Γεννημένος στο Λόβιτς της Πομερανίας, το 1684, ο Κουρτ Κρίστοφερ κόμης φον Σβέριν
καταγόταν από τον δουκικό οίκο του Μέγκλενμπουργκ –
Σβέριν. Σε νεαρή ηλικία στράφηκε στα στρατιωτικά και κατά τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1700-1715), κατατάχθηκε στον ολλανδικό στρατό.
Πολέμησε στις
νικηφόρες για τους συμμάχους μάχες του Σέλενμπεργκ
και του Μπλενχάιμ, κατά των Γάλλων και των Βαυαρών,
υπό τη διοίκηση του μεγάλου Άγγλου στρατηγού Τζον Τσόρτσιλ,
δούκα του Μάρλμπορο. Το 1707 εντάχθηκε στον στρατό του Μέκλενμπουργκ
– Σβέριν και πολέμησε στη μεγάλη μάχη
του Ραμιγί και στην φονική μάχη
του Μαλπλακέ με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Πολέμησε και υπέρ
των Σουηδών κατά των Ρώσων. Το 1718 προήχθη σε υποστράτηγο.
Το επόμενο έτος
αντιμετώπισε την εισβολή των δυνάμεων του Αννόβερου στο Μέκλενμπουργκ
επιτυγχάνοντας λαμπρή νίκη στο Βάσμιλεν. Το 1720 εντάχθηκε στην υπηρεσία της Πρωσίας όπου και
παρέμεινε για τα επόμενα 37 έτη, έως τον θάνατό του.
Το 1722 ανέλαβε τη διοίκηση
ενός συντάγματος πεζικού. Το 1730 ήταν μέλος του
στρατοδικείου που δίκασε τον πρίγκιπα τότε Φρειδερίκο
(τον μετέπειτα Μέγα), με εντολή του αυστηρού πατέρα του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α’.
Το 1733 επικεφαλής πρωσικής δύναμης επέλυσε
διπλωματικά την κρίση του Μέκλενμπουργκ. Το 1734 προήχθη
σε αντιστράτηγο και το 1739 σε στρατηγό.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του πρωσικού στρατού ο οποίος κατέστη η τελειότερη στρατιωτική μηχανή του κόσμου,
εκείνη την εποχή, αλλά κατέστη και στρατιωτικός μέντορας του μέλλοντα Πρώσου
βασιλιά.
Το 1740 ο βασιλιάς πλέον Φρειδερίκος
ο Μέγας τον ονόμασε στρατάρχη.
Ο Σβέριν έδρασε εξαιρετικά στη μάχη του Μόλβιτς
(1741) νικώντας μόνο με το πεζικό τους Αυστριακούς
την ώρα που ο Φρειδερίκος, απογοητευμένος, είχε
εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης πιστεύοντας ότι ο στρατός του είχε ηττηθεί
αποφασιστικά.
Μετά την
πρωσική νίκη στον Α’ Σιλεσιακό Πόλεμο
(1740-41) ανέλαβε τη διοίκηση
τμήματος της νέας πρωσικής επαρχίας (Σιλεσία). Σημαντική ήταν η συμβολή του και στις επιχειρήσεις του
Β’ Σιλεσιακού Πολέμου (1744-45). Κατόπιν αυτού αποσύρθηκε στα κτήματά του
μέχρι το 1756 όταν ξέσπασε ο Επταετής Πόλεμος. Τότε επανήλθε στην
υπηρεσία και στο πλευρό του Φρειδερίκου πολέμησε στη μάχη της Πράγας.
Όταν η πρωσική
επίθεση αποκρούστηκε τέθηκε ο ίδιος, έφιππος, επικεφαλής του 24ου Συντάγματος Πεζικού, του οποίου ήταν
επίτιμος συνταγματάρχης και με την σημαία στο χέρι φώναξε: «Όλοι οι γενναίοι Πρώσοι ας με ακολουθήσουν…».
Ο γενναίος
στρατάρχης, παρά τα 73 του χρόνια, κινήθηκε μπροστά. Όμως εκείνη την στιγμή
επλήγη από τα αυστριακά πυροβόλα και έπεσε νεκρός. Ήταν ο θάνατος που άξιζε σε έναν γεννημένο στρατιώτη.
