Σήμερα, μέρες που είναι, επέλεξα να σας
ευχηθώ με τα εξώφυλλα δύο ιστορικών
περιοδικών.
Του «Θησαυρού» και του «Ρομάντσου». Δύο εβδομαδιαίων περιοδικών, που πλέον δεν
υπάρχουν, όμως έχουν αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα τους, στην
ιστορία του περιοδικού τύπου στην Πατρίδα μας.
Αυτά τα δύο περιοδικά λοιπόν, στην εποχή
τους ήταν ας πούμε κάτι σαν Ολυμπιακός –
Παναθηναϊκός.
Ο «Θ» είχε εκδότη τον Ι. Γ. Παπαγεωργίου (εκδότης και της ‘’Αθηναϊκής’’, σκληρής κεντρώας εφημερίδος) και διευθυντή συντάξεως τον Απόστολο Μαγγανάρη (εκδότη
της ‘’Μάσκας’’).
Το «Ρ», είχε εκδότη τον Ν. Θεοφανίδη και διευθυντή συντάξεως τον Μιχ. Χανούση. Βέβαια κατά καιρούς, είχαν
αναλάβει και άλλοι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι καθήκοντα διευθυντών συντάξεως.
Κοιτώντας αυτά τα γιορτινά εξώφυλλα, που
σήμερα μοιράζομαι μαζί σας, μελαγχόλησα, όπως πιστεύω ότι θα μελαγχολήσετε κι’
εσείς, για άλλους λόγους όμως. Εγώ μελαγχόλησα, διότι θυμήθηκα τότε που διάβαζα
κρυφά τον «Θ», διότι ο
πατέρας μου δεν το επέτρεπε (‘’εσύ να κοιτάζεις τα μαθήματά σου’’). Και δεν μελαγχόλησα διότι μου ξύπνησαν
μνήμες και παιδικούς έρωτες και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Μελαγχόλησα, διότι σύγκρινα, για ακόμη μια φορά, το
τότε με το τώρα.
Σύγκρινα εκείνα τα εξώφυλλα, που απέπνεαν
θρησκευτικότητα και πατριωτισμό, με τα εξώφυλλα των συγχρόνων περιοδικών, που
αποπνέουν, άντε να μη πω τώρα τι αποπνέουν και μας πάρει η μπόχα. Αυτά τα,
μπορεί και απλοϊκά, εξώφυλλα ήταν ένα από τα στοιχεία, που μαζί με τόσα άλλα,
βοήθησαν να βγει η Πατρίδα μας από την
λαίλαπα του προδοτικού συμμοριτοπολέμου,
να ορθοποδήσει και να φθάσει σε τέτοια ανάπτυξη, που κακοκάρδισε την φράου Μέρκελ και την παρέα της. Τα εξώφυλλα
αυτά λοιπόν, με όλα τα άλλα στοιχεία, που η εγχώρια θολοκουλτούρα φρόντισε,
σκοπίμως όπως αποδεικνύεται, να λοιδορήσει και που, χαρακτηρίζοντάς τα «γραφικά», «κιτς» και ό,τι μπορεί
να φανταστεί κανείς, να τα αποδομήσει και τελικώς να τα εξαφανίσει, (και) αυτά ήταν που κράτησαν το Έθνος μας όρθιο.
Βέβαια, δεν φταίει μόνον η θολοκουλτούρα,
αφού στον αγώνα της βρήκε πρόθυμους συμπαραστάτες και από την άλλη πλευρά, μη
τυχόν και υστερήσουν. Αυτοί μάλιστα απεδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως ή
μάλλον προεδρικότεροι του προέδρου (νάχουμε και το νου μας, διότι
σούρνονται και ΕΔΕ), όπως
συμβαίνει πάντα με τους πάσης μορφής γενιτσάρους.
Κάτι λοιπόν ο «Θησαυρός» και το
«Ρομάντσο», με τα εξώφυλλά του, κάτι το Κατηχητικό,
κάτι ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός,
κάτι τα αρχαία Ελληνικά, κάτι το
πολυτονικό μια το σωστό σχολείο,
κάτι η συνοχή της οικογενείας (Σημ.:
Σήμερα, θεωρείται περίπου έγκλημα ένας νέος άνω των 20 ετών, εφόσον δεν έχει
δημιουργήσει δική του οικογένεια, να μένει με τους γονείς του και επισύρει την
χλεύη όλων των πρωινάδικων. Ξέρετε αυτών που οι παρουσιάστριες, όταν
παντρεύονται τον επί 3 χρόνια σύντροφό τους, παρανυφάκια είναι τα παιδιά τους
και τα παιδιά από τους πρώτους ή και τους δεύτερους γάμους τους, κουμπάροι οι
πρώην σύζυγοί τους και θα μείνουν, όλοι μαζί, στο ίδιο σπίτι… Τα έχουμε πει
αυτά).
Όλα αυτά, μαζί και με πολλά άλλα βέβαια,
ήταν τα συνεκτικά στοιχεία της Πατρίδας μας. Αυτό το εντόπισαν οι διάφορες
Μέρκελ και μεθοδικά, χωρίς να βιάζονται (τους πήρε μέχρι 30 χρόνια η
δουλειά),
φθάσαμε στο σημερινό χάλι. Βεβαίως αυτοί, για τους οποίους ο Περικλής Γιαννόπουλος (ποιός να
είναι άραγε αυτός) είχε
πει «δεν θα μας κρίνετε σεις τα χθεσινά αγριογούρουνα», τη δουλειά τους κάνανε. Τα δικά μας τα
σαϊνια;
Αλλά μάλλον ξέφυγα. Ο σκοπός μου, ήταν να
σας ευχηθώ με Ελληνικό τρόπο «Καλό Πάσχα» και όχι:
«Merry Easter».
Και μάλλον το πέτυχα.
Καλό Πάσχα Έλληνες.
ΥΓ: Και μη ξεχνάμε. Χρόνια πολλά για την
χθεσινή ημέρα. Γιόρταζαν οι Άγιος Ιανουάριος και ο Φαύστος.
