Το χρόνο κυνηγώ, μπροστά του να
προκάμω να έμπω, καθώς με σαϊτεύει·
στης ιστορίας τα αζήτητα δε θέλω
να μ’ αφήσει.
Κι είναι οι ρίζες μου που με
κρατούν στου ανέμου την ορμή την ακατάσχετη.
Είναι κι η ψυχή: άτι περήφανο,
πονά, μα να καταδεχτεί δεν το μπορεί
του διώχτη το σπαθί να
προσκυνήσει.
Κι ήταν ξανά και ξανά η παλιά η
αρμύρα της θάλασσας…
Αρμύρα νοτισμένη από τρικυμισμένης
φωτιάς κόκκινους αιμάτου πίδακες.
Αρμύρα λευκόχροη, από κόκκαλα,
γαλβανισμένη, ιερά.
Γαλανή Αρμύρα, απ’ της τιμής τ’
αλώνια τα υψούμενα στον ουρανό
τον Ένα, τον Απόλυτο, που άνθησε
στις παλάμες μας βότσαλα
κι ένα σταυρό γαλανόλευκο να
κυματίζει στο στήθος, στο μέρος της καρδιάς,
φλογίζοντας τους καημούς των
ανασαιμιών με της λευτεριάς το φλοίσβισμα…
Στο ακρογιάλι της
Αιγαιοπελαγίτικης αρμονίας και στης Τζιύπρου το γιαλό…
Αντίλαλος της μελωδίας του
Μαραθώνα, ηχώ στων Σαλαμινομάχων τον ύμνο·
και του αιώνιου χρησμού των
Θερμοπυλών τούτης της γης, επιταγή και όρκος.
Ναι, ετούτης της γης το σύνθρηνο
εγκαύχημα,
δαχτυλίδι αρετής τούτης της γης,
πολιτείας ασκόρπιστης στέμμα.
Κι αν το γόνυ ευλαβικά στο Θείο
κλείνω, δικαιοσύνη ταπεινά να ικετέψω…
Κι αν, ν’ αγαπά η καρδιά μου
πλάστηκε… και να συγχωρεί…
Κι αν, απ’ τ’ αρχέγονο της
δημιουργίας το σπέρμα,
κύτταρο ίδιο με τους επιβουλείς, η
ψυχή μου…
Αυτό το γόνυ κι η καρδιά, το ίδιο
κι η ψυχή μου,
αφέντες δεν παραδέχονται· στους
βάρβαρους δε γονατίζουν·
δεν προσκυνάν πασάδες και αγάδες,
ραβίνους, άρχοντες, αβάδες ή μουλάδες·
μόν’ πολεμάν για μια ιδέα αγνή:
"Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ"·
και με εφ’ όπλου λόγχη
ατυμπανόκρουστη, τη λόγχη της ψυχής μου
κι αυτά τα ανεμόδαρτα, τα
υπερήψηλα ΟΧΙ·
που, μόνο αυτή η ψυχή, σπέρνει,
γεννά, εκκολάπτει.
Για μια, νυν και αεί, λαμπερή
Λαμπρή· Λαμπρή αιώνια ελεύθερη!
Για μια ηλιογελούσα ελευθεριά ή
για ένα δοξασμένο θάνατο! Εγώ, ο ΕΛΛΗΝ!!
Ιωάννης Παναγάκος
Αριστείο
στην Ποίηση, στον 5ο
Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου
Κυπρίων (Ε.Π.Ο.Κ) εις μνήμην Βίκυς Ζαχαρίου και Δημήτρη Μανιού.
