Γράφει ο Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος
ΠΝ Επίτιμος Διοικητής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων
Είμαστε μάρτυρες μίας αναθεωρητικής
Τουρκίας, με περιφερειακές φιλοδοξίες, ολοένα και περισσότερο ισχυρής
στρατιωτικά, η οποία προκαλεί, πειθαναγκάζει και διεκδικεί θίγοντας ευθέως την
εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδος και Κύπρου. Διεθνείς
Οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ μάλλον
δεν διακρίνουν κάτι μεμπτό και κατά συνέπεια δεν παρεμβαίνουν.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή μας «οικογένεια» παρακαλεί τον κλέπτη να αποδεχθεί διάλογο με τους
ιδιοκτήτες και αυτός δυσανασχετώντας θέτει ως βάση διαλόγου την αποδοχή των
κλοπιμαίων. Ο υπερατλαντικός Πόντιος Πιλάτος συνιστά αυτοσυγκράτηση και
παραπέμπει σε λύσεις «win –
win» με τα εγχώρια φερέφωνα
να παπαγαλίζουν το σύνθημα ως ηχώ.
Η Ελλάς συρρικνώνεται ραγδαίως δημογραφικά
αλλά αυτό δεν απασχολεί αφού ο πληθυσμός σταθεροποιείται αριθμητικά με χιλιάδες
αναφομοιώτους Μουσουλμάνους από Ασία
και Αφρική που απαιτούν Τζαμιά,
Μουφτήδες, Σαρία και συλλογικά προνόμια,
υπό την αιγίδα του γείτονος «Σουλτάνου
προστάτη τους». Η Ελλάς παραμένει
ελκυστική για τους πλούσιους διακινητές ψυχών, παρά την πρόσφατη
θετική προσπάθεια επί των συνόρων, αφού
προσφέρει δωρεάν διαμονή, διατροφή, περίθαλψη, εκπαίδευση και στο βάθος (προεκλογικά) υπηκοότητα. Οι χειμαζόμενοι Έλληνες φορολογούμενοι επωμίζονται σιωπηρά τόσο
το οικονομικό βάρος, όσο και την επιβληθείσα προβληματική συμβίωση υπό
τον φόβο του αντιρατσιστικού νόμου, της απειλής του «μη πολιτικώς ορθού» και της «κατακραυγής» των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ. Τα
ΜΜΕ δεν αναδεικνύουν ως μείζον θέμα τον άμεσο κίνδυνο αλλοιώσεως του πληθυσμού
και την σταδιακή απώλεια της συλλογικής εθνικής συνειδήσεως, ίσως για να
αποφύγουν την δυσαρέσκεια ισχυρών διεθνιστών, εθνομηδενιστών και παγκοσμιοποιημένων
κοσμοπολιτών.
Στην παιδεία και την πολιτική ακούγονται
όλο και πιο αραιά οι όροι «έθνος Ελλήνων»,
«εθνικές παραδόσεις», «έθνος – κράτος», «εθνικό όραμα και φρόνημα», αφού το 90% των οραμάτων που μεταλαμπαδεύονται στους νέους Έλληνες αφορούν την
σωτηρία του πλανήτου, την παγκόσμια διακυβέρνηση, τους πολίτες του κόσμου και τον αντιρατσισμό.
Εάν οι ΕΔ μας
και αμυντική βιομηχανία, ήταν αρκούντως ισχυρές ως προς την τουρκική απειλή, η
χώρα μας θα αποκτούσε τα ακόλουθα μοναδικά
πλεονεκτήματα:
Άσκηση
αποτελεσματικής αποτροπής σε ολόκληρο το φάσμα των τουρκικών απειλών και
προκλήσεων σε Ελλάδα και Κύπρο (διασφάλιση
ειρήνης, ασφάλειας, αναπτύξεως).
Αντιμετώπιση
όλου του φάσματος πιθανών κρίσεων άμυνας και ασφάλειας (ενίσχυση αποτρεπτικής φήμης και εκμετάλλευση στρατηγικών
ευκαιριών).
Ενάσκηση
κυριαρχίας (π.χ. Ίμια)
και κυριαρχικών δικαιωμάτων (π.χ.
επέκταση ΧΥ).
Αποτελεσματική
προάσπιση εθνικών ζωτικών συμφερόντων σε περίπτωση αποτυχίας της αποτροπής και
ενάρξεως γενικευμένης στρατιωτικής συγκρούσεως.
Απόκτηση
εθνικής υποστάσεως, κύρους και ειδικού βάρους κατά τους πάσης φύσεως
διπλωματικούς χειρισμούς της χώρας (π.χ.
ευνοϊκές διαπραγματεύσεις, αμοιβαιότητα συμμαχιών, ενάσκηση επιρροής, παρουσία
σε περιοχές ενδιαφέροντος κ.λπ.).
Οικονομική
ανάπτυξη με υγιή επένδυση στον τομέα της υψηλής αμυντικής τεχνολογίας (η σχεδόν μονομερής εξάρτηση από τον επισφαλή τουρισμό
και τον πρωτογενή τομέα δεν αποτελεί αναπτυξιακή συνταγή σε αντίθεση με
την υψηλή τεχνολογία και την ναυτιλία τα οποία επιπλέον θα συγκρατούν νέους
επιστήμονες και τεχνικούς στην χώρα).
Τα ανωτέρω πλεονεκτήματα θα απολύτρωναν την
Ελλάδα από την θέση του κατευνάζοντος και θα αποκαθήλωναν την Τουρκία από τον
θρόνο του πειθαναγκάζοντος. Προϋπόθεση της ανωτέρω προοπτικής αποτελεί η
εθνοκρατική γεωπολιτική αντίληψη των πολιτικών ηγεσιών, καθώς και η πειστική πρόθεση χρήσεως των ΕΔ,
όταν διακυβεύονται εθνικά ζωτικά συμφέροντα.
Με δεδομένο τον θεμελιώδη εθνικό ρόλο της
στρατιωτικής ισχύος από την εποχή του Θουκυδίδη,
το προκύπτον αμείλικτο ερώτημα είναι γιατί οι ΕΔ
έχουν εγκαταλειφθεί κατά τα τελευταία 20 έτη (ουδέν
μείζον εξοπλιστικό πρόγραμμα) από τις
εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες; Δεν αντιλαμβάνονται την απειλή και το εθνικό
διακύβευμα; Δεν δύνανται λόγω ανυπέρβλητων οικονομικών δυσχερειών; Δεν
πιστεύουν στις ΕΔ (αναγκαίο
κακό και αντιπαραγωγική επένδυση σύμφωνα με πρώην Υπουργό); Ρισκάρουν τις τύχες του έθνους (όπως
πρώην Υπουργός είχε υποστηρίξει δημοσίως); Έχουν αποφασίσει ότι η «στρατηγικά ψύχραιμη» Ελλάς δεν πρόκειται να
πολεμήσει ακόμη και αν θυσιάσει οτιδήποτε πιεζόμενη (καλύτερα
μία επώδυνη συμφωνία.. σύμφωνα με πρώην Πρωθυπουργό); Δεν υπάρχει αυτόφωτη αλλά ετερόφωτη Εθνική Στρατηγική στα πλαίσια ευρύτερων
σχεδιασμών για την περιοχή μας;
Λύσεις εφικτές και εφαρμόσιμες από «αύριο»
υπάρχουν αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Οι ΕΔ
συγκροτούνται ποσοτικά, ποιοτικά και οργανωτικά αναλόγως των απειλών, της
γεωγραφίας και της αποστολής των. Είναι προτιμότερο να αφοπλίζεται ένα κράτος
που δεν πιστεύει στην χρησιμότητα των ΕΔ,
παρά να διατηρεί ΕΔ κατώτερες των
περιστάσεων (δεν ισχύει δηλαδή το «ολίγον έγκυος»
στις ΕΔ). Πρόσφατα ο Κύπριος Πρόεδρος υποστήριξε ότι μία στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία θα
ισοδυναμούσε με το τέλος του ελληνισμού της Κύπρου, αποδεχόμενος
έμμεσα ότι οι ΕΔ του ελληνισμού έχουν
τυπικό (διακοσμητικό)
χαρακτήρα και ότι δεν υπάρχει η πρόθεση να χρησιμοποιηθούν. Ανάλογες δηλώσεις
γίνονται και από υψηλούς αξιωματούχους της Ελλαδικής Κυβερνήσεως συντελώντας
έτσι στην εκθεμελίωση του οικοδομήματος της εθνικής αποτροπής.
Η εθνική μνήμη χρυσόψαρου συντηρεί τον
φαύλο κύκλο της κακοδαιμονίας. Οι εθνικές κρίσεις και τα τετελεσμένα δεν μας
καθιστούν σοφότερους (αλήθεια υπάρχει κρατική μελέτη, διερεύνηση
και συμπεράσματα της κρίσεως των Ιμίων του 1996;) και έτσι στην επόμενη κρίση η ηγεσία
ανακαλύπτει αδυναμίες που η ίδια έχει διαχρονικά προκαλέσει και έτσι οδηγείται
στον γνωστό μονόδρομο της επώδυνης διαπραγματεύσεως (… τι
θέλετε δηλαδή να κάνουμε πόλεμο;..).
Στις 06 Ιουλίου 2020 σε μία λαμπρή τελετή και ενώπιον της πολιτειακής και πολιτικής
ηγεσίας, έγινε η ονοματοδοσία του Πλοίου
Γενικής Υποστηρίξεως «ΗΡΑΚΛΗΣ» το
οποίο αποτελεί την τελευταία από μία σειρά γενναιόδωρων προσφορών προς το ΠΝ του ευπατρίδους εφοπλιστού, Υποναυάρχου Π. Λασκαρίδη. Μετά από την «στρογγυλεμένη» και στομφώδη γλώσσα των θεσμικών
φορέων, ο Κος Λασκαρίδης αφού εξήρε το ΠΝ, τις δράσεις και τις παραδόσεις του,
κάκισε με κόσμιο τρόπο αλλά ευθέως και
δίχως περιστροφές όλες τις πολιτικές ηγεσίες για την κατάφωρη παραμέληση του ΠΝ
(και των ΕΔ γενικότερα), επισημαίνοντάς τους την κρισιμότητα των στιγμών.
Μεθερμηνεύοντας την ουσία των λόγων και της ανησυχίας του, είναι βέβαιο ότι ο Κος Π. Λασκαρίδης, σε κλειστό κύκλο, θα τους
έλεγε «Επιτέλους πότε θα συνέλθετε και θα πάτε από ρυθμούς σημειωτόν σε
τροχάδην (όπως π.χ. το Ισραήλ); Τι περιμένετε;
Θα εμπνευσθεί κάποιος εξ υμών από την προνοητικότητα, προβλεπτικότητα, βούληση
και προετοιμασία ενός Ε. Βενιζέλου ή Ι. Μεταξά πριν να είναι αργά ή θα
οδηγηθείτε και πάλι σε επώδυνες συμφωνίες, αφού πρώτα υποδείξετε τους νέους
αποδιοπομπαίους τράγους και δίχως ασφαλώς να κοιτάζεσθε στον καθρέπτη»;
