Εκατό, εκατό, κατοστάρα εκατό

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Οι επαΐοντες γνωρίζουν, ότι αυτό είναι το σύνθημα των οπαδών μιας ομάδας μπάσκετ, όταν την παροτρύνουν να ξεπεράσει τους εκατό πόντους εις βάρος της αντιπάλου.
    Τούτες τις μέρες αυτό το σύνθημα τριγυρνάει στο μυαλό μου, καθώς το σημερινό είναι το εκατοστό κομμάτι, που γράφω για την ηλεκτρονική σελίδα της «δημοκρατίας».
     Σαν χθες ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και ο Παναγιώτη ο Λιάκος ζήτησε την συνεργασία μου. Από τότε άλλαξε άρδην η ζωή μου.

    Καμιά πενηνταριά γνωστοί, μου έκοψαν την καλημέρα, επειδή δεν συμφωνούσαν με τα γραφόμενά μου.

    Άλλοι καμιά διακοσαριά με «έπιασαν» για να βάλω τα παιδιά τους σε δουλειά, μια και τώρα «είμαι στα πράματα».

    Όλοι νομίζουν ότι είμαι, περίπου, το αφεντικό στην «δ», όπου λύνω και δένω και μου δίνουν παραγγελίες.  Άλλες ήρεμες και άλλες θυμωμένες: «Πες στον Κωτάκη ότι τα γράφει ωραία». «Αυτός ο Akis είναι μέσα στην καρδιά μου». «Να πεις στον Λιάκο ότι τον γουστάρω πολύ». «Το τρίδυμο Ελευθερόγλου, Ριζούλης και Χαρβαλιάς σκίζει» και πολλά άλλα συναφή.

    Όμως υπάρχουν και σκληρότερα αιτήματα: «Πες στον Φιλιππάκη να σκληρύνει ακόμη». Τέτοια ωραία.

    Βέβαια μάταια προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους, ούτε κατ’ οψιν τους ξέρω, διότι σήμερα όλα γίνονται από το σπίτι με τα e-mail. Μπα! Μάταιος κόπος.

    Όμως το πράγμα έχει και συνέχεια. Περπατάω στη γειτονιά μου και μερικές φορές – λίγες είναι η αλήθεια – ακούω μερικούς να σιγοψιθυρίζουν «Έρχεται το ψώνιο» ή «σιγά τον Λάρι Κίνγκ. Οι τιράντες του λείπουν μόνο του καβαλοκαλάμη». Εδώ να προσθέσω και μία βασική διαφορά μου με τον Λάρι. Αυτός έχει παντρευτεί 8 φορές και εγώ μία. Άρα ούτως ή αλλέως υστερώ σημαντικά. Το τελευταίο παρακαλώ να μη κοινοποιηθεί σε αναρμόδια πρόσωπα…

    Κάποιοι με ρωτούν στο δρόμο: «Ποιο θεωρείς το καλύτερό σου κομμάτι;» Και εγώ τους δίνω την εξαιρετικά πρωτότυπη απάντηση: «Όλα τα κείμενά μου τα αγαπώ το ίδιο. Είναι δυνατόν η μητέρα να ξεχωρίζει τα παιδιά της;». Είναι σαν την απάντηση που δίνουν οι ποδοσφαιριστές: «Κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά»…
    Βέβαια ειναι και οι θαυμαστές. Προχθές με σταμάτησε φίλος και μου είπε: «Σε απολαμβάνω. Συγχαρητήρια. Να ξέρεις ότι μόλις βλέπω κείμενό σου, το προωθώ αμέσως στους φίλους μου στο facebook» Φουσκώνω από υπερηφάνεια και του λέω: «Ευχαριστώ πολύ. Και πόσους φίλους έχεις;» για να εισπράξω την απάντηση: «προς το παρόν 2, αλλά το οργανώνω».

    Ένας άλλος όταν τον ρώτησα αν με διαβάζει μου απάντησε όλο ενθουσιασμό: «Βεβαίως σε διαβάζω κάθε μέρα και μου αρέσει που αναφέρεσαι στα παλιά». Τον ευχαρίστησα ευγενικά και βιάστηκα να απομακρυνθώ.   Προφανώς με είχε μπερδέψει με την Akis. Δεν πειράζει όμως συμβαίνουν αυτά στους μεγάλους άνδρες. Εδώ κοτζάμ πρωθυπουργός μπέρδεψε την Μυτιλήνη με τη Λέσβο. 

    Πάντως εγώ τα εκλαμβάνω όλα αυτά ως επιτυχία, η οποία βεβαίως προκαλεί και τον ανθρώπινο φθόνο.  Εδώ ο κ. Τσίπρας θεώρησε ως επιτυχία του το Γιούρογκρουπ.
    Μετά τα προαναφερθέντα νομίζω ότι πρέπει να απευθύνω ευχαριστίες. Έτσι ευχαριστώ τη μαμά μου, που όλα αυτά τα χρόνια με στήριξε. Τον μπαμπά μου. Το στεφάνι μου, που ήταν συνεχώς δίπλα μου και με εμψύχωνε («Ότι τώρα στα γεράματα θα εισπράττω την πρόγκα των συγγενών και φίλων δεν το περίμενα», είναι το αγαπημένο της σχόλιο). Ευχαριστώ τα πρώτα μου ξαδέρφια, που τη τελευταία φορά που τα είδα κάτι σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους για έναν καλό γιατρό, αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς. Ευχαριστώ τα δεύτερά μου ξαδέρφια, τα οποία αφού έχω να τα δω πάνω από 10 χρόνια, δεν ξέρω την γνώμη τους, άρα την θεωρώ ως θετική. Δεν ευχαριστώ τα τρίτα μου ξαδέρφια, αφού δεν έχω. Ευχαριστώ τον φίλο μου τον Μήτσο τον νεοδημοκράτη, ο οποίος διαμαρτύρεται ότι χτυπάω την ΝΔ. Μάταια προσπαθώ να του εξηγήσω ότι μόνη της χτυπιέται, αλλά δεν εννοεί να το καταλάβει.