Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντγος ε.α. Επίτιμος
Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Πληροφορηθήκαμε ότι, στην Βουλή προ
ημερών μεταξύ άλλων ήλθε νομοσχέδιο προς ψήφιση, το οποίο περιείχε και ένα
άρθρο που αφορούσε την
γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Μάλιστα η ψηφοφορία κατόπιν
εισηγήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α. αποφασίστηκε να γίνει ονομαστική. Τελικά με θλίψη, αγανάκτηση και θυμό
μάθαμε ότι, μερικά κόμματα δεν ψήφισαν το
Άρθρο που αφορούσε την Γενοκτονία των Ποντίων. Ασφαλώς για κάποιους
λόγους, οι οποίοι ουδόλως ενδιαφέρουν τον Σκεπτόμενο
Έλληνα.
Αυτό πάλι είναι άλλο ένα θλιβερό γεγονός
της Ελληνικής Βουλής, που αποτελείται δήθεν από εκπροσώπους του Ελληνικού λαού,
οι οποίοι να έχουν δυστυχώς διαφορετική
γνώμη, ακόμη και για ένα γεγονός Ιστορικά
τεκμηριωμένο, με αδιάσειστα στοιχεία, που αφορά μια μερίδα του Ελληνικού Πληθυσμού.
Είναι κρίμα και σ’ αυτό ακόμη το
εθνικό μας θέμα, που αγωνίζονται κάποιοι χρόνια ν’ αναγνωρίσει επιτέλους η Τουρκία την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 350.000 νεκρούς, να μην μπορούν τα
κόμματα να συμφωνήσουν. Και! αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που πλέον
γνωρίζει ο κάθε Έλληνας, γιατί οι Πολιτικοί μας έφεραν την χώρα σ’ αυτήν την
θλιβερή κατάσταση.
Επειδή φαίνεται ότι για την Γενοκτονία δεν γνωρίζουν
οι Πολιτικοί μας ή δεν θέλουν να γνωρίζουν, θα σας υπενθυμίσω, τι έκαμε το Ελληνικό Κράτος μέχρι σήμερα
και τι είπαν και τι έγραψαν, όχι
Έλληνες και ξένοι Ιστορικοί, συγγραφείς και πολιτικοί για την γενοκτονία του
Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά τι είπαν Πολιτικοί
και Επιστήμονες της Τουρκίας, σε μια ημερίδα που έλαβε χώρα στην
Τουρκία το Σεπτέμβριο του 2008 και τι
είπε ακόμη παλαιότερα και ο ίδιος ο Κεμάλ
Ατατούρκ.
ΠΡΩΤΟΝ: Η Βουλή των Ελλήνων
έστω και με καθυστέρηση 70 ετών αναγνώρισε επισήμως την γενοκτονία και τις
σφαγές των Ποντίων. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας
των Ποντίων έγινε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής την 24η Φεβρουαρίου
1994. Νόμος 2193/1994 (ΦΕΚ Α! 32). Επίσης! Υπ’ όψιν ότι τον Ιούνιο του 1998 διακομματική επιτροπή, από το Ελληνικό Κοινοβούλιο επισκέφθηκε τον Ο.Η.Ε. και υπέβαλε υπόμνημα, για την
αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του
Πόντου, δυστυχώς χωρίς συνέχεια. Για τον λόγο αυτό, έχει καθιερωθεί
η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του
Ποντιακού Ελληνισμού, ο οποίος εσφαγιάσθη και εξεδιώχθη βιαίως από
τις πατρογονικές του Εστίες.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Ο Μπασκίν Οράν,
καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας είπε: «… η ανταλλαγή του 1923 ήταν Εθνική
και Θρησκευτική κάθαρση…» (δημοσιεύτηκε όλη η ομιλία του στις Εφημερίδες Βατάν 11/11/08
και Μπιρ Γκιούν 12/11/08).
ΤΡΙΤΟΝ: Ονούρ Γιλντιρίκ,
καθηγητής Οικονομολογίας στο Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής, αφού πρώτα αναφέρθηκε
στο διεθνές Δίκαιο είπε: «…η
ανταλλαγή πληθυσμών βάσει του διεθνούς δικαίου θεωρείται Εθνοκάθαρση…»
Δεν δίστασε επίσης ν’ αναφερθεί ότι: «…οι συνθήκες τρομοκρατίας κάτω από τις οποίες έγινε η ανταλλαγή των
Χριστιανικών πληθυσμών, προϋπήρχε ήδη από την εποχή των Νεοτούρκων, τουλάχιστον
ένας στους τέσσερις Έλληνες απεβίωσε στα Στρατόπεδα συγκέντρωσης…».
Και συνέχισε ως ειδικός: «…Η
οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας καθυστέρησε τουλάχιστον πενήντα χρόνια, εξ
αιτίας της αποκλήρωσης του χριστιανικού Στοιχείου, που αποτελούσε την μεσαία
επιχειρηματική τάξη της χώρας». (Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σαμπάχ 17-11-08).
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Χαλίλ Μπερκτάι,
καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Σαπαντζί, με άρθρο του καυτηρίασε την Στρατηγική Οικοδόμησης του Τουρκικού
Έθνους πάνω στον φόβο και το μίσος του Τουρκικού Λαού, προς κάθε εθνικό και
θρησκευτικό, που δεν είναι δικό του. (Εφημερίδα Ταράφ 20-11-08).
ΠΕΜΠΤΟΝ: Το Έκτακτο Στρατοδικείο
που συγκροτήθηκε στην Τουρκία στις
αρχές του 1919, δίκασε στις 8 Μαρτίου
1919 τους ηγέτες της Κυβερνήσεως των Νεοτούρκων για τα εγκλήματα
κατά του Χριστιανικού Πληθυσμού. Στο Στρατοδικείο αυτό, ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ κατέθεσε μεταξύ άλλων και τα
εξής: «…Οι Πασάδες που
διέπραξαν απερίγραπτα εγκλήματα, τέτοια που δεν μπορεί να συλλάβει η φαντασία
του ανθρώπου, εγκαθίδρυσαν τυραννικό καθεστώς, οργάνωσαν εκτοπίσεις και σφαγές,
έκαψαν με πετρέλαιο βρέφη που ακόμη θήλαζαν, βίασαν γυναίκες και μικρά κορίτσια
μπροστά στα μάτια των γονιών τους, κατάσχεσαν παράνομα κινητές και ακίνητες
περιουσίες, εξόρισαν γυναικόπαιδα, προέβησαν σε κάθε είδους ωμότητες,
επιβίβασαν σε πλοία χιλιάδες αθώους και τους πέταξαν στην θάλασσα. Γεγονότα που
δεν έχουν προηγούμενο…».
Είναι απαράδεκτο, είναι αδικαιολόγητο,
είναι προδοτικό,
τα Ελληνικά κόμματα στην Βουλή των Ελλήνων
να μην έχουν κοινή Εθνική Πολιτική.
Αυτό πρέπει να το γνωρίζετε Έλληνες πολιτικοί δεν το θέλει κανένας σκεπτόμενος
Έλληνας πολίτης, εάν βέβαια σαν ενδιαφέρει η γνώμη του σκεπτόμενου Έλληνα.
Τελεία και παύλα επιτέλους στην άθλια και στείρα πολιτική της αντιπαράθεσης στα
Εθνικά μας θέματα, που μόνο κακό έφερε μέχρι σήμερα στην Χώρα μας.
Η ακάματη και συνεχής προσπάθεια
προώθησης της Διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας, πρέπει ν’ αποτελεί για
όλους τους Έλληνες πολιτικούς και όχι μόνο, ως χρέος
τιμής και Μνημοσύνης στους 350.000 νεκρούς της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η σημερινή Τουρκία, αν θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή χώρα, οφείλει ν’
ακολουθήσει το παράδειγμα της Γερμανίας. Να παραδεχθεί τις πολυάριθμες γενοκτονίες που διέπραξε.
Να ζητήσει συγνώμη γι’ αυτές και να δώσει εγγυήσεις στην ανθρωπότητα και τον
εαυτόν της, ότι δεν θα τις επαναλάβει. Μόνο έτσι θ’ απελευθερώσει συνειδησιακά
την ψυχή των νέων Τουρκικών γενεών, από τα ερυνικά συμπλέγματα της ενοχής, που
την κατατρέχουν και την εμποδίζουν ν’ αφομοιώσει ουσιαστικά τις μεγάλες αξίες
του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Τέλος! με την συνεχή προσπάθεια των
Πολιτικών της χώρας μας, που αισθάνονται την εθνική Ευθύνη του λειτουργήματός
των. Θα πρέπει να επιτύχουν ώστε ν’ αντιληφθεί κάποτε η Πολιτική και
Στρατιωτική ηγεσίας της Τουρκίας, ότι, το αίτημα των Ποντίων για την αναγνώριση
της γενοκτονίας εμπεριέχει μια δυναμική, ένα μήνυμα, μια ελπίδα λύτρωσης προς
την ίδια την Τουρκική κοινωνία.
