Τον Οκτώβριο
του 1912 ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος
βρισκόταν σε εξέλιξη. Ήταν η αναμέτρηση που διαμόρφωσε τα ελληνικά σύνορα, όπως
τα γνωρίζουμε σήμερα και είχε έντονο παρασκήνιο με μυστικές συνεννοήσεις,
υπόγειες κινήσεις και οριακές διαπραγματεύσεις.
Έλληνες,
Βούλγαροι, Σέρβοι και Μαυροβούνιοι σύμμαχοι πολεμούσαν για να απελευθερώσουν τους
υπόδουλους λαούς που βρίσκονταν υπό οθωμανικό ζυγό. Ο μεγάλος στόχος της
ελληνική κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων μαχόμενων δυνάμεων, ήταν η Θεσσαλονίκη, καθώς ήταν το ισχυρότερο λιμάνι των Βαλκανίων και η θέση της, στρατηγική.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήρθε σε ρήξη με τον διάδοχο
Κωνσταντίνο, που ήταν αρχιστράτηγος και ηγείτο του ελληνικού στρατού. Ο Κωνσταντίνος ακολουθούσε τυφλά το γερμανικό δόγμα του πολέμου και
επέμενε να κινηθεί προς το Μοναστήρι των Σκοπίων, ενώ ο Βενιζέλος διαφωνούσε και του ζητούσε επίμονα να κινηθεί ο στρατός
προς Θεσσαλονίκη. Η διαφωνία τους κορυφώθηκε μέσω μιας σειράς σκληρών
τηλεγραφημάτων και έληξε όταν ο Βενιζέλος απαγόρευσε ρητά στον διάδοχο να
ακολουθήσει λανθασμένη πορεία προς Μοναστήρι....
Είχε φτάσει η 19η Οκτωβρίου και ο ελληνικός
στρατός βρισκόταν στις παρυφές των Γιαννιτσών, χωρίς να είναι
προετοιμασμένος για μάχη. Για τους Τούρκους
τα Γιαννιτσά ήταν σημαντικότατη πόλη. Ήταν θρησκευτικό κέντρο και την
αποκαλούσαν «Μέκκα της Μακεδονίας». Έτσι
αποφάσισαν να επιτεθούν.
Οι Έλληνες αρχικά σφυροκοπήθηκαν, αλλά
τελικά κατάφεραν να αντεπιτεθούν και να αναγκάσουν τους Τούρκους σε υποχώρηση. Η μάχη ήταν η φονικότερη του
πολέμου. Οι απώλειες του ελληνικού στρατού ήταν 188 νεκροί και 973 τραυματίες. Ήταν όμως και η σημαντικότερη, καθώς
άνοιξε τον δρόμο για το έπαθλο του πολέμου. Τη Θεσσαλονίκη.
