Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Διώχνω από τον νου μου περιπτώσεις,
που με κάνουν κάθε τόσο να πονώ
Πλάθω ένα κόσμο να στεγάσω μια
αγάπη, που την έχω τόσα χρόνια στερηθεί
Μέσα στην ζωή μου έχω βάλει για
σημάδι, ένα αστέρι που ζηλεύει του αυλού την μουσική
Όμως το αστέρι λάμπει, σεμνό,
τίποτε δεν καρτερά
μόνον θέλει να κοιτά, μες τα
κύματα βουτά, την αγάπη μου ζητά.
του ουρανού το αστέρι…
Διώχνω από μέσα μου το άνχος για να ζήσω όσο μένει,
μια καλύτερη ζωή
Μέσα στην ζωή μου έχω βάλει για
σημάδι ένα αστέρι, ξεχασμένο σε μια έρημη ακτή
Διώχνω τις θολούρες μακριά μου,
για να βλέπω το αστέρι ένα γεια σου να μου πει
Όμως το αστέρι φεύγει, κρυφά,
σύννεφα στον ουρανό, χωρίς λάμψη είναι θολό,
μες της βροχής τον ερχομό, την
αγάπη μου ζητώ.
του ουρανού το αστέρι…
Ψάχνω να βρω οπτασίες ,
ταξιδεύω με ελπίδες, καταιγίδες προσπερνώ
Όμως του ουρανού το αστέρι λάμπει, σεμνό,
βέλος στέλνει πορφυρό, στην καρδιά μου φλογερό.
Σβήνω από τον νου μου κακές
σκέψεις, στοχασμούς και μύριες βλέψεις, από το όνειρο που ζω
Όμως του ουρανού το αστέρι, πονά, δίχως άναμμα στην ερημιά,
με τον άνεμο παραμιλά
Του ουρανού το αστέρι…
