Αυτές οι σκέψεις είναι αφιερωμένες σε όλους αυτούς που σε αυτή τη ζωή αλλάξαν δουλειές, σπίτια, χώρες για τον οποιονδήποτε λόγο. Σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο.
1 χρόνος. 365 μέρες.
23 Σεπτεμβρίου 2015.
Με τη μεσημεριανή πτήση της Aegean Αθήνα-Λονδίνο, με ένα εισιτήριο που δεν είχα κλείσει επιστροφή. Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο δυνατή, αφού είχα φύγει πριν χρόνια και για τη Νέα Υόρκη, αλλά κάθε φορά που φεύγεις από τη χώρα σου, μάλλον αποδεικνύεται το ίδιο πολυσύνθετο.
Και σκεφτόμουνα πόσες ιστορίες κουβαλάνε αυτά τα αεροπλάνα.
Πόσοι γονείς έχουν αποχαιρετίσει τα παιδιά τους σε μια πτήση της Aegean;
Πόσοι ερωτευμένοι μπήκαν σε ένα αεροπλάνο με προορισμό…τον άνθρωπό τους;
Εγώ έμελλε να συνεχίσω τη ζωή που ζούσα από παιδί. Να αλλάζω βάση κάθε λίγα χρόνια. Σαν κάρμα, σα γραμμένο, σαν DNA που δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.
Θυμάμαι μια οχλαγωγία στο αεροδρόμιο. Κόσμος. Κάποιοι να κλαίνε, άλλοι χαρούμενοι ως ανέμελοι τουρίστες, ζευγάρια να χωρίζονται, γονείς να αποχαιρετούν τα παιδιά τους. Μελίσσια συναισθημάτων τα αεροδρόμια.
Έδωσα τη μία μου αποσκευή μου 23 κιλών. Σε αυτά τα 23 κιλά προσπάθησα να τα χωρέσω όλα. Τι να πρωτοβάλεις;
Είχα την τσάντα μου σφιχτά στον ώμο και το διαβατήριο ανά χείρας. Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι πίσω από τα μαύρα γυαλιά μου.
Δεν ήθελα πολλά πολλά. Φόρεσα ακουστικά.
Αλλά οι μεγάλοι άνθρωποι σαν να έχουν ένα αόρατο σκάνερ και οσμίζονται τις αύρες.
«Γιατί είσαι λυπημένη κορίτσι μου;»
Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Και τι θα μπορούσα άραγε να της πω;
Μιλούσε εκείνη για τα εγγόνια της, την κόρη της που πήγε στο Λονδίνο και άλλα τόσα που ανακατεύτηκαν μέσα στο κεφάλι μου, όπως ανακατεύτηκαν και οι σκέψεις και τα ξεκούρδιστα συναισθήματα στην καρδιά μου.
Όταν προσγειωθήκαμε, με αγκάλιασε… Είμαστε ωραίοι οι Έλληνες…
Μου είπε, «Η Παναγιά μαζί σου. Καλή τύχη»
«Σας ευχαριστώ. Θα τα χρειαστώ και τα δύο», της είπα και ανταπέδωσα την αγκαλιά.
Είχα έρθει πολλές φορές στο Λονδίνο.
Αλλά όταν μετακομίζεις σε μια πόλη είναι σαν να είναι η πρώτη σου.
Το πρώτο μου δωμάτιο μερικά τετραγωνικά, στο σπίτι του αδελφού μου και του αγαπημένου μου Α. σε ένα σπίτι κοινόβιο, σαν αίσθηση πενθήμερης.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με ένα πείσμα.
Δεν είχα βρετανικό αριθμό ακόμα, δεν είχα δεδομένα στο κινητό για google maps, αλλά ξεκίνησα με ένα απλό χάρτη για να γνωρίσω το Λονδίνο, που έμελλε να γίνει το Λονδινάκι μου. Αυτή η σπουδαία μητρόπολη. Με τους εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο, από όλες τις φυλές. Που ήρθαν εδώ για μια δουλειά, για σπουδές, για ένα μεγάλο έρωτα, για μια καινούρια αρχή… Τόσες πολλές ιστορίες, σε μία μόνο πόλη….
Και ξεκίνησα να περπατάω στο Λονδίνο, χωρίς προορισμό.
Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα. Ώρες πολλές μέχρι το απόγευμα.
Όλοι οι «δικοί» μου ήταν στις δουλειές τους.
Και άρχισα να μπαίνω στις πρώτες μηχανές αναζήτησης εργασίας και άρχισα το μεγάλο μου ταξίδι.
Και έγιναν όλα. Και πάντα γίνονται όλα. Για όποιον θέλει να παλέψει. Σε αγώνα μακρύ και τίμιο.
Και άρχισα σιγά-σιγά να βρίσκω τα δικά μου αγαπημένα.
Αυτή είναι η μόνη μικρή συμβουλή που δίνω σε όποιον κάνει αλλαγή βάσης.
Να βρεις τα αγαπημένα σου. Το αγαπημένο σου καφέ. Το αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο. Το αγαπημένο σου γυμναστήριο. Τον αγαπημένο σου μανάβη. Την αγαπημένη σου μπουτίκ. Τον αγαπημένο σου φούρνο. Το αγαπημένο σου μπαρ… Τις δικές σου γωνιές, με τα πολύτιμα δικά σου αγαπημένα. Και κυρίως να βρεις τους ανθρώπους που θα γίνουν κόμματι της καρδιάς σου.
Και ναι, μη φοβάσαι θα τα βρεις όλα. Η καρδιά σε πηγαίνει. Το ένστικτο σε οδηγεί.
Και θα αποκτήσεις μια «καινούρια» οικογένεια εδώ, με δεσμούς πανίσχυρους.
Πάμε από σπίτι σε σπίτι, βοηθάμε ο ένας τον άλλο σε ότι προκύψει, τρέχουμε σε όποιον αρρωστήσει, πηγαίνουμε σε εκθέσεις, μουσεία, παραστάσεις, υποστηρίζουμε τις προσπάθειες του καθενός, βοηθάμε στην εύρεση εργασίας, μοιραζόμαστε συνταγές, φαγητά, αγωνίες και φυσικά ανεκτίμητα καλούδια από την Ελλάδα, όπως τυλιχτά Χατζηφωτίου, πουράκια Caprice και τσουρέκια Τερκενλή…
Και εσύ που μπορεί να είσαι στην ίδια θέση και να αλλάζεις βάση, μην φοβάσαι.
Γιατί θα γίνεις πιο δυνατός.
Πιο ανεκτικός.
Πιο πλούσιος σε εμπειρίες.
Πιο πολύχρωμος.
Θα γίνεις πιο άνθρωπος… Θα ανακαλύψεις όλες τις κρυμμένες σου δυνάμεις και αντοχές.
Και θα υπάρξουν και πολύ δύσκολες στιγμές. Που θα σου λείπουν όλα και όλοι. Οι άνθρωποι που άφησες πίσω. Ο ήλιος. Η θάλασσα. Τα φαγητά… Οι αγκαλιές. Ακόμα και το να διαβάζεις λέξεις γραμμένες με ελληνική γραμματοσειρά που σου ξεκουράζει το μάτι… Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ΠΟΤΕ πως είσαι πάντα μόνο μια πτήση μακριά…
Και οι μήνες πέρασαν.
Και ακολούθησαν πολλά ταξίδια στην Ελλάδα.
Και ταξίδια των δικών μου στο Λονδίνο.
Και ακολούθησαν και πολλές κούτες, μάνα εξ’ ουρανού. Η μαμά βρήκε ένα φορτηγό που μεταφέρει οικοσκευές από Ελλάδα και στέλνει τα πιο απίθανα πακέτα. Με τραχανά (που τόσο μου έλειπε), αμύγδαλα από την Αμυγδαλή, φακές, κρόκο Κοζάνης, τσάι του βουνού … μέχρι και χλωρίνη Klinex. Γιατί σαν την Klinex δεν έχει…
Και αυτά τα πακέτα είναι οι ενέσεις ευτυχίας μας και τα ανοίγουμε, όπως ανοίγουν τα μικρά παιδιά τα δώρα των Χριστουγέννων…
Υ.Γ. 2 Όταν πρωτοήρθα με είχαν προετοιμάσει ότι αυτό που λέμε “brandname” της Ελλάδας, είναι τραυματισμένο. Να είσαι δυνατή μου έλεγαν, σε κυνικές ατάκες και μικρές ειρωνείες.
Δεν χρειάστηκε. Μόλις με ρωτούν από πού είμαι, κάνω βλεμματική επαφή, λέω «I’m Greek», και χτυπάω το «κάπα» με ένταση, για να μην αφήσω κανένα περιθώριο για να μην υπάρχει καμία παρανόηση. Για αυτό το ακριβό, περήφανό μου Greek.
Και τους ανθρώπους στην Ελλάδα τους κουβαλάω μέσα μου. Όλα αυτά τα viber, τα what’s app και τα skype έγιναν η καθημερινότητά μας. Και πολλές φορές τόσο πολύ χάνομαι σε αυτή τη διττή πραγματικότητα, που είναι σαν να ζω και στα δύο μέρη ταυτόχρονα.
Στο Λονδίνο είμαστε πλέον περίπου 500.000 Έλληνες και Κύπριοι. Ακούς ελληνικά παντού, και κάθε φορά που ακούω κάποιον να μιλάει ελληνικά τινάζομαι και χαμογελώ… Γιατί είμαστε πολλοί.
Και δημιουργούμε σε όλο τον κόσμο πολλές Μεγάλες Ελλάδες.
Είμαι μόνο ευγνώμων για αυτό το χρόνο. Και δεν θα άλλαζα τίποτα από τη διαδρομή.
Όσο για την ακριβή μου Ελλάδα την κουβαλάω και αυτή μέσα μου. Και κατάλαβα ότι η Ελλάδα δεν
Κατάλαβα ότι η καρδιά δεν λειτουργεί με όρους διαίρεσης. Λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.
Μπορεί να αγαπάει με τα χρόνια περισσότερους ανθρώπους, περισσότερα μέρη, σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να τα αποκαλεί «σπίτι».
Που να μπορεί ένα σκέτο Λονδίνο να το μετατρέπει στο Λονδινάκι σου…
