Ανδρέας Μελεζιάδης
Εχθές το πρωί, βοήθησε λίγο ο καιρός και
είπα να κατεβώ στην αγορά για κάποιες δουλειές, που τις ανέβαλα συνεχώς λόγω
καύσωνος. Οι δουλειές ήταν κατά σύμπτωση στο κέντρο της πόλεως, κατά μήκος της
οδού Ερμού ( έχουμε και στην Θεσσαλονίκη ). Εκεί που περπατούσα, βλέπω στην
πόρτα μιας πολυκατοικίας έναν ηλικιωμένο κύριο γύρω στα 80, καθαρό και
αξιοπρεπή. Όταν έφτασα στο ύψος του, τον ακούω να μου λέει: «ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ,
ΚΥΡΙΕ;». Έκανα δυό βήματα, και πάγωσα! Προσπαθούσα να
συνειδητοποιήσω το τι έγινε. Πάγωσα για μισό λεπτό! Χωρίς καθυστέρηση, σχεδόν
με δάκρυα στα μάτια, γύρισα, τον πλησίασα και χωρίς μιλιά του έδωσα κάποια
βοήθεια. Μετά, συνέχισα τον δρόμο μου, αλλά η ημέρα μου είχε πλέον χαλάσει….
Για πολλούς από εσάς, αυτό είναι ένα
συνηθισμένο γεγονός ( θέαμα δεν είναι…) στους δρόμους των πόλεων. Και
δεν μιλάω για τους κοντούς μαυριδερούς χωρίς χέρια ή και πόδια που ζητούν ελεημοσύνη
στα φανάρια. Ούτε για τους ρακένδυτους «απελπισμένους» που βρίσκονται στο
πεζοδρόμιο ξαπλωμένοι με ένα κουτάκι μπροστά τους. Δεν μιλάω για τις βρώμικες
γυναίκες συγκεκριμένης καταγωγής, με ένα – δύο μωρά στην αγκαλιά που σου ζητάνε
για να πάρουν… γάλα στα παιδιά. Ούτε μιλάω για αυτούς που φορτικά στα φανάρια
θέλουν να σου καθαρίσουν ( λερώσουν ) το παρμπρίζ για να τους
δώσεις μισό ευρώ. Ούτε για τις γύφτισσες που περιμένουν έξω από τα σούπερ
μάρκετ ζητιανεύοντας από όποιον βγαίνει. Μιλάω για έναν καθ’ όλα αξιοπρεπή
κύριο μεγάλης ηλικίας, που ποιος ξέρει ποιες ανάγκες τον ανάγκασαν να ζητά την
βοήθεια των συνανθρώπων του. Η ψυχή μου σφίχτηκε αφάνταστα, ακόμα και τώρα που
γράφω, ένα κράμα οργής και συγκίνησης με κατέχει. Δεν μπορεί αυτά να γίνονται στην Πατρίδα μου !
Και όμως, γίνονται ! Αυτά, ίσως και χειρότερα που δεν
ξέρω. Εσείς ξέρετε, γιατί θα έχετε δεί περισσότερα.
Αυτά
γίνονται στην Ελλάδα του σήμερα! Στην Ελλάδα που πριν λίγα χρόνια έτρωγε με
χρυσά κουτάλια, από όπου εύρισκε. Να «πακέτα
Ντελόρ», να επιδοτήσεις, όλοι ήταν βολεμένοι, όμως ήθελαν και άλλα…
και άλλα… και άλλα… για να εξασφαλίσουν και τα δισέγγονά τους, ή για να τα
πάρουν μαζί τους εκεί που μοιραία θα πάνε!
Και ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη,
αφού αγνοήσαμε όλα τα μηνύματα που προηγήθηκαν, βρεθήκαμε να είμαστε ο
περίγελως του πλανήτη, και να συγκρινόμαστε με χώρες που δεν ξέρουμε ούτε κάν
που πέφτουν. Μας παρηγορούσαν, λέγοντάς μας πως… «Έ, δεν είμαστε
και Βουλγαρία ή Ρουμανία!». Τότε είχαν δίκιο, γιατί δεν ήμασταν. Μα και τώρα
έχουν δίκιο, αφού πλέον είμαστε πολύ χειρότερα!
Ξεχάσαμε πως κανείς δεν σου χρωστάει
τίποτα, και πως όλα εδώ πληρώνονται. Καταστρέψαμε κάθε βιώσιμη επιχείρηση, τις
πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, την αγροτική μας παραγωγή, ό τι τέλος πάντων
μπορούσε να μας εξασφαλίσει σαν χώρα μια αξιοπρεπή επιβίωση. Ξεπουλήσαμε σε
ξένα συμφέροντα, όλα όσα μπορούσαμε να ξεπουλήσουμε, ιδρύοντας το ακατονόμαστο ΤΑΙΠΕΔ. Κάναμε την πατρίδα μας ξέφραγο
αμπέλι, για τον κάθε αλλόθρησκο μαυριδερό που έρχεται απρόσκλητος. Και έχουμε
και ηγεσία ( ηγεσία;;; ) που μας κοροϊδεύει κατάμουτρα
και την ανεχόμαστε. Ο φόβος έχει επικρατήσει για το αύριο, το οποίο δυστυχώς
προβλέπω να είναι ζοφερό.
Θεωρήσαμε «βαρειά βιομηχανία» μας, τον…
τουρισμό! Και έτσι, καταφέραμε να γίνουμε αυτό που κάποτε κοροϊδεύαμε. Τα γκαρσόνια της Ευρώπης!
Και εάν οι νέοι ή οι σχετικά νέοι έχουν το
θάρρος να φύγουν μακρυά για να επιζήσουν, οι μεγαλύτεροι μένουμε εδώ,
ελπίζοντας στην φιλευσπλαχνία του κράτους, το οποίο όμως, όπως αποδεικνύεται,
ενοχλείται από την παρουσία μας και θέλει να μας αποστείλει «στας Αιωνίους
Μονάς» μια ώρα γρηγορότερα! Για να εξοικονομήσει χρήματα που θα δώσει στους…
εταίρους τοκογλύφους και δανειστές μας, για δάνεια που μόνο στην εφημερίδα τα
είδαμε. Για ανάπτυξη υποτίθεται!
Πώς
γίνεται όμως, όλα να βουλιάζουν συνεχώς;
Προσπαθούν να μας το δικαιολογήσουν με… πρωτογενή πλεονάσματα, με αναδιανομές του πλούτου
( ποιανών;;; ) με ανακατανομή των βαρών και με άλλες
τέτοιες παραπλανητικές σοφιστείες. Και εννοούν αύξηση
στα οικονομικά βάρη, μείωση
στους μισθούς και συντάξεις, μέχρι τελικης πτώσεως. Όπως ο κύριος
της οδού Ερμού! Και για να είμαστε και
ξεκάθαροι, για όλα αυτά δεν φταίνε μόνο οι σημερινοί. Τις βάσεις της
καταστροφής τις έχουν βάλει οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, από το «ευλογημένο» 1974 και εδώ.
Προσπαθώ, όπως όλοι μας, να επιβιώσω με τις
σημερινές συνθήκες, και μέχρι στιγμής το καταφέρνω. Προσπαθώ να ζήσω με την
οικογένειά μου και το μέλλον της, τα εγγόνια μου δηλαδή, όμως σοβαρά ανησυχώ
και για το δικό τους μέλλον… Πολλοί
όμως, όπως ο κύριος της οδού Ερμού,
έχουν περιέλθει σε κατάσταση απόλυτης ένδειας και απελπισίας. Έ, λοιπόν, σε
αυτούς τους ανθρώπους, δεν το αξίζει να βιώνουν όσα βιώνουν σήμερα.
Μας γέμισαν με ευφυολογίες του στυλ « Βλέπουμε την
άκρη του τούνελ» , «Η ανάπτυξη
έρχεται», και
άλλες σαχλαμάρες. Το τούνελ που μπήκαμε, έχει μόνο είσοδο και όχι έξοδο, η δε
ανάπτυξη έρχεται με βήματα «σημειωτόν» στην ανηφόρα. Όλα τα άλλα, είναι
πομφόλυγες!
Όλα αυτά, μου τα ξύπνησε και μου τα θύμισε,
μια βόλτα στο κέντρο με τα μισά μαγαζιά κλειστά, και ένας κύριος στην οδό Ερμού…..
