Γράφουν,
γράφουν, γράφουν συνέχεια για το θέμα, αλλά σκόπιμα δεν αναφέρουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΚΗΡΥΓΜΕΝΗ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΑΟΖ (ούτε
Ελληνική) και το ‘’νταβαντούρι’’ γίνεται σε διεθνή ύδατα.
Για να μην
γράφουμε και ό τι θέλουμε, δηλαδή.
Νικίας Λειβαδάς
Η νέα παραβίαση
της εδαφικής ακεραιότητας (
????? ) της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, που αγνοώντας κάθε διεθνή νόμο
εισέβαλε με το Μπαρμπαρός και με τα πολεμικά
πλοία της στην ΑΟΖ της Κύπρου, μας έδωσε μια μοναδική
ευκαιρία να πράξουμε το αυτονόητο. Να διακόψουμε την άκαρπη
αλλά και άκρως επικίνδυνη διαδικασία των
συνομιλιών που, όπως μας έχουν πείσει οι Άγγλοι και οι Τούρκοι, σκοπεύουν τάχα
σε βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Πρέπει να το έχουμε διαπιστώσει πια, να το
παραδεχτούμε και να το πιστέψουμε, ότι η Τουρκία
δεν στοχεύει σε βιώσιμη λύση. Επιδιώκει τις συνομιλίες για να αντλεί
πολιτικά οφέλη. Όπως άλλωστε κάνει και με την ΕΕ που την εκμεταλλεύεται
πολλαπλά χωρίς να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, μια από τις οποίες είναι
και η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εμάς -στα σαράντα χρόνια των διαπραγματεύσεων- δεν
κάνει τίποτε άλλο από το να μας ωθεί σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις με σκοπό να
μας εξαναγκάσει να αποδεχτούμε στο τέλος ένα δικό της σχέδιο, που άμεσα ή στο
κοντινό μέλλον θα της εξασφαλίζει τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Και όσο δεν
το πετυχαίνει, συνεχίζει. Βρισκόμαστε τώρα στη πιο επικίνδυνη φάση, που, ο
σουλτάνος Ερντογάν και ο βεζίρης Νταβούτογλου ζήλεψαν τις δόξες του Σελίμ Β και του Μεγα βεζίρη Σοκολλού και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας
επιβάλουν το σχέδιο τους που θα οδηγεί στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στον πλήρη πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο του
νησιού, όπως έκαναν οι Τούρκοι το 1571.
Μας το έχουν επανειλημμένα δηλώσει και οι
δυο ότι δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία. Υπάρχει
μόνο το τουρκικό κράτος της Βόρειας Κύπρου
και η ελληνοκυπριακή διοίκηση στον Νότο. Αυτή τη συγκεκριμένη θέση θεωρούν εκείνοι σαν
βάση των διαπραγματεύσεων, και όχι τα δυο κοινά ανακοινωθέντα -του Μαΐου του
2008 και του Φεβρουαρίου του 2014- που επικαλούμαστε εμείς. Και προς
επιβεβαίωση των λεγομένων τους για να γίνουν πιο πειστικοί μπαίνουν και στην
κυπριακή ΑΟΖ και αναζητούν υδρογονάνθρακες στα
οικόπεδα μας. Μ” αυτές τις ενέργειες τους αφύπνισαν επιτέλους το
εθνικό συμβούλιο και την πολιτική ηγεσία μας που αποφάσισαν να αλλάξουν γραμμή
και ομόφωνα να πουν: «φτάνει πια με τις συνομιλίες», και
τον πρόεδρο να αποφασίσει να κάνει το αυτονόητο και να αποχωρήσει από αυτές τις
επικίνδυνες διαπραγματεύσεις.
Με την επανέναρξη των συνομιλιών που
πιέζουν οι Τούρκοι προσμένουν να αντλήσουν νέες υποχωρήσεις εξαναγκάζοντας μας
να βάλουμε στο τραπέζι για συζήτηση τους υδρογονάνθρακες που πρέπει να
μοιραστούμε με το «τουρκικό κράτος της Β. Κύπρου».
Και δυστυχώς ο ΟΗΕ έχει υιοθετήσει αυτές τις θέσεις της
Τουρκίας, βαφτίζοντας μάλιστα σαν έξυπνες
και εποικοδομητικές τις ιδέες του Ειδικού
Αντιπροσώπου του.
Πρέπει όλοι να έχουμε πεισθεί πια ότι όσο
και αν επιθυμούμε τη λύση, αν τα τουρκικά πολεμικά παραμένουν μέσα στην ΑΟΖ και
ο τουρκικός στρατός συνεχίζει να κατέχει τη μισή Κύπρο είναι αδύνατο να τη
βρούμε έστω και αν κάνουμε τις «οδυνηρές υποχωρήσεις» που
έχουν ήδη συμφωνήσει κάποιοι πρώην πρόεδροι μας.
Ως εκ τούτου τη μόνη σωστή απόφαση των τελευταίων δέκα ετών, της αποχής από τις
συνομιλίες, πρέπει να την τηρήσουμε πάση θυσία.
Μερικοί από τους ηγέτες μας τολμούν και το
λένε: «Όχι διαπραγματεύσεις για λύση κάτω από την
πίεση των τουρκικών στρατευμάτων, του εποικισμού, και των κανονιοφόρων».
Όσο και αν ακούγεται δύσκολο αυτό, όμως δεν είναι αδύνατο κάτω από τις νέες
γεωπολιτικές συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί στην ανατολική λεκάνη της
Μεσογείου. Ας ακουστούν οι πολιτικοί αυτοί και ας γίνει αυτό το σύνθημα η βάση
του αγώνα μας. Πάνω σε αυτή τη βάση πρέπει να επιμένουμε μέχρι να πείσουμε και
τους εταίρους μας της ΕΕ, τους συνεταίρους μας στην ΑΟΖ, όσο και εκείνους με
τους οποίους μας δένουν ισχυρά κοινά συμφέροντα, γιατί έτσι θα πετύχουμε -μέσα από αυτά τα
αμοιβαία συμφέροντα- την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας
και τη βιώσιμη λύση για μας τους Έλληνες.
