Μετά τις φωτογραφίες από την κόκκινη θάλασσα του
Στρατωνίου, δείτε τις σημερινές φωτογραφίες του iosifsk
από την περιοχή της εκβολής των ρεμάτων Κοκκινόλακκα
και Ασπρόλακκα στον κόλπο της Ιερισσού.
Το έντονο
πορτοκαλί χρώμα ΔΕΝ είναι λάσπη,
είναι τα «κόκκινα», όξινα και φορτωμένα με βαρέα μέταλλα, νερά των μεταλλείων. Και
εξηγούμε, για όποιον δεν γνωρίζει την περιοχή:
Ο Κοκκινόλακκας
περνάει μέσα από την περιοχή των μεταλλείων Μαντέμ Λάκκου –
Μαύρων Πετρών και οφείλει το όνομά του στα κόκκινα νερά των
μεταλλείων που ακόμα και σήμερα τακτικά το χρωματίζουν. Λόγω της σοβαρής επιβάρυνσης με βαρέα μέταλλα,
τα νερά του είναι ακατάλληλα για κάθε χρήση.
Ο Ασπρόλακκας,
όπως λέει και το όνομά του, είναι το διαυγές και καθαρό (ακόμα) ποτάμι που έρχεται από τις Σκουριές. Τα δυο ποτάμια ενώνονται και κυλάνε μαζί κάτω από τη
γέφυρα, έξω από την Ιερισσό, μέχρι την εκβολή τους στη
θάλασσα.
Μετά από έντονες βροχοπτώσεις (για την ακρίβεια
μερικές μέρες μετά τη βροχή επειδή, όπως εξηγήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, χρειάζεται χρόνος για να κατεισδύσουν τα
νερά στα υπόγεια), ο Κοκκινόλακκας
κατεβάζει κόκκινα νερά από το μεταλλείο και το ποτάμι παρουσιάζει την εικόνα
που βλέπετε.
Και επειδή, όπως έχουμε πει, τίποτα από
αυτά δεν είναι καινούριο στην περιοχή μας, δείτε την παρακάτω φωτογραφία που
είναι από το Φεβρουάριο 2010. Είναι ο
καθαρός Ασπρόλακκας αριστερά και ο κόκκινος (όνομα και πράγμα)
Κοκκινόλακκας δεξιά, λίγες μέρες μετά τη νεροποντή της 10ης Φεβρουαρίου 2010 που ενώνονται λίγο πριν
τη γέφυρα. Αν είχαμε τη δύνατότητα να δούμε από ψηλά τι γίνεται, αυτήν ακριβώς
την εικόνα θα βλέπαμε και σήμερα.
Την όξινη απορροή επιδεινώνει η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ η οποία γεμίζει τις κενές στοές του μεταλλείου
των Μαύρων Πετρών μετά την εξόρυξη με τα απόβλητα του εμπλουτισμού.
Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του μηχανικού μεταλλείων κ. Γ. Ψυχογιόπουλου, τα απόβλητα αυτά όχι μόνο αδρανή δεν είναι, αλλά αντίθετα
είναι έντονα οξεοπαραγωγά και ταξινομούνται ως “επικίνδυνα απόβλητα”.
Σημειώνουμε ότι το υπόγειο μεταλλείο όλο και επεκτείνεται με αποτέλεσμα την επέκταση του φαινομένου
της όξινης απορροής. Και ξαναρωτάμε: Μέχρι πότε θα τα
ανεχόμαστε όλα αυτά;
