Θανάσης Μαυρίδης
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε ένα
σχόλιο στο Facebook.
Μία κυρία, λοιπόν, έσπευσε να χαρακτηρίσει το χτεσινό μου άρθρο ως εθνικιστικές αηδίες. Το να
επισημαίνει, λοιπόν, κάποιος ότι οι Τούρκοι κάνουν βόλτες έξω από το Σούνιο
είναι εθνικιστικές αηδίες. Την ίδια ώρα είναι
επαναστατικό καθήκον της νέας γενιάς να καταλαμβάνει σχολεία. Κι
είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποβάλλεται ένας μαθητής (συνέβη στα αλήθεια) επειδή
ζήτησε να γίνεται στο σχολείο έπαρση της σημαίας. Μήπως κάτι πάει στραβά;
Η κάθε κυρία
και ο κάθε κύριος μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Δεν
είμαι σίγουρος ότι έχει την ίδια άποψη για το τι θα πρέπει να λέω και να γράφω,
αλλά αυτό δεν με ενοχλεί. Εκείνο που πραγματικά με ενοχλεί είναι ότι έχουμε χάσει την έννοια των λέξεων. Λέει
κάποιος ότι είναι ενάντια στον φασισμό,
αλλά την ίδια ώρα ο ίδιος άνθρωπος
θέλει να επιβάλλει την άποψή του με τη βία! Σώνει και καλά να
σκέπτονται και να πράττουν όλοι σαν κι εκείνον. Σαν μικρά στρατιωτάκια σε ένα
ολοκληρωτικό καθεστώς. Ναι, ξέρουμε!
Αυτό δεν είναι φασισμός είναι μία απαραίτητη θυσία
στο δρόμο προς την πραγματική ελευθερία που κάποια στιγμή θα φέρει η εξαφάνιση
κάθε τι διαφορετικού από την κοινωνία μας…
Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να έχουν τις
ιδέες τους. Αλλοίμονο! Προσωπικά ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν στον
πλουραλισμό. Και για να υπάρχει πλουραλισμός θα πρέπει να υπάρχουν πολλές
απόψεις. Ωστόσο, υπάρχει μία βασική
προϋπόθεση: Η Παιδεία.
Μου γράφει χαρακτηριστικά ο αναγνώστης Χρήστος Μ: “Είμαι 40 χρονών αλλά θυμάμαι
ότι όταν ήμουν μικρός άκουγα συχνά να απευθύνεται η ερώτηση ΄Δεν ντρέπεσαι;΄. Στις μέρες μας δεν το ακούω σχεδόν καθόλου.
Για μένα η ντροπή πηγάζει από την κοινή λογική και το περί δικαίου αίσθημα.
Κατά βάθος κάποιος διαισθάνεται αν κάτι που κάνει είναι σωστό ή όχι.
Διαισθάνεται πότε προκαλεί. Ασχέτως νόμων. Με το να μην κάνεις μάθημα μία
εργάσιμη μέρα σε παιδιά δημοτικού και αντ ΄αυτού να κάνεις εκλογές, προκαλείς. Ξέρεις κατά βάθος ότι προκαλείς. Το θέμα
είναι, αισθάνεσαι ντροπή; Αν όχι τότε έχουμε χάσει ένα από τα βασικότερα ίσως
συστατικά της Ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει άμεσα να ψηφίσουμε άλλους χίλιους
νόμους που θα περιγράφουν αν η κάθε κίνησή μας είναι νόμιμη ή όχι, και απλώς να
τους ακολουθούμε. Αυτό θέλουμε”;
Έχουμε χάσει τη σχέση μας με την κοινή λογική, επειδή έχουμε χάσει την επαφή μας με την ελληνική
παιδεία. Έχουμε ξεχάσει τις αρχές μας, τη γλώσσα μας, τον πολιτισμό
μας. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις, αλλά εννοούμε τελείως
διαφορετικά πράγματα. Εθνικιστικές αηδίες
είναι να υπερασπίζεσαι το δίκαιο του λαού σου.
Φασισμός είναι να εφαρμόζεις τους νόμους. Δημοκρατία είναι να καταλαμβάνεις δημόσια κτίρια. Δεν είναι μόνο το ότι έχει
χαθεί η ντροπή, η αίσθηση, δηλαδή, του τι “επιτρέπεται” να συμβαίνει στον
πραγματικό κόσμο. Εκεί όπου η έλευση των ορίων, η ίδια η ελευθερία, ορίζεται
από το σεβασμό του ενός ανθρώπου προς τον άλλον. Το χειρότερο όλων είναι ότι
έχει αυξηθεί ο αυταρχισμός. Δεν υπάρχει ίχνος διαλόγου σε μία κοινωνία που δεν
αντιλαμβάνεται καν την αξία του.
Η κρίση είναι πρωτίστως κρίση αξιών και
δευτερευόντως οικονομική. Η κρίση στην Οικονομία είναι η αντανάκλαση αυτού που
συμβαίνει στην ψυχή του Έθνους. Γι΄ αυτό και κρατάει τόσο πολύ. Γι΄ αυτό και
είμαστε απαισιόδοξοι για τη συνέχεια. Για να θεραπευτεί ο ασθενής θα πρέπει ο
ίδιος να το θέλει πολύ. Αλήθεια,
είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να αλλάξουμε σελίδα. Ότι θέλουμε να “σωθούμε”;
