Ενεργητική διαχείριση του προβληματικού
χαρτοφυλακίου με πωλήσεις επιχειρηματικών δανείων και «δώρο» κούρεμα χρεών σε
όσους φέρουν φρέσκο χρήμα ζητά η αγορά. Τα ημίμετρα των συνεχών ρυθμίσεων, ο «ηθικός κίνδυνος» και το «σκανάρισμα» των επενδυτών.
Την ώρα που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει το
περιεχόμενο του θεσμικού πλαισίου για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, μέσα στον
επιχειρηματικό κόσμο κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος η άποψη ότι θα
πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να πουληθούν εταιρικά δάνεια σε ξένους και
να προσελκυσθούν παράλληλα διεθνείς επενδυτές σε ελληνικές υπερχρεωμένες
επιχειρήσεις.
«Αν πρέπει να
αλλάξει κάτι στην υπόθεση των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών δανείων μετά
την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι η πολιτική που ακολουθούν μέχρι
σήμερα στο συγκεκριμένο ζήτημα τα εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»
δηλώνει στο Euro2day.gr
υψηλόβαθμο στέλεχος εισηγμένης εταιρείας, συμπληρώνοντας:
«Από την αρχή
της κρίσης μέχρι σήμερα, βασικός σκοπός των αρμόδιων τμημάτων ήταν οι ρυθμίσεις
των μη εξυπηρετούμενων δανείων, δηλαδή το πώς οι λήξεις θα πάνε πιο πέρα και
ενδεχομένως πώς το επιτόκιο του 8%, θα μπορούσε να μειωθεί στο 7% ή ακόμη και
στο 3% κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η πολιτική αυτή είναι φανερό πως
δεν απέδωσε. Ούτε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια μειώθηκαν (αντιθέτως, αυξήθηκαν), ούτε οι επιχειρήσεις ανέπνευσαν και φυσικά ούτε η ρευστότητα στην
οικονομία βελτιώθηκε. Και αυτό γιατί απλά, οι τράπεζες ζητούσαν από τις
τραυματισμένες επιχειρήσεις λεφτά που δεν μπορούσαν να δώσουν.
Θέλω να πιστεύω πως
μετά την ολοκλήρωση της επικείμενης επανακεφαλαιοποίησης, ο στόχος των αρμόδιων
τραπεζικών τμημάτων θα είναι το πόσα λεφτά θα μαζέψουν στα ταμεία τους και πόσο
γρήγορα θα γίνει αυτό. Μόνο έτσι, με την προσέλκυση δηλαδή νέων μετόχων, θα
μπορούσαν οι επιχειρήσεις να ανακάμψουν και παράλληλα να μπει φρέσκο χρήμα στην
οικονομία από το εξωτερικό. Τα κουρέματα δανείων θα είναι προφανώς απαραίτητα,
πλην όμως θα ελαχιστοποιήσουν τη ζημιά αν γίνουν με το σωστό τρόπο και
παράλληλα θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάπτυξης».
Η άποψη αυτή απηχεί τη θέση των
περισσότερων επιχειρηματιών, οι οποίοι σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν πως «οι τράπεζες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές σ' αυτή τη διαδικασία
προκειμένου οι νέοι ιδιοκτήτες στους οποίους θα παραχωρήσουν άμεσα ή έμμεσα
κουρέματα δανείων, να είναι αξιόπιστοι και κυρίως να μην είναι... μπροστινοί
των σημερινών βασικών μετόχων. Το ζητούμενο δεν είναι να προκληθεί ηθικό
ζήτημα, αλλά να μπει στη χώρα όσο το δυνατόν γρηγορότερα φρέσκο χρήμα από το
εξωτερικό. Έτσι, και οι επιχειρήσεις θα μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν
κανονικά, αλλά και τα χρήματα αυτά θα περάσουν μέσω των τραπεζών, στην
πραγματική οικονομία».
Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, η πολιτική
των ήπιων ρυθμίσεων δεν φάνηκε να έχει σημειώσει μέχρι σήμερα τα αναμενόμενα
αποτελέσματα, ούτε και την περίπτωση της Κύπρου, παρά το γεγονός ότι το φετινό
ΑΕΠ της χώρας θα κλείσει με ανάπτυξη γύρω στο 1,5%. Στο Νησί της Αφροδίτης
λοιπόν, τραπεζικά ιδρύματα προχώρησαν σε σημαντικές περικοπές επιτοκίων τόσο
για τους συνεπείς όσο και για τους υπερχρεωμένους πελάτες, προσφέροντας μάλιστα
στους τελευταίους και σημαντικές επιμηκύνσεις στις διάρκειες των δανείων. Τα
μέχρι τώρα αποτελέσματα τέτοιων κινήσεων αποδείχτηκαν μετριότατα.
Ένα άλλο ζήτημα που τίθεται από
επιχειρηματίες αλλά και από οικονομικούς αναλυτές, είναι το ότι μέσα από τη
διαχείριση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων θα μπορούσε να προκύψει μια
μεγάλη πηγή προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα.
«Όλοι μιλάνε
για την ανάγκη επενδύσεων, αναφερόμενοι στις ιδιωτικοποιήσεις, στο Ελληνικό,
στον τουρισμό, στο νέο ΕΣΠΑ και στο πακέτο Γιούνκερ. Πολύ καλά όλα αυτά, ωστόσο
σίγουρα δεν φτάνουν προκειμένου η ελληνική οικονομία να μπει σε τροχιά
ανάπτυξης. Μέσα από την επικείμενη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (στο βαθμό που θα
συμμετάσχουν ιδιώτες) και κυρίως μέσα από
τη δυναμική χρήση των κόκκινων δανείων θα μπορούσαμε να προσελκύσουμε αρκετά ή
και πολλά δισεκατομμύρια ευρώ μέσα στην επόμενη κιόλας διετία, αρκεί οι
ελληνικές τράπεζες να επιδείξουν ρεαλισμό, ταχύτητα και αποφασιστικότητα»
καταλήγει οικονομικός διευθυντής μεγάλης εταιρείας.
