Του Χρήστου Ηλιόπουλου,Δικηγόρου παρ’
Αρείω Πάγω,
Ομογενής
από το Μόντρεαλ του Καναδά έχει σε χωριό της Πελοποννήσου ένα ελαιόκτημα
πενήντα στρεμμάτων με εκατοντάδες παραγωγικά ελαιόδενδρα. Το κτήμα
του το έκανε γονική
παροχή το 2007 ο πατέρας
του. Ο αδελφός του ομογενούς, όμως, που
ζει στο χωριό κοντά στο κτήμα, το είχε
νοικιάσει από τον πατέρα του πριν από αρκετά χρόνια.
Το 2006
ο αδελφός αρνήθηκε ότι το κτήμα ήταν του πατέρα του και το διεκδίκησε με χρησικτησία. Ο
πατέρας του άσκησε αγωγή στο δικαστήριο για απόδοση της χρήσης του μισθίου και
κέρδισε την δίκη, αφού το Ειρηνοδικείο υποχρέωσε τον γιό να δώσει το κτήμα στον πατέρα του,
διότι έκρινε ότι ο πατέρας ήταν ο ιδιοκτήτης και ο γιός ήταν απλώς ο
ενοικιαστής.
Ο γιός πήγε την υπόθεση στο Εφετείο, ενώ στο μεταξύ είχε πεθάνει ο πατέρας και την δίκη συνέχισε ο άλλος γιός του, ο ομογενής από
το Μόντρεαλ, αφού σ' εκείνον έκανε την γονική παροχή ο πάτερας. Στο Εφετείο ο γιός που ζει στο χωριό έχασε
πάλι την δίκη και για δεύτερη φορά τα δικαστήρια έκριναν ότι
ιδιοκτήτης του κτήματος ήταν αρχικώς ο πατέρας και μετά την γονική παροχή, ο
γιός του που ζει στον Καναδά.
Παρά τα δύο δικαστήρια που δικαίωσαν τον
ομογενή, κατά παράβαση της αμετάκλητης δικαστικής απόφασης που λέει ότι ιδιοκτήτης είναι ο ομογενής από
το Μόντρεαλ, ο αδελφός του που μένει στο χωριό στην Πελοπόννησο το 2010 μπήκε στο κτήμα
την περίοδο που συλλέγουν τις ελιές, μάζεψε τον καρπό και εκμεταλλεύθηκε το
λάδι, σαν να ήταν δικό του. Ο αδελφός του από το Μόντρεαλ του έκανε
μήνυση και ο παραβάτης καταδικάσθηκε το 2013
σε επτά μήνες φυλακή.
Αυτή η καταδίκη όμως ήταν με αναστολή, που
σημαίνει ότι ο καταδικασθείς ούτε φυλακή πηγαίνει, ούτε καν χρήματα πρέπει να
πληρώσει για να εξαγοράσει την ποινή του. Άσκησε και έφεση και συνέχισε να
παραβιάζει το νόμο. Το 2011 ξαναμπήκε στο κτήμα και ξαναμάζεψε τις ελιές. Ο ομογενής
αδελφός του έκανε δεύτερη μήνυση, αλλά αυτό το
δικαστήριο έχει αναβληθεί τρεις φορές.
Ο
αδελφός του στο χωριό στην Πελοπόννησο διαδίδει ότι το
κτήμα είναι δικό του και ότι κανένας δεν θα τον βγάλει από μέσα,
εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο αδελφός του μένει μόνιμα στον Καναδά και δεν
μπορεί να είναι παρών συνεχώς στο χωριό στην Ελλάδα για να πιέσει για την
εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων. Ο αδελφός του μπορεί μεν να καταδικάσθηκε
μία φορά και να εκκρεμεί και δεύτερο δικαστήριο εναντίον του, αλλά στην πράξη δεν έχει ακόμα υποστεί καμμία σοβαρή
κύρωση του νόμου και όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά συνεχίζει κάθε χρονιά
να μαζεύει τις ελιές!
Όταν το 2014
ο ομογενής αποφάσισε να έλθει στην Ελλάδα για να μαζέψει αυτός τις
ελιές, όπως δικαιούται ως ιδιοκτήτης,
συνεννοήθηκε με συνεργείο και άρχισαν την συλλογή του καρπού. Ενώ όμως είχαν
μαζέψει περί τα 25 σακιά ελιές για λογαριασμό του πραγματικού ιδιοκτήτη, εμφανίσθηκε στο κτήμα ο αδελφός του με τρακτέρ, απείλησε τους εργάτες και
κατόρθωσε να κλέψει τα 25 σακιά ελιές και να τα μεταφέρει σε ελαιοτριβείο της
περιοχής, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Από εκείνη την στιγμή ξεκινούν οι
προσπάθειες του ομογενούς να υποβάλει τρίτη μήνυση κατά του αδελφού του για κλοπή
ελαιοκάρπου, ώστε να συλληφθεί ο αδελφός του με την αυτόφωρη διαδικασία, με την
ελπίδα ότι η σύλληψή του από τις Αρχές θα τον συνετίσει να μην ξαναπαραβιάσει
το νόμο.
Η μήνυση έπρεπε να υποβληθεί όχι στην Αστυνομία, αλλά στο Δασονομείο, διότι το αδίκημα θεωρείται αγροτικό. Ο
δασονόμος όμως που δέχθηκε την υποβολή της μηνύσεως δεν διαθέτει μέσα για την αυτόφωρη σύλληψη του παραβάτη αδελφού και
δεν ζήτησε την συνδρομή της αστυνομικής αρχής, όπως συμβαίνει σ'
αυτές τις περιπτώσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ
τα κλεμμένα σακιά με τις ελιές εντοπίσθηκαν στο ελαιοτριβείο, ο παραβάτης
αδελφός δεν συνελήφθη ποτέ και συνέχισε να διαδίδει ότι αυτός είναι ο
ιδιοκτήτης και ότι κανένας δεν μπορεί να του κάνει τίποτα.
Ο ομογενής αδελφός άρχισε να δυσφορεί ότι
ναι μεν είναι ο ιδιοκτήτης με τις δικαστικές αποφάσεις, αλλά δεν μπορεί να
εφαρμόσει το νόμο και ο αδελφός του συνεχίζει επί τέσσερα χρόνια να του παίρνει
τον καρπό και το λάδι. Μάταιες οι προσπάθειες προς την τοπική αστυνομία να
συλλάβει τον κλέπτη αδελφό. Δεν έχει ζητήσει
την συνδρομή μας το Δασονομείο και δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε,
ήταν η απάντηση της Αστυνομίας.
Τελικώς ο ομογενής αναγκάσθηκε να φύγει για
τον Καναδά, αφού εκεί είναι η δουλειά του και δεν έχει την πολυτέλεια να
παραμένει επ ' άπειρον στο χωριό του στην Πελοπόννησο για να πείσει τις αρχές
να πράξουν το αυτονόητο, δηλαδή να εμποδίσουν τέλος πάντων με κάποιο τρόπο τον
αδελφό του από το να παρανομεί και να του
κλέβει το λάδι κάθε χρόνο, χωρίς ακόμα να υφίσταται κάποια σοβαρή
συνέπεια από το νόμο.
Και το ερώτημα του ομογενούς είναι εύλογο: καλά, η Ελλάδα δεν έχει νόμους; Είναι δυνατόν ο αδελφός μου να έχει χάσει και τα δύο
δικαστήρια, να έχει κριθεί αμετακλήτως ότι το κτήμα είναι δικό μου και αυτός να
συνεχίζει για τέσσερα χρόνια να μπαίνει μέσα, να κάνει ό,τι θέλει, να συλλέγει
τις ελιές, να πουλάει το λάδι σαν κύριος στο χωριό και να μην συμβαίνει τίποτα;
Είναι δυνατόν να καταδικάζεται την πρώτη φορά σε επτά μήνες φυλακή, αλλά στην
πράξη να κυκλοφορεί ελεύθερος και να ξαναδιαπράττει την κλοπή του καρπού, ενώ
έχει ήδη καταδικασθεί μία φορά; Είναι δυνατόν το δικαστήριο για την δεύτερη
μήνυση να αναβάλλεται τρεις φορές; Είναι δυνατόν να αποθρασύνεται τόσο ώστε να
κλέβει πλέον τα σακιά με τις ελιές μπροστά στο συνεργείο που έβαλα εγώ για να
μαζέψω τις ελιές από το κτήμα μου και ούτε ο δασονόμος, ούτε η αστυνομία να τον
συλλαμβάνουν, ενώ αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος στο χωριό; Είναι η Ελλάδα χώρα της
Ευρώπης ή μήπως ανήκει σε άλλη Ήπειρο, όπου δεν υπάρχουν νόμοι και επικρατεί ο
νόμος της ζούγκλας;
Το συνεργείο που έβαλε ο ομογενής άρχισε εκ
νέου την συλλογή του υπολοίπου καρπού και καθώς αυτός ταξιδεύει με το αεροπλάνο
για Καναδά αναρωτιέται αν τελικώς θα καταφέρει επιτέλους φέτος να καρπωθεί τις
ελιές και το λάδι που δικαιούται από το κτήμα του, ή θα εμφανισθεί για πολλοστή
φορά ο παραβάτης αδελφός του από το χωριό για να κλέψει για πέμπτη χρονιά τον
καρπό χωρίς να υπολογίζει ούτε νόμους, ούτε δικαστές, ούτε αστυνομία.
