Του Γιώργου Καραμπελιά*
Ο ΣΥΡΙΖΑ,
ως ένα «πολυσυλλεκτικό»
κόμμα, περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές φιγούρες και ομαδοποιήσεις που
εκπροσωπούν ή και εκφράζουν και αντίστοιχες κοινωνικές κατηγορίες. Τα δύο άκρα σε αυτή την γκάμα των
πολιτικών μορφών καταλαμβάνει αυτοδίκαια ένα δίδυμο που, από άποψη
συμπεριφοράς, φαίνεται να τοποθετείται ο ένας στον αντίποδα του άλλου. Στη μία άκρη ο Πολάκης και στην άλλη ο Τσακαλώτος.
Ο πρώτος, ο Παύλος
Πολάκης, ποζάρει ως ο εκπρόσωπος των μπρουτάλ «αντιμνημονιακών» οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ που έλκουν την καταγωγή τους από τον αυριανισμό του πιο
επιφανειακού και κραυγαλέου τμήματος των Αγανακτισμένων. Δεν είναι καθόλου
τυχαίο ότι έχει περάσει από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
και φλέρταρε με τον Καζάκη, προτού
κατακτήσει αυτό που διακαώς πάντοτε επιζητούσε: την εξουσία. Η διαδρομή του θέλει να
εκπροσωπεί εκείνον τον κατεστραμμένο που, αφού πρώτα αγανάκτησε, αρκέστηκε στη
λουμπενοποίηση των επιδομάτων.
Ο δεύτερος έχει
την εντελώς αντίθετη διαδρομή.
Γεννημένος εκτός Ελλάδας, με άθλια ελληνικά, από το Ήτον, την Οξφόρδη
και τον τροτσκισμό των σαλονιών,
θα καταλήξει στους προθαλάμους των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ως
αντικαταστάτης του Βαρουφάκη και ως ο αγαπημένος του Σόιμπλε και της συριζαϊκής
αριστερής ελίτ. Πρόκειται λοιπόν για τους
δύο ακραίους πόλους του συριζαϊκού οικοδομήματος.
Ένα οικοδόμημα, που, υπό την ενορχήστρωση
του Τσίπρα, συγκροτείται ως μια ιδιότυπη πολιτικο-κοινωνική συμμαχία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι εκπροσωπούνται από τον
Κοτσακά, τον Κουρουμπλή και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η
ψευδομαρξιστική ελίτ των πανεπιστημίων, των υπουργείων και των ΜΚΟ
από τον «μαρξιστή» Τσακαλώτο, τον Φίλη,
την Αυγή και την Εφημερίδα
των Συντακτών. Η διαπλοκή των μεγαλοεπιχειρηματιών με το κράτος
εκπροσωπείται από τον Παππά, τον Σπίρτζη ή τον Σταθάκη,
τέλος, τα κατεστραμμένα συριζοποιημένα
στρώματα έχουν ως γνησιότερη έκφρασή τους τον Παύλο Πολάκη.
Οι δύο ακρότατοι πόλοι του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ είναι εξίσου χρήσιμοι για τον Τσίπρα
και, σε τελική ανάλυση, ταυτόσημοι. Ταυτίζονται εξάλλου και οι δύο με την «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος. Ο Πολάκης με την τραμπούκικη καζακοδραχμική εκδοχή και ο Τσακαλώτος
με τη «μαρξιστική» ορθοδοξία των 53+.
Ταυτόσημοι, διότι υπηρετούν την ίδια
πολιτική με τον πιο σαφή και ακραιφνή τρόπο.
Ο Πολάκης
θα κάνει το μπούλινγκ στον Στουρνάρα, στους δημοσιογράφους και στον Άδωνι, ενώ ταυτόχρονα θα εξασφαλίζει προσωπικά δάνεια από
τη Τράπεζα Αττικής και θα καλύπτεται πίσω από τον νόμο «περί ευθύνης
υπουργών» για να χυδαιολογεί ανενόχλητα από το διαδίκτυο – αυτός, ο
επαναστάτης κρητίκαρος.
Ο Τσακαλώτος,
ο οποίος ηθελημένα μιλάει σπαστά ελληνικά
για να επιδεικνύει το βρετανικό του άρωμα, παρότι επικεφαλής των «μαρξιστών», έχει
700 χιλιάδες ευρώ κατατεθειμένα στη Black Rock και υπήρξε το πειθήνιο κανίς του
Σόιμπλε και των αγορών μετά την αποπομπή του Βαρουφάκη. Γι’ αυτό,
εξάλλου, όλοι οι δανειστές και τα δημοσιογραφικά τους όργανα τον έχουν περί
πολλού, διότι κάνει αγόγγυστα όλη τη βρώμικη δουλειά τους, παριστάνοντας τον «επαναστάτη» στους
ιθαγενείς. Χαρακτηριστικοί είναι οι λυρικοί τόνοι με τους οποίους τον
αντιμετωπίζει ακόμα και η πιο φαρμακόγλωσση πένα της δημοσιογραφίας, ο Στέφανος Κασιμάτης της Καθημερινής: «Γιουκλίντ» τον ανεβάζει, και «Ευκλείδη» τον κατεβάζει.
Διότι, επιτέλους, γνωρίζει και καλά
αγγλικά(!), παρότι αγνοεί επιδεικτικά τα ελληνικά. Ο Τσακαλώτος συνυπέγραψε το υπερταμείο, την παραχώρηση στα ξένα
funds των ελληνικών τραπεζών, τον στραγγαλισμό της παραγωγής, την άνοδο του
δανεισμού και όλη τη βρώμικη δουλειά της κυβέρνησης επί τέσσερα χρόνια. Και όμως, εμφανίζεται
ως «επιτυχημένος».
Όσο
επιτυχημένος είναι και ο Πολάκης
που αποτελείωσε τη Δημόσια Υγεία.
Ο Τσακαλώτος,
με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει, συνέτριψε τη μεσαία τάξη με φόρους
και εισφορές, συρρίκνωσε σε βαθμό εξαφανίσεως τις δημόσιες επενδύσεις, για να
μπορεί να δημιουργεί το «υπερπλεόνασμα»,
που ετοιμάζεται να μοιράσει στους λουμπενοποιημένους Έλληνες ο Τσίπρας, ώστε να
διασφαλίσει μερικά ψηφαλάκια.
Ο Πολάκης
εκπροσωπεί κάποιους νεολούμπεν των επιδομάτων που θα αδιαφορήσουν για το εάν βρίζει νεκρούς και αναπήρους, θεούς και
δαίμονες, αρκεί που κατακεραυνώνει τον Άδωνη και τον Μαρινάκη, ως
ένα διαστρεβλωμένο υπόλειμμα μιας άλλοτε «αντιμνημονιακής» ρητορείας.
Η βαθύτερη ταύτιση μεταξύ τους αναδείχθηκε
με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ακόμα και στη περίπτωση των ύβρεων κατά του Κυμπουρόπουλου. Ο αναγνώστης θα απορήσει ίσως διότι ο μεν Πολάκης
καθύβρισε τον Κυμπουρόπουλο ενώ ο Τσακαλώτος εμφανίστηκε να επικρίνει τον Πολάκη!
Αν όμως διαβάσουμε προσεκτικότερα τί γράφει
ο Τσακαλώτος για τον Κυμπουρόπουλο, θα δούμε ότι, επί της ουσίας, συμφωνεί με τον Πολάκη, «διότι ο Κυμπουρόπουλος είναι
νεοφιλελεύθερος»!
Διαβάζουμε:
«Η παρέμβαση του κ. Πολάκη θεωρώ ότι είναι φυσικό
επακόλουθο ενός δημοσίου λόγου χωρίς κόκκινες γραμμές...! Αυτή είναι η λογική
της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αλλά πρέπει να υπάρχουν όρια», σημειώνει ο κ. Τσακαλώτος και προσθέτει:
«Η δήλωση του κ. Κυμπουρόπουλου και εμένα μου φάνηκε
υπερβολικά νεοφιλελεύθερη... κ.λπ.».
Έτσι, η διαφορά μεταξύ των δύο «επαναστατών», του τραμπούκου και του σαλονάτου,
περιορίζεται στο λεξιλόγιο και τη φρασεολογία.
Ο Τσακαλώτος,
ως «μαρξιστής» και παρεμπιπτόντως
μεγαλοαστός, τσακίζει και φτωχοποιεί τους «μικροαστούς», ενώ ο Πολάκης, στη μπρουτάλ εκδοχή του δίπολου,
επιχειρεί, κάτω από τη μπαγκέτα του αρχηγού, να μεταβάλει τους κατεστραμμένους
σε πειθήνιους ψηφοφόρους. Κρύβοντας την πολιτική πίσω από το υβρεολόγιο, θέλει
να τους κάνει να ξεχάσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ
τους κατέστρεψε, να τα φορτώσει γενικώς «στα μνημόνια», έτσι ώστε να μεταβληθούν σε
μηδενιστές επιδοματούχους. Γι’ αυτό τον λόγο εξάλλου είναι και οι δύο
απαραίτητοι στον Τσίπρα, ως Σιαμαίοι
αδελφοί.
* O κ. Γιώργος Καραμπελιάς είναι επικεφαλής
του «Κινήματος Άρδην».
