Δημήτρης Μαρκόπουλος
Στα γραφεία της Νέας
Δημοκρατίας και ιδιαίτερα στον τρίτο όροφο κυρίαρχη είναι η θέση μιας
σοφής ρήσης του Μάνου Χατζηδάκη, την οποία μετέπειτα πολύ
εύστοχα χρησιμοποίησε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Πως δηλαδή «δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και
του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός».
Η αλήθεια είναι πως η χώρα υπέφερε πολλά από τον λαϊκισμό ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Κάτι τα δάκρυα του Γιώργου Τράγκα για την "κατοχή που περνάει η Ελλάδα', την "πείνα που είναι χειρότερη και από το '41" ή την "...φραου Μέρκελ που επιβουλεύεται τα πετρέλαια, τις θάλασσες, τα βουνά και τα λαγκάδια μας", κάτι οι ψεκασμοί του Πάνου Καμμένου, κάτι τα εύκολα δάκρυα και οι αστικοί μύθοι που καλλιεργήθηκαν περί των παιδιών που λιποθυμούν κατά χιλιάδες από πείνα σε όλη τη χώρα, ήλθε το γλυκό κι έδεσε. Όχι πως φυσικά ο λαός περνάει ζάχαρη. Κάθε άλλο. Όμως το δάκρυ και το λαϊκιστικό άρπα κόλλα έστησε καριέρες και γιατί όχι; Δημιούργησε και περιουσίες.
Από την άλλη πλευρά όμως, αντί να υπάρξει ένα σχέδιο κατά των φωνών αυτών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις πέρασαν στο άλλο άκρο. Στον σνομπισμό και εν τέλει στη δεύτερη κατα Χατζηδάκη - Καραμανλή παθογένεια. Τον ελιτισμό. Όποιος ασκούσε κριτική για μια συγκεκριμένη πολιτική, συλλήβδην ήταν λαϊκιστής. Δεν σου άρεσε ένα μέτρο, ένας νέος παράλογος φόρος, ξέφευγες από τη γραμμή και διαμαρτυρόσουν; Η κατηγορία και η ετικέτα έτοιμη.
Ολα τα παραπάνω μας θυμίζει η στάση του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελλη. Προχθές το πρωί, αντί να δεχθεί αντιπροσωπεία των λιμενικών, επέλεξε να στείλει τα ματ. Κι αυτό σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού με τους εκπροσώπους των Σωμάτων ασφαλείας, το οποίο ο "τσάρος' δεν σεβάστηκε και την τελευταία στιγμή άλλαξε. Εδώ και ημέρες επίσης, ο κ. Χαρδούβελλης δεν δέχεται να δει καν τις καθαρίστριες που εδώ και μήνες κάνουν αγώνα κατά των απολύσεων τους. Δεν θα σταθώ στο εάν οι δύο παραπάνω ομάδες έχουν δίκιο ή άδικο στα αιτήματα τους. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι κατά πόσο πλέον σέβονται τους δημοκρατικούς κανόνες οι ασκούντες την εξουσία. Κατά πόσο αισθάνονται ότι έχουν αναφορές στον επονομαζόμενο κι ως "κυρίαρχο λαό". Κι εδώ είναι που η σούπα χαλάει.
Αισθανόμενοι οι εκάστοτε υπουργοί ως
"μικροί Θεοί" ξεχνάνε
σύντομα τη λαϊκή τους ρίζα και συμπεριφέρονται στο πόπολο σαν να είναι
παρακατιανοί. Την ίδια ώρα που ανοικτά και εξοργιστικά υπουργοί
σνομπάρουν τους λιμενικούς, θα έτρεχαν με βήμα ταχύ να δεχτούν τον
κάθε ξιπασμένο Ρώσο ολιγάρχη όπως έγινε στην
περίπτωση του υπόδικου για απόπειρα ανθρωποκτονίας
Ριμπορόβλεφ. Με δουλικότητα ανοίγουν τα γραφεία τους σε επιχειρηματίες της διαπλοκής ή στην ψευδοελίτ που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα από το 1981 και
μετά και η οποία δεν έχει καμία συμμετοχή στην εθνική προσπάθεια.
Αυτός ο ελιτισμος ή σνομπισμός όμως δεν είναι πρωτόγνωρος. Μήπως έτσι δεν έκαναν και άλλοι υπουργοί προηγουμένων κυβερνήσεων που τώρα "κλαίνε" και καμώνονται πως άπαντες τους ξέχασαν; Έτσι σνομπ δεν ήταν ο Γιώργος Βουλγαράκης που παρακαλάει από το διαδίκτυο για λίγα ψίχουλα πολιτικής ...αγάπης; Το ίδιο δεν έπραξε ο πάλαι ποτέ "πολύς" Παπακωνσταντίνου που στην περίοδο κυριαρχίας του δεν σήκωνε καν τα τηλέφωνα και που τώρα οδεύει προς ειδικό δικαστήριο; Που είναι άραγε ο "υπερυπουργός" Γερουλάνος, ο υπερόπτης Μπεγλίτης, ο Δρούτσας και τόσα άλλα παλιά "φιντάνια" που το έπαιζαν κυρίαρχοι; Αυτά λοιπόν τα ονόματα και περισσότερο αυτό του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να έχει στο μυαλό του ο Γκίκας Χαρδούβελλης όταν σνομπάρει κοινωνικές ομάδες. Και να θυμάται πως η δημοκρατία είναι διαλεκτικό κι όχι απολυταρχικό πολίτευμα.
Η αλήθεια είναι πως η χώρα υπέφερε πολλά από τον λαϊκισμό ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Κάτι τα δάκρυα του Γιώργου Τράγκα για την "κατοχή που περνάει η Ελλάδα', την "πείνα που είναι χειρότερη και από το '41" ή την "...φραου Μέρκελ που επιβουλεύεται τα πετρέλαια, τις θάλασσες, τα βουνά και τα λαγκάδια μας", κάτι οι ψεκασμοί του Πάνου Καμμένου, κάτι τα εύκολα δάκρυα και οι αστικοί μύθοι που καλλιεργήθηκαν περί των παιδιών που λιποθυμούν κατά χιλιάδες από πείνα σε όλη τη χώρα, ήλθε το γλυκό κι έδεσε. Όχι πως φυσικά ο λαός περνάει ζάχαρη. Κάθε άλλο. Όμως το δάκρυ και το λαϊκιστικό άρπα κόλλα έστησε καριέρες και γιατί όχι; Δημιούργησε και περιουσίες.
Από την άλλη πλευρά όμως, αντί να υπάρξει ένα σχέδιο κατά των φωνών αυτών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις πέρασαν στο άλλο άκρο. Στον σνομπισμό και εν τέλει στη δεύτερη κατα Χατζηδάκη - Καραμανλή παθογένεια. Τον ελιτισμό. Όποιος ασκούσε κριτική για μια συγκεκριμένη πολιτική, συλλήβδην ήταν λαϊκιστής. Δεν σου άρεσε ένα μέτρο, ένας νέος παράλογος φόρος, ξέφευγες από τη γραμμή και διαμαρτυρόσουν; Η κατηγορία και η ετικέτα έτοιμη.
Ολα τα παραπάνω μας θυμίζει η στάση του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελλη. Προχθές το πρωί, αντί να δεχθεί αντιπροσωπεία των λιμενικών, επέλεξε να στείλει τα ματ. Κι αυτό σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού με τους εκπροσώπους των Σωμάτων ασφαλείας, το οποίο ο "τσάρος' δεν σεβάστηκε και την τελευταία στιγμή άλλαξε. Εδώ και ημέρες επίσης, ο κ. Χαρδούβελλης δεν δέχεται να δει καν τις καθαρίστριες που εδώ και μήνες κάνουν αγώνα κατά των απολύσεων τους. Δεν θα σταθώ στο εάν οι δύο παραπάνω ομάδες έχουν δίκιο ή άδικο στα αιτήματα τους. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι κατά πόσο πλέον σέβονται τους δημοκρατικούς κανόνες οι ασκούντες την εξουσία. Κατά πόσο αισθάνονται ότι έχουν αναφορές στον επονομαζόμενο κι ως "κυρίαρχο λαό". Κι εδώ είναι που η σούπα χαλάει.
Αυτός ο ελιτισμος ή σνομπισμός όμως δεν είναι πρωτόγνωρος. Μήπως έτσι δεν έκαναν και άλλοι υπουργοί προηγουμένων κυβερνήσεων που τώρα "κλαίνε" και καμώνονται πως άπαντες τους ξέχασαν; Έτσι σνομπ δεν ήταν ο Γιώργος Βουλγαράκης που παρακαλάει από το διαδίκτυο για λίγα ψίχουλα πολιτικής ...αγάπης; Το ίδιο δεν έπραξε ο πάλαι ποτέ "πολύς" Παπακωνσταντίνου που στην περίοδο κυριαρχίας του δεν σήκωνε καν τα τηλέφωνα και που τώρα οδεύει προς ειδικό δικαστήριο; Που είναι άραγε ο "υπερυπουργός" Γερουλάνος, ο υπερόπτης Μπεγλίτης, ο Δρούτσας και τόσα άλλα παλιά "φιντάνια" που το έπαιζαν κυρίαρχοι; Αυτά λοιπόν τα ονόματα και περισσότερο αυτό του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να έχει στο μυαλό του ο Γκίκας Χαρδούβελλης όταν σνομπάρει κοινωνικές ομάδες. Και να θυμάται πως η δημοκρατία είναι διαλεκτικό κι όχι απολυταρχικό πολίτευμα.
