση του σαμπουάν «Μπρεκ», είχε δε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Βογκ». Για την ιστορία ο εμπνευστής της «Ηλένιας» μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε άρπαξε 8 μήνες. Την δουλειά του βέβαια την είχε κάνει, αφού ως και η Ιωάννα Τσάτσου, σύζυγος του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κων. Τσάτσου, είχε γονατίσει μπροστά στο σκίτσο και δάκρυσε, όταν στην «γιορτή» το όνομα της Ηλένιας αναφέρθηκε πρώτο-πρώτο…

    Θυμόμαστε τον πετρελαιομένο κορμοράνο, που κάθε άλλο παρά στο Περσικό είχε λουστεί με πετρέλαιο;   Η φωτογραφία του CNN λοιπόν με τον κορμοράνο βουτηγμένο στο πετρέλαιο να προσπαθεί να επιζήσει στα μολυσμένα νερά του Περσικού Κόλπου, πέτυχε το σκοπό του. Αυτή η εικόνα, μαζί με άλλες ανάλογες, έγιναν το σύμβολο της απανθρωπιάς του Σαντάμ Χουσεϊν. Λίγους μήνες αργότερα, κι’ όταν πια ο στόχος της προπαγάνδας είχε επιτευχθεί, ορνιθολόγοι αποκάλυψαν ότι Γενάρη μήνα, την περίοδο δηλαδή της Ιρακινής αποχώρησης από το Κουβέιτ, δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχουν κορμοράνοι στον Περσικό Κόλπο. Ένας δημοσιογράφος μάλιστα παραδέχθηκε ότι οι κορμοράνοι που ανήκαν σε ζωολογικό κήπο, είχαν περιλουστεί επίτηδες με πετρέλαιο για τις ανάγκες της φωτογράφησης και της προπαγάνδας.

    Πολλές φωτογραφίες διαφόρων ηγετών τους δείχνουν να χαιρετούν ναζιστικά (πλέον, μόνο με υψωμένη γροθιά επιτρέπεται να χαιρετάς). Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι παρά μία παγωμένη στιγμή του αντιστοίχου βίντεο.
    Πιό πρόσφατες είναι οι «πειραγμένες» φωτογραφίες λαθρομεταναστών, που οι άκαρδοι λιμενικοί μας, τους άφηναν να θαλασσοπνίγονται.
     Μάστορες στο είδος βέβαια οι σοβιετικοί, οι οποίοι αφαιρούσαν από φωτογραφίες, όποιον εν τω μεταξύ αποκεφαλιζόταν (η λέξη με ή χωρίς εισαγωγικά) για τους γνωστούς λόγους (αντικομματική δράση, οπορτουνισμός, φραξιονισμός κ.λπ.). Έτσι, μια φωτογραφία για την οποία αρχικώς είχαν ποζάρει 12 πρόσωπα κατέληγε στο τέλος με 5, ενώ τα εξαφανισμένα αντικαθίσταντο με λουλούδια, εταζέρες και… πόρτες.

    Με όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μου, άρχισα να εγκαταλείπω την ιδέα να κάνω φωτοσόπ στην φωτογραφία μου. Άλλωστε ένας σοβαρός λόγος που με αποθάρρυνε ήταν ότι δεν γνώριζα να δουλεύω το φωτοσόπ…

    Έτσι άλλη λύση δεν υπήρχε παρά να ποζάρω. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα από την εποχή που ο «Πολυτεχνίτης κι’ Ερημοσπίτης» Βέγγος έκανε τον φωτογράφο. Έτσι λοιπόν, μια μέρα που βρέθηκα με γραβάτα, ακόμη δεν έχω ενστερνισθεί την φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ, αγγάρεψα ένα φίλο μου να μου βγάλει 2-3 πόζες στο κινητό μου για να διαλέξω.

    Ως γνωστόν δεν κάνω τίποτα, αν πρώτα δεν ρωτήσω το στεφάνι μου. Έτσι και τώρα: «Για πες μου ρε γυναίκα, ποιά είναι η καλύτερη; Εγώ νομίζω αυτή» είπα και της έδειξα μία, κατά τη άποψή μου, καλή. Η απάντηση δεν ήταν ακριβώς αυτή που περίμενα και ομολογώ ότι αισθάνθηκα σαν βολεμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, που του λένε να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας. «Τι ψάχνεις Χριστιανέ μου; Μήπως νομίζεις ότι είσαι και όμορφος;» Ω Θεοί! Καλύτερα να μάθαινα ότι η ΝΔ θα διατάξει τα στελέχη του κόμματός να παρακολουθούν εν σώματι και εξ αδιαιρέτου εκδηλώσεις του ΚΚΕ (εμπρός στο δρόμο που άραξε ο περιφερειάρχης), παρά αυτό που άκουσα.
    Όμως τα γεγονότα ήταν αμείλικτα. Ό,τι βλέπει ο φωτογραφικός φακός αυτό βγάζει. Διαφορετικά θα παίρναμε όλοι μια φωτογραφία του Σπαλιάρα κι’ όξω απ’ την πόρτα.
    Αυτή λοιπόν είναι η πονεμένη ιστορία, που οδήγησε στην αλλαγή της φωτογραφίας την οποία θα απολαύσετε προσεχώς.