Πήγε να
ζητήσει ‘’το χέρι’’ μιας κοπέλας από τον πατέρα της, και επακολούθησε η
σχετική…. συζήτηση.
Ο μέλλων
πεθερός, έδωσε ‘’το χέρι’’ και συγχρόνως υποσχέθηκε στον γαμπρό ένα χωράφι, δυό
σπίτια και ένα σεβαστό ποσό σε χρυσές λίρες, με τον αρραβώνα.
Για
κάποιους λόγους, αρραβώνας δεν έγινε, αλλά έγινε κατευθείαν ο γάμος.
Ευνόητο
ότι ο γαμπρός ζήτησε από τον πεθερό την ‘’προίκα’’ που έταξε,
αλλά ο πεθερός δεν την έδινε, με το αιτιολογικό ότι είχαν πεί ότι θα την
έδινε ‘’στον αρραβώνα’’, και μια και αρραβώνας δεν έγινε, δεν είχε καμμία
υποχρέωση.
Φυσικά,
εδώ και 21 χρόνια, γαμπρός και πεθερός είναι ‘’στα μαχαίρια’’, ο δε
γαμπρός περιμένει πότε ‘’θα τα τινάξει’’ ο πεθερός για να πάρει όσα του
υποσχέθηκε με την κληρονομιά της γυναίκας του…
Λευτέρης Σαββίδης
Ο γαλλικός Τύπος αναφέρεται για πρώτη φορά
στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων υπέρ της χώρας μας και σημειώνει πως η Γερμανία φαίνεται αναγκασμένη να πάρει θέση στο
θέμα
"Εν μέσω πλήρους κρίσης, η Ελλάδα τολμά να απαιτήσει από τη
Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου και τις πολεμικές αποζημιώσεις"
είναι η πρώτη πρόταση του άρθρου τoυ γαλλικού εβδομαδιαίου περιοδικού L'Express που
αναφέρεται στο θέμα με τρόπο που δείχνει πως μέχρι πρότινος το ζήτημα των
αποζημιώσεων ήταν εντελώς άγνωστο στην Ευρώπη. Όπως σημειώνει η εφημερίδα, παρά
τον πρώτο αιφνιδιασμό και το απόλυτο "nein" του
Βερολίνου, οι απαιτήσεις των Ελλήνων μοιάζουν καθόλα τεκμηριωμένες και
σημειώνει πως το θέμα θα συζητηθεί και στη συνάντηση Μέρκελ - Τσίπρα τη Δευτέρα 23
Μαρτίου.
Ο
Αλέξης Τσίπρας βάζει το θέμα στη συζήτηση
Ο αρθρογράφος του γαλλικού μέσου
αναρωτιέται αρχικά αν η Γερμανία χρωστά πράγματι δισεκατομμύρια ευρώ στην
Ελλάδα και σημειώνει πως αν ισχύει κάτι τέτοιο φαίνεται πως το Βερολίνο είναι
το ίδιο κακοπληρωτής, κάτι που προσάπτει σήμερα στην Αθήνα. Στη συνέχεια
περιγράφει την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα
στην Καισαριανή, στο μνημείο της
αντίστασης, λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του.
"Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αναφέρθηκε στο αναγκαστικό
δάνειο 476 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων του 1942. Σε σημερινή αξία το ύψος
αυτού του δανείου φτάνει μεταξύ 5 και 11 δις ευρώ".
"Αυτές οι απαιτήσεις έρχονται εν μέσω ενός
πόκερ για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της Ελλάδας, προκάλεσαν της ψυχρές
και κατηγορηματικές αντιδράσεις από πλευράς Γερμανίας"
σημειώνει στη συνέχεια το άρθρο που παραθέτει δηλώσεις στελεχών της γερμανικής
κυβέρνησης πως το θέμα των αποζημιώσεων έχει κλείσει. "Ωστόσο, στο πέρασμα των ημερών, αυτή η
ωραία βεβαιότητα πως το θέμα έχει κλείσει κατέρρευσε, προκαλώντας το διχασμό
μεταξύ των ιστορικών στη βάση των δηλώσεων του κ. Τσίπρα"
σημειώνει το άρθρο.
Η
φράση ταμπού που αποφεύγει η Γερμανία
Το άρθρο στη συνέχεια κάνει μια εκτενή
αναφορά στην ιστορία πίσω από τις ελληνικές απαιτήσεις ξεκινώντας από τη Σύνοδο του Λονδίνου το 1953 και τις πιέσεις των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων
να μην εξαθλιωθεί η Γερμανία οικονομικά από τους Συμμάχους. "Οι Έλληνες δέχονται να
διαπραγματευτούν την επιστροφή του δανείου την ημέρα που Ανατολική και Δυτική
Γερμανία υπογράψουν σύμφωνο ειρήνης" σημειώνει το άρθρο και
εκεί βρίσκεται και η φράση κλειδί, με την οποία παίζει έκτοτε το Βερολίνο ώστε
να αποφεύγει να αναφερθεί στο θέμα. Γιατί; Διότι το 1989,
στις διαδικασίες επανένωσης της Γερμανίας η οποία όμως "σε καμιά περίπτωση δεν επρόκειτο για
σύμφωνο ειρήνης". Με απλά λόγια "η κυβέρνηση Κολ φρόντισε ο όρος
"σύμφωνο ειρήνης" να μην εμφανίζεται σε κανένα κείμενο. Όλα αυτά
φυσικά με την συναίνεση των Αμερικάνων, των Γάλλων, των Βρετανών και των Ρώσων".
Ένα
ζήτημα που πια δεν είναι ταμπού για τη Γερμανία
Το άρθρο κλείνει αναφέροντας πως το θέμα
των αποζημιώσεων έχει αρχίσει να βρίσκει έδαφος εντός Γερμανίας και όλο και
περισσότερες προσωπικότητες της αντιπολίτευσης, αλλά και κάποιες της
συμπολίτευσης εκτιμούν πως η χώρα δεν μπορεί να αγνοεί τις ελληνικές
απαιτήσεις. "Πρέπει να
διαχωρίσουμε το πρόβλημα των πολεμικών αποζημιώσεων, από εκείνο των συζητήσεων
για την κρίση της Ελλάδας και του Ευρώ. Φρονώ πως πρέπει οπωσδήποτε να ανοίξει
ένας διάλογος για τις αποζημιώσεις. Είναι μέρος της ιστορίας μας. Είμαι
αντίθετος στο να σβήσουμε οριστικά το παρελθόν μας. Ακόμη και μετά από
δεκαετίες" εκτιμά ο αντιπρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού
κόμματος Ραλφ Στένγκερ. Στην ίδια
γραμμή και ο πρόεδρος του αριστερού Die Linke Άντον
Χοφράιτερ, αλλά και ο επικεφαλής των Πράσινων Μπερντ Ρίξιενγκερ.
"Όπως και με την περίπτωση της επιστροφής του κλεμμένου χρυσού
στην Ελβετία (1997), της αποζημίωσης των εργατών σε
καταναγκαστικά έργα της Γερμανίας ή ακόμη και της αποκατάστασης των έργων
τέχνης που κλάπηκαν από Εβραίους (1998), η Γερμανία είναι σίγουρα στο σημείο,
να ανοίξει και πάλι ένα ντροπιαστικό κεφάλαιο της ιστορίας της προκειμένου να
ρυθμίσει τα χρέη της που παραμένουν πάντα σε αδράνεια." κλείνει
το άρθρο δείχνοντας πως η κινήσεις της ελληνικής πλευράς προκάλεσαν σοβαρούς
τριγμούς σε πολιτικό επίπεδο στο Βερολίνο.
