Είχα πάρει τ’ ανηφόρι
μα μου έλαχε βαπόρι
πρόσω προς τον ουρανό.
Τρέχω, αφήνω το "πεζώ"
μου
βγάζω το εισιτήριό μου
κει στο διπλανό βουνό.
Ξανατρέχω σαν δελφίνι
να προλάβω, ως σαΐνι,
μη χαθώ σε ωκεανό,
νά ’χω «στόρι» για να λέω,
σαν αφρός να επιπλέω,
να θαυμάζει η Θεανώ.
Μα καθώς εκολυμπούσα
και τα σύννεφα περνούσα,
σαν να έκανα κανό,
συγκινήθηκαν ασμένως
και ανοίξαν εσπευσμένως
των ματιών τους τον κρουνό.
Κι έγινα παπί και λούτσα
και σιγά και κούτσα – κούτσα,
άρχισα και να πεινώ
κι άρχισα το κολατσιό μου
πού ’τρωγα στο καθισιό μου
και είναι πια πολύ κοινό,
μα δεν ήξερα ο καημένος,
αν φτωχός και πεινασμένος
μούλαχ’ έτσι να γενώ
ή με έκαναν μοσχάρι
ζώον και "ισχνό"
θρεφτάρι
από τον πολύ… σανό!
Ιωάννης Παναγάκος
Πρώτο Βραβείο στην Έμμετρη Σατυρική Ποίηση,
στον 5ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου
Κυπρίων (Ε.Π.Ο.Κ) εις μνήμην Βίκυς Ζαχαρίου και Δημήτρη Μανιού.
