Κε Υπουργέ,
Σας ενημερώνω ότι υπέβαλα τη δήλωσή μου για
το 2016. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και παρέχω
υπηρεσίες αποκλειστικά σε ανώνυμες εταιρίες, επομένως δεν έχω απολύτως καμία
δυνατότητα να αποκρύψω εισόδημα.
Για
συνολικά μικτά εισοδήματα σχεδόν 110.000 €, θα πληρώσω συνολικούς φόρους 47.500
ευρώ, ποσοστό 43,2%.
Σε επίπεδο δε χρηματοοικονομικών ροών (cash flows) συμβαίνει το εξής: Από το καθαρό εισόδημα από όλες τις πηγές (επάγγελμα + άλλες) αφού αφαιρεθούν οι παρακρατηθέντες στην
πηγή φόροι απομένουν περίπου 81.000 €. Από το ποσό αυτό πρέπει φέτος να
πληρωθεί ο οφειλόμενος (μετά
τις παρακρατήσεις) φόρος,
οι ασφαλιστικές εισφορές στο πλαφόν του ΕΦΚΑ
και ο αναμενόμενος ΕΝΦΙΑ ύψους περίπου
7.000 €, δηλαδή ένα σύνολο σχεδόν 47.000 €. Επομένως
ταμειακά θα μείνουν 34.000 ευρώ ή το 42%, ενώ το υπόλοιπο 58% θα έχει
χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για καταβολές στο κράτος.
Η λογιστική αρχή της «ανεξαρτησίας των χρήσεων» βγάζει ακριβώς αυτά
τα αποτελέσματα. Από τα ταμειακά μου διαθέσιμα, 58% το κράτος - 42% εγώ. Για να
ζήσω την τετραμελή οικογένειά μου και να πληρώσω για όλα της τα έξοδα από τα
οποία ούτε ένα ευρώ δεν αναγνωρίζεται ως δαπάνη από την εφορία (ελεύθερος
επαγγελματίας γάρ).
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εφορίας για το 2015, όσοι έχουν δηλώσει εισόδημα
πάνω από 100.000 ευρώ είναι το 0,16% του συνόλου των φορολογουμένων.
Στο υποσύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών είναι το 0,67%. Δηλαδή εγώ ανήκω στο πιο πλούσιο περίπου δύο τοις
χιλίοις των πολιτών και στο επτά τοις χιλίοις των επιχειρηματιών/ελεύθερων
επαγγελματιών. Είμαι πλούσιος
και πολύ υπερήφανος ότι μετά από σχεδόν 30 χρόνια σκληρής δουλειάς έχω
καταφέρει να μπω στη χορεία των εξαιρετικά ελάχιστων πολιτών της χώρας.
Η χαρά μου όμως δεν κρατάει για πολύ. Με τη
φετινή χρονιά να μην εξελίσσεται καλά επαγγελματικά (έτσι
είναι, κε Υπουργέ των Οικονομικών, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έχουν
σκαμπανεβάσματα στη δουλειά τους!), η ανταπόκρισή μου στις φορολογικές, ασφαλιστικές,
επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις μου δεν μπορεί να γίνει από τα
ταμειακά μου διαθέσιμα που άφησε η καλή περσινή χρονιά και χρειάζεται να «βάλω χέρι και να φάω από τα έτοιμα», δηλαδή
από την αποταμίευσή μου.
Κι αυτό γιατί ως ελεύθερο επαγγελματία δεν
μου επιτρέπετε, κε Υπουργέ, να κρατήσω ένα αφορολόγητο αποθεματικό, φορολογείτε
το σύνολο των κερδών μου και μου στερείτε τη δυνατότητα να δημιουργήσω ένα
ανάχωμα για τις κακές χρονιές.
Εγώ ο «πλούσιος»
όπως εσείς θέλετε να με βλέπετε, τρώω από
τα έτοιμα και εκτιμώ ότι θα συνεχίσω να το κάνω για τα επόμενα
χρόνια. Εγώ ο «πλούσιος» αφαιρώ καταθέσεις από το σύστημα που τόσο
ανάγκη έχει η οικονομία. Εγώ ο «πλούσιος»
αντιμετωπίζω πρόβλημα ρευστότητας ο ίδιος
και βέβαια εγώ ο «πλούσιος» δεν μπορώ να συνεισφέρω στον εθνικό στόχο της
αύξησης των καταθέσεων στις Τράπεζες. Επειδή δε προφανώς θα
ανταποκριθώ πλήρως στις φορολογικές και ασφαλιστικές μου υποχρεώσεις, για πρώτη
φορά φέτος σκέφτομαι να μείνω πίσω στις δόσεις του στεγαστικού μου δανείου,
αφού κάπως, ως κλασικός αστός, θα πρέπει να
ζήσω και την οικογένειά μου, την οποία και τοποθετώ σε προτεραιότητα πιο ψηλά
από την Τράπεζα.
Και σπεύδω να πω ότι με τα εισοδήματά μου,
κε υπουργέ -ακόμα και μετά τη σφαγή στην οποία με
υποβάλλετε- είμαι
σε πολύ καλύτερη θέση από το συντριπτικό σύνολο των πολιτών που δίνουν τη μάχη
της επιβίωσης. Ούτε ζητώ τον οίκτο κανενός, ακόμα κι έτσι μπορώ να τα καταφέρω
να ζήσω την οικογένειά μου σε ένα καλό επίπεδο.
Βεβαίως όμως έχω ερωτήματα για εσάς: Αν εγώ
ο «πλούσιος» δεν μπορώ με τα σημερινά
δεδομένα να οραματιστώ την ανάπτυξη της δουλειάς μου, να προσφέρω εργασία σε
νέους ανθρώπους, να επενδύσω στην εξέλιξή μου ως επαγγελματία και να καταναλώσω
πέρα από τις απαραίτητες ανάγκες μιας μέσης τετραμελούς οικογένειας, τότε πώς
θα γίνει η πολυπόθητη ανάπτυξη στη χώρα;
Αν κάθε μέρα που περνάει, μοναδική μου
σκέψη είναι πώς θα προλάβω όλες τις υποχρεώσεις μου, πώς θα έχω χρόνο και
ηρεμία για να προγραμματίσω το επόμενό μου βήμα σε μια χώρα που το έχει ανάγκη
και από εμένα και από πολλούς σαν εμένα; Παραμένω δέσμιος μιας αγχώδους
καθημερινότητας, που τίποτα παραπάνω δεν μου επιτρέπει να κάνω.
Εγώ λοιπόν ο «πλούσιος»
δεν μπορώ να βοηθήσω τη χώρα μου, ανέχομαι και υπομένω την επιδρομή σας -κυριολεκτικά- στη ζωή μου, έχω χάσει οποιαδήποτε όρεξη
για το κάτι παραπάνω και αναζητώ τρόπους να δραπετεύσω σε κάποια άλλη -κανονική
χώρα- απ’
όπου θα σας κουνάω τις σχεδόν 70.000 ευρώ φόρους και εισφορές που μου
αφαιρείτε κάθε χρόνο από την τσέπη μου, επιστρέφοντάς μου τριτοκοσμικές
υπηρεσίες ασφάλειας, εκπαίδευσης, υγείας και σύνταξης.
Εγώ ο «πλούσιος»
θα προστεθώ στον σωρό όσων ομοίων μου έχετε ήδη στερηθεί. Ξέρω, δεν σας
ενδιαφέρει, γιατί προφανώς δεν σας ψηφίζουμε. Μόνο αυτό εξάλλου σας ενδιαφέρει,
πώς θα παραμείνετε στην εξουσία ενός λαού
που του μάθατε να κατεβάζει τον πήχη, να περνάει και πάλι από κάτω και να τον
ξανακατεβάζει.
Μέχρι όλοι να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν.
Ο «πλούσιος»
