Θα περίμενε κανείς ότι ο Ιωάννης Μεταξάς μετά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, μιας και ήταν και στρατηγός, θα φορούσε συνέχεια στρατιωτική στολή.
Όμως σε όλες τις φωτογραφίες εμφανίζεται με κοστούμι και γραβάτα, ρεντιγκότες
και παπιγιόν. Κι έρχεται τώρα ο δικός μας άκαπνος πολεμιστής εν πλήρη δημοκρατία (τρόπος του λέγειν) να περιβληθεί τη στρατιωτική στολή παραλλαγής,
για να βιώσει με αποκριάτικο ζήλο την αυταπάτη του Μεγάλου Ναπολέοντα των Κάτω Λιοσίων. Σε μία ηρωική
προσπάθεια αλά Μπρανκαλεόνε
να ζήσει το όνειρο του μεγάλου στρατηλάτη
των περιχώρων του Δαφνίου.
Παλιά είχαμε μιαν ανάλογη περίπτωση στη
γειτονιά: Κάποιος είχε τη μανία να υποδύεται το μεγάλο κυνηγό. Οπότε κάθε μέρα
φορούσε τα σταυρωτά φυσεκλίκια του, τα άρβυλα, το τζόκεϊ, το παγούρι, όλα τα
τσαπράζια του, έπαιρνε επ’ ώμου την καραμπίνα με τη διόπτρα, έκανε καμαρωτός
δύο βόλτες γύρω από τρία-τέσσερα τετράγωνα και μετά γύριζε σπίτι του. Κατέληξε,
ένδοξος κι αυτός, στο νοσοκομείο Σταυρουπόλεως. ( ΤΟ ΤΡΕΛΑΔΙΚΟ ΕΝΝΟΕΙ για τους μη
γνωρίζοντες )
Γενικώς το σύνδρομο του μεγάλου κυνηγού, του γενναίου στρατηγού και του ανδρείου επαναστάτη, το «σύνδρομο του Τσε», είναι αρκετά
συνηθισμένο -ιδίως στη νεολαία, όπου αρκετοί
και σε κάθε γενιά βαυκαλίζονται με την ιδέα της εξέγερσης κατά του κακού
κατεστημένου και φαντασιώνονται τον εαυτό τους στα όρη και στα βουνά της Πίνδου
ή της Βολιβίας ως κομαντάντε να
ανατρέπουν τον καπιταλισμό και να εγκαθιστούν λαϊκές δημοκρατίες αλά Κατρούγκαλο. Διότι κι αυτός κατά δήλωσή
του κομμουνιστής είναι,
όπως και ο Ζουράρις του Καμμένου.
Ο κομψευόμενος Κατρούγκαλος βέβαια έχει διαλέξει άλλη στολή, με εκλεκτές
γραβάτες και μαντιλάκι στο τσεπάκι -ιδίως αυτό το μαντιλάκι το καλαματιανό, που το φορεί πιο
κάτω από τον άσπρο του λαιμό, είναι το σήμα κατατεθέν του.
Το γραφικό-στρατόκαυλο στοιχείο στους
απανταχού αντιμιλιταριστές -υποτίθεται- εξεγερμένους είναι πολύ
διαδεδομένο: Δες τε το ιστορικά: Παρότι στην αντιπολίτευση το παίζουνε υπέρ της ειρήνης και κατά των παρελάσεων, μόλις καβαλήσουνε το
άλογο της εξουσίας, πλειοδοτούν στην αρετή του σιδηροφορούντος: Ο Μάο εμφανιζόταν με στρατιωτική στολή, το ίδιο
και ο Φιντέλ, ο Τρότκσι και συχνά ο Στάλιν
(άλλος
μεγάλος στρατηγός) και φυσικά υπάρχει ολόκληρη μυθολογία των καπεταναραίων του
εμφυλίου, όπου άπαντες έχουν φωτογραφηθεί ένστολοι, με όπλα και με κουμπούρια -άσε που όλοι οι
σοβιετικοί στρατηγοί τότε, στις μεγάλες εποχές, φορούσαν τόσα γαλόνια σε όλο το
στήθος, που δεν έμενε πόντος αστόλιστος, - ενώ ακόμη και ο ελεεινός και στρατολάγνος Χίτλερ δεν κοτσάριζε στο
στέρνο του παρά μόνο τον Σιδηρού Σταυρό,
που κέρδισε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Περίεργες πράγματι αντιφάσεις, ανεξήγητες.
Κι όσο για τις στρατιωτικές παρελάσεις; Μα
υπάρχουνε μεγαλειωδέστερες από εκείνες που έκαναν οι Σοβιετικοί, ακόμη και επί
τελετάρχη Τσερνιένκο, λαμπρότερες από
εκείνες που κάνει ο Κιμ Γιουνγκ Ουν,
υπάρχουνε ενδοξότερες και πιο μεγαλοπρεπείς από εκείνες που οργάνωνε ο Μάο Τσε Τουγκ στο Πεκίνο σε καμιά επέτειο της
επανάστασης ή με την πρώτη ευκαιρία; Εκεί να δεις στολή και παράσημο -μόνο στην πλάτη που δεν τα
φορούσαν.
Και υπάρχει πιο στρατολάγνο καθεστώς στον
κόσμο από εκείνο της Βόρειας Κορέας,
που κάθε μέρα κάνει δοκιμές πυραύλων και απειλεί θεούς και δαίμονες -περίεργο,
ε; Όχι, καθόλου περίεργο. Αυτή είναι η όντως πραγματικότητα πίσω από την
κουκούλα του ειρηνόφιλου -γι’ αυτό εξάλλου είχε και έχει τόσο σουξέ στην αενάως
εξεγερμένη νεολαία το μπλουζάκι με τη φωτό του ένστολου Τσε και για τον
επιπλέον λόγο ότι ήταν όντως και ωραίος άντρας. Ένας σταρ των
επαναστατικών ορέων -τώρα αν φαγώθηκε με προδοσία και ποιοι τον έδωσαν είναι ένα άλλο θέμα.
Πάντως ο δικός μας στρατάρχης, έστω χωρίς
τη στραταρχική ράβδο, δεν μπορείς να πεις, έχει μεγαλοπρέπεια. Μόνη σύγκριση σε
επίπεδο παρουσιαστικού και θεάματος ο Γκέριγκ,
όταν πήγαινε στη στέψη του Ρόμελ ως
στρατάρχη στην όπερα του Βερολίνου κι
όπου εντός θα ακολουθούσε το έργο του Βάγκνερ «Βαλκυρία» ή «Το λυκόφως των Θεών».
