Αλέξανδρος Ρασκόλνικ
Προσερχόμενος σε κάποια προσυνεδριακή θεατρική παράσταση του Συ.Ριζ.Α. στη Θεσσαλονίκη,
ο υπουργός ανύπαρκτης ανάπτυξης, κ. Σταθάκης, υπογράμμισε, σύμφωνα με το ΑΠΕ (αν μπορούμε πλέον να εμπιστευόμαστε
το Αθηναϊκό Πρακτορείο ), τα εξής: «Ο κώδικας δεοντολογίας που φτιάξαμε κυβέρνηση και Τράπεζα της
Ελλάδος λέει ρητά ότι η επαναγορά δανείων είναι δυνατή και σε τιμή κάτω από την
ονομαστική αξία. […] Μετά τη διαπραγμάτευση (σ.σ.
sic) που
κάναμε ισχύουν τα εξής: Πριν πουλήσει το
δάνειο η Τράπεζα είναι υποχρεωμένη να κάνει προσφορά στον δανειολήπτη τους
προηγούμενους δώδεκα μήνες. […] Νομίζω ότι οποιαδήποτε άλλη συζήτηση
είναι μάλλον παραπλανητική».
Αυτά είπε ο κ. υπουργός, παρόλο που οι
σύνδικοι της ελληνικής πτωχευτικής διαδικασίας, ισχυρίζονται εντελώς διαφορετικά.
Είναι πάντως εξαιρετικά περίεργο το
γεγονός, ότι τόσον καιρό, στα δελτία ειδήσεων ή στα κοινωνικά δίκτυα που
ξεροσταλιάζουμε εμείς οι επίδοξοι δημοσιολόγοι, δεν ακούστηκε μία, αλλά ούτε μία, περίπτωση δανειολήπτη σε
καθυστέρηση, στον οποίο να προτάθηκε από την τράπεζα, η εξαγορά του δανείου
του, σε τιμή χαμηλότερη από την ονομαστική του αξία.
Εν τω μεταξύ, ο καιρός περνά και όλοι εμείς
οι κινδυνολόγοι, φοβόμαστε ότι πλησιάζει η στιγμή που, από εκεί που λέγαμε «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», θα
βρεθούμε με τα κατασχετήρια στα χέρια, ζώντας ισπανικό νταβαντούρι, εις πανικό.
Αυτό, διότι, αντίθετα από τις
διαβεβαιώσεις, διαβάζουμε για την κολιγιά του εξαδέλφου
Τσακαλώτου, με την Pricewaterhouse Coopers.
Ποια είναι η PricewaterhouseCoopers, αν δεν ξέρετε τα κατορθώματά της, θα πρέπει να γκουγκλάρετε, αν
θέλετε να φρίξετε. Αυτό που μπορούμε να θυμηθούμε πρόχειρα για την καλή
εταιρεία, είναι ότι σ’ αυτήν βάσισε την καριέρα της, η καλή μας φίλη, η Κάτια. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να ξεχάσει την Κάτια;
Αλλά ειδικότερα για τα ενυπόθηκα δάνεια,
μιας και μιλάμε τώρα για το κεραμίδι που έχει ο καθένας μας πάνω από το κεφάλι
του, και το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, το μόνο που έχει να συμπληρώσει
κανείς για την περίφημη Pricewaterhouse Coopers, είναι
ότι πριν λίγες εβδομάδες συμβιβάστηκε με
τις αμερικανικές αρχές, αποδεχόμενη πρόστιμο πεντέμισι δισεκατομμυρίων
δολαρίων, επειδή σφύριζε αδιάφορα στα καμώματα των υπαίτιων πελατών της, για
την αμερικανική στεγαστική κρίση. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι εικόνες
των Αμερικανών να ζουν ακόμα και σήμερα σε αντίσκηνα, από την “αμέλεια” της καλής εταιρείας. Οι εκπρόσωποί της,
μάλιστα, δήλωσαν ικανοποιημένοι από την κατάληξη του εν λόγω
συμβιβασμού και την επιβολή αυτού του κολοσσιαίου προστίμου, οπότε μπορεί να
καταλάβει κανείς, τι αρπάξανε κι οι ίδιοι, για τις ελεγκτικές τους
παρασπονδίες, ώστε να δηλώνουν ευχαριστημένοι.
Με τέτοια υποκείμενα -δεν
είναι μόνο η Κάτια- έκανε
συνεταιριλίκι ο καλός εξάδελφος Τσακαλώτος∙
καλό κουμάσι, θα είναι κι αυτός. Να ήταν όμως μόνο αυτός, καημός δεν ήταν. Εν τω
μεταξύ, τα σούρτα-φέρτα των πλιατσικολόγων, hedge funds, τα λένε
για ξεκάρφωμα, από την εποχή των προηγούμενων ολετήρων ακόμα, ξερογλείφονται
και τώρα δείχνουν να είναι περισσότερο έτοιμοι από ποτέ.
Αντίθετα, λοιπόν, με την άκρα του τάφου
σιωπή σχετικά με τις περιβόητες προσφορές των τραπεζών στους δανειολήπτες, για
την επαναγορά των δανείων τους υπό το άρτιο, η ειδησιογραφία βρίθει από σχετικά δημοσιεύματα για το κούρνιασμα των κορακιών
πάνω στην Ψωροκώσταινα που πνέει τα λοίσθια.
Αν κάποιος προσπαθεί να μας παραπλανήσει,
λοιπόν, είναι μάλλον ο ίδιος ο κ. υπουργός της ανύπαρκτης ανάπτυξης, θα συμπέραινε
κανείς.
Διότι, βέβαια, αν είχε στο νου του την
ανάπτυξη, ο κ. υπουργός, άλλα θα έπραττε. Αντίθετα, όμως, συναγελάζεται με τον
κεντρικό τραπεζίτη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι μεταξύ πολλών άλλων
θλιβερών και τρισάθλιων, υπόλογος και για την εν ψυχρώ εκτελεστή της Αγροτικής
Τράπεζας, και της χαριστικής παραχώρησης των υποθηκών του
χαρτοφυλακίου της. Περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα της
παραγωγικής ανασυγκρότησης και που τώρα ξεπουλιούνται κι αυτές, κομμάτι-κομμάτι
και μπιρ παρά, παράλληλα με τα σπίτια μας. Ολόκληρη η ευθύνη, είναι του άπραγου
κ. υπουργού της ανύπαρκτης ανάπτυξης, της ολέθριας
κυβέρνησής του, η οποία ουδέποτε εγκάλεσε τον κ. Διοικητή, για τις πράξεις και
τις παραλείψεις του.
Ποιος προσπαθεί να παραπλανήσει ποιον,
είναι λοιπόν φαεινότερο κι απ’ τον ελληνικό ήλιο, κ. υπουργέ μου, της ανύπαρκτης ανάπτυξης.
