Τις προάλλες ο Έλληνας Πρωθυπουργός μίλησε
για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος
σε περίπτωση αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις με τους (συν)εταίρους και βέβαια
δικαιούται να λέει ό,τι κρίνει σκόπιμο εν μέσω αυτού του μπρα ντε φερ με τους «θεμσούς», αλλά είναι απορίας άξιο, γιατί αυτή
η δήλωση έχει γίνει καραμέλα στα στόματα τόσων πολλών, αφού η πραγμάτωση αυτής
της απειλής, δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρή, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Χωρίς καμία διάθεση ελιτισμού, ας πούμε ότι
δεν μπορεί να έχει κανείς καμία, αλλά καμία εμπιστοσύνη, σε έναν λαό όπως ο
δικός μας που, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο ένας στους κάθε τρεις
από μας έχει σήμερα θετική ή μάλλον θετική γνώμη για τον
απελθόντα πρωθυπουργεύοντα ολετήρα. Ένας λαός που συνωστιζόμαστε για να προσκυνούμε κόκαλα. Καμία
εμπιστοσύνη!
Πέρα από τα ευφυολογήματα όμως, αν θέλουμε
να μιλήσουμε λίγο σοβαρότερα, πώς είναι δυνατόν κάποιος να αποφασίσει, λόγου
χάρη, για το αν πρέπει να μειωθούν ή όχι οι συντάξεις χωρίς να έχει μελετήσει
τις αναλογιστικές μελέτες ή πώς μπορεί να εκτιμήσει την μελλοντική
αποδοτικότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ως απλός εξωτερικός παρατηρητής,
ώστε να κρίνει τη δημοσιονομική βιωσιμότητα της Ελλάδας και να αποφασίσει
αναλόγως?
Υποτίθεται ότι ψηφίζουμε τις κυβερνήσεις
μας για να διαχειρίζονται και για να διαπραγματεύονται τέτοια ζητήματα για
λογαριασμό μας, αφού έχουν αναλύσει τα δεδομένα και έχουν κρίνει με γνώμονα το
δημόσιο συμφέρον.
Πολύ περισσότερο, αν θέλομε να διατηρήσουμε
κάποια σοβαρότητα, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως τίποτα ουσιαστικό δεν έχει
πράξει η ελληνική κυβέρνηση έως σήμερα, αποκλείοντας προς το παρόν επιδεικτικά
από την επίσημη ρητορική της το γεγονός ότι στο ελληνικό ζήτημα οι ευρωπαϊκές
συνθήκες έχουν παραβιαστεί ή υποβαθμίζοντας τις συνέπειες ληστρικών χειρισμών
του παρελθόντος, όπως εκείνου του κατάπτυστου P.S.I. που όπως έχει γίνει
ξεκάθαρο πια και έχει διατυμπανιστεί σε όλους τους τόνους, ήταν ένα σχέδιο κατά του ελληνικού δημόσιου
συμφέροντος και υπέρ της σωτηρίας ιδιωτικών γαλλογερμανικών τραπεζών.
Αυτό κι άλλα πολλά, είναι ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν εντός κι όχι εκτός
των "θεσμών"!
Όμως, από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, τι έχει γίνει προς την κατεύθυνση
της ανάδειξης τέτοιων ζητημάτων? Προς το παρόν, τίποτα!
Κάποιοι, από επαναστατική ορμή και από
κεκτημένη ταχύτητα, φαίνεται να ξεχνούν ότι θεσμοί δεν είναι μόνο αυτοί της
Τρόικας. Υπάρχουν και άλλοι ευρωπαϊκοί και διεθνείς θεσμοί και τέτοιες μάχες
δίνονται εντός των πλαισίων τους και όχι από θέση συγκρουσιακής διάθεσης και
απομόνωσης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και εν αναμονή της
ανάδειξης τέτοιων ζητημάτων, μιλούν για δημοψήφισμα ορισμένοι και το πιστεύουν
κιόλας όταν το λένε! Κάποιοι, ανάμεσά μας, από καθαρή και άδολη ανοησία ή
αφέλεια κι άλλοι εκ του πονηρού, θέλοντας να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα ή
ακόμα χειρότερα για να προκρίνουν λύσεις διαφορετικές από την εντολή που δώσαμε
στις πρόσφατες εκλογές.
Είναι εντελώς φαιδρό, να μας λένε κάποιοι,
μετά από λίγους μόνον μήνες διακυβέρνησης, ότι δεν ήξεραν τι έλεγαν όταν μας
ζητούσαν και έπαιρναν την ψήφο μας κι ότι τώρα πρέπει εμείς να αποφασίσουμε με
ένα ξερό "ναι" ή με ένα "όχι" για σύνθετα ζητήματα που ξεπερνούν την ικανότητά μας να
τα κρίνουμε, επηρεαζόμενοι μάλιστα από τον κάθε ακριβοπληρωμένο κονδυλοφόρο,
από αυτούς τους αχαρακτήριστους που έχουν πιάσει στασίδι στο γυαλί της
Τηλεδημοκρατίας μας και που από τις ημιπαράνομα νεμόμενες δημόσιες συχνότητες,
έχουν αναλάβει εργολαβικά να μας τρομοκρατούν και να μας παραπλανούν από το
πρωί, ίσαμε το βράδυ.
Και ας μην παρεξηγηθούμε: Κανείς δεν μπορεί
να είναι εναντίον των δημοψηφισμάτων, γενικά, όταν κρίνονται ζητήματα τέτοιου
χαρακτήρα και σημασίας που μπορούμε να αντιληφθούμε με αμεσότητα. Αντιθέτως! Ούτε λέει κανείς ότι αν η
κατάσταση φτάσει στο μη παρέκει, δεν πρέπει, όντως, το ζήτημα να τεθεί στην
κρίση μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Αλλά εδώ και τώρα, είναι άκαιρη αυτή η
συζήτηση, γιατί δεν έχει εξαντληθεί ούτε κατά διάνοια η διαπραγματευτική
ικανότητα της παρούσας κυβέρνησης.
Είναι εκνευριστικό, λοιπόν, εκ μέρους
ορισμένων εκ των κυβερνώντων να προτείνεται δημοψήφισμα για να βγάλουν την ουρά τους
απέξω, διότι προς το παρόν μας κυβερνούν χωρίς να έχουν
χρησιμοποιήσει τα όπλα που τους δίνει το Διεθνές
Δίκαιο ή το ευρωπαϊκό κεκτημένο, καταβάλλοντας
αδιαμαρτύρητα δόσεις που έπρεπε να έχουν χρησιμοποιηθεί για την αναστήλωση των
κοινωνικών δομών που βουλιάζουν στην υποχρηματοδότηση και για την αντιμετώπιση
της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως, άλλωστε, είχαν δεσμευθεί στις προγραμματικές
τους θέσεις.
Είναι εκνευριστικό να επικαλούνται την
προσφυγή σε δημοψήφισμα και να το εννοούν, επειδή κυβερνούν και πράττουν χωρίς
την παραμικρή επίσημη επίκληση των αρχών δικαίου που διέπουν τον πολιτισμό
μας!
Είναι εκνευριστικό να
επικαλούνται την προσφυγή σε δημοψήφισμα και να το εννοούν, επειδή επί
τρεισήμισι και πλέον μήνες, πορεύονται αερολογώντας με δημιουργική ασάφεια (sic),
σκουπίζοντας κυριολεκτικά τα υπολείμματα των δημοσίων αποθεματικών και
πληρώνοντας δόσεις δανείων ύποπτων, επειδή δεν έχουν ακόμα ελεγχθεί και
ειδεχθών, επειδή δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν -και τώρα που δεν έχει μείνει πια
σάλιο, κατά το κοινώς λεγόμενο, έρχονται με θράσος, να πουν στις γιαγιάδες μας,
που ανενόχλητη τις τρομοκρατεί από το πρωί μέχρι το βράδυ η μηντιοκρατία, ότι
πρέπει να αποφασίσουν αυτές, από μόνες τους, για το τι μέλλει γενέσθαι!
Είναι μακρύς ο δρόμος της διαπραγμάτευσης
και είναι ακόμα πιο εκνευριστικό να ζητείται εδώ και τώρα δημοψήφισμα,
διότι αυτό το 70-75% που φέρεται να
είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη, με αυτόν τον δημοκρατικό, κατά τα άλλα,
τρόπο, θα μας οδηγήσει κατευθείαν σε ένα τρίτο μνημόνιο, χωρίς να
έχει καταδειχτεί η ευθύνη των "θεσμών"
για αυτήν την απίστευτη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, ως οικονομία ως
κοινωνία και ως κράτος και χωρίς να έχει υπογραμμιστεί το γεγονός στο οποίο
συμφωνούν όλοι οι έγκριτοι οικονομολόγοι ότι, δηλαδή, το ελληνικό χρέος δεν είναι
βιώσιμο!
Και μόνον αν αναλογιστεί κανείς την άνεση
με την οποία ο μοχθηρός δόκτορ Σόιμπλε και ο Ολλανδός υποτακτικός
του, αντιμετωπίζουν την προοπτική ενός τέτοιου
ενδεχόμενου, πιστοποιεί τη βεβαιότητα ότι η διέξοδος του δημοψηφίσματος
αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για να συνεχιστεί ο όλεθρος αυτού του ακήρυχτου
πολέμου κατά της κοινωνίας μας!
Ας το επαναλάβουμε: Όποιος
δεν ρισκάρει, δεν πίνει σαμπάνια!
